Verwachtingspatronen

Het valt mij op dat mensen verwachten dat het leven van de mensen om hen heen volgens een bepaald verwachtingspatroon verloopt. Die verwachtingen zijn er door de eeuwen heen ingesleten of passen simpelweg binnen een sociale cirkel. Indien je afwijkt van de standaard verwachtingen dan vinden mensen dat soms moeilijk.

Kenmerkend is misschien wel dat als een stel een tijdje samen is, al dan niet samenwonend, dat er verwacht wordt dat er getrouwd wordt  en er kinderen komen. Vooral als je eenmaal getrouwd bent of als je een bepaalde leeftijd hebt bereikt dan is het bij voorbaat al verdacht als je als vrouw een paar kilootjes aan komt of misselijk bent. De verwachting is dat er dan een baby op komst is. Manlief en ik doen als stel niet aan de verwachtingen. Manlief en ik hadden de eerste paar jaar een lange-afstand relatie. Toen we eenmaal samen gingen wonen, verwachten veel mensen om ons heen dat we binnenkort wel zouden trouwen. Er werd in onze omgeving veel getrouwd maar niet door ons. Wij vonden samenwonen wel prima. Het kwam eigenlijk nooit in ons op om dat te doen. We leefden ons leven gelukkig samen onder een dak en stonden aan het begin van onze carrière. Wij wilden vooral opbouwen en het leven samen ontdekken. De eerste jaren was er dus nog geen plaats voor kinderen in ons leven. Toen ik eenmaal de 30 jaar naderde begon het bij mij te kriebelen. Ineens wilde ik wel kinderen maar manlief was daar nog niet klaar voor. Toch zag iedereen ons meer als een yuppenstel en dus verwachtten ze van ons

dat we pas aan een meer gesettled leven zouden beginnen als we een paar stappen verder waren gekomen in onze carrière of als we eenmaal in het buitenland zouden wonen. De mogelijkheid dat wij naar het buitenland zouden verhuizen, sudderde namelijk altijd op de achtergrond (en nog steeds). Groot was dan ook de verbazing toen we een huis in Nederland kochten. Zouden ze dan eindelijk toch gaan settelen? Maar nee pas na acht jaar vertelde ik dat ik zwanger was van dochterlief. Velen wisten niet dat dit een lang gekoesterde droom was en dat aan deze zwangerschap een aantal miskramen vooraf gingen. Het is iets waar ik niet zo maar met iedereen over spreek. Vragen over een kinderwens vermeed ik dus te beantwoorden. Wederom was de verbazing alom dat ik zwanger was want velen dachten dat dit voor ons een gepasseerd station was omdat ik inmiddels (al) 38 jaar was. Slechts een handjevol mensen wisten maar dat eindelijk onze droom van samen een kindje waarheid werd.

Eenmaal zwanger kwam er weer een heel nieuw verwachtingspatroon. Wederom voldeden we daar niet aan. Zo werd verwacht dat wij dochterlief een aantal dagen naar de opvang zouden sturen. Groot was dan ook de verbazing dat manlief de zorg op zich nam voor haar terwijl ik aan het werk was. Ook werd mij aangeraden om haar maar vast in te schrijven op de basisschool, ballet en hockey. In sommige steden is het inderdaad zo dat je een kind zo snel mogelijk inschrijven op de school van je keuze want anders dan val je buiten de boot maar. Alleen daar waar ik woon kun je een kind pas op zijn vroegst in het tweede levensjaar inschrijven en je bent gegarandeerd dat je kind op de school van jouw keuze wordt geplaatst. We hoeven dus niet aan politiek te doen om ons kind boven op de wachtlijst te krijgen.

Tja en dan dat ballet en hockey. Ik snap dus niet waarom je voor je kind beslist welke sport het gaat doen. Zou het uitgangspunt niet moeten zijn wat het kind zelf leuk vindt? Tuurlijk zal de omgeving daarin een rol spelen. Als jij zelf een fanatieke voetballer bent dan zal je kind misschien eerder naar voetbal gaan dan naar hockey. Een kind komt dan eerder in aanraking met die sport dan met een sport waarmee de ouders weinig tot niets hebben. In mijn (sociale) omgeving zie ik echter dat er van een kind verwacht dat het op hockey of ballet gaat omdat dit past bij hun sociale klasse (wat een rotwoord). Ik ken dus kinderen die het heel leuk vonden op voetbal maar die na een tijdje daar van af worden gehaald omdat er ineens een plaatsje vrij kwam bij de hockeyvereniging. Het kind moet dus aan het verwachtingspatroon van de omgeving voldoen. Ook zie ik dat ouders er moeite mee hebben als een kind het niks aan vindt en dus niet met die hockeystick het veld op te slaan is (figuurlijk dan he). Sommigen geven dan schoorvoetend toe aan de wens van het kind om dan toch maar wat anders te doen, anderen moeten tegen heug en meug door gaan met de sport omdat het nu eenmaal zo hoort.

Toen ik vertelde dat dochterlief op judo ging, voldeden we in eerste instantie wel aan iedereens verwachting. Manlief heeft jaren semi-professioneel aan judo gedaan en vanaf dreumes was hij al met dochterlief thuis aan het “judo-en”. Alleen werd er wel verwacht dat we haar ook nog op een teamsport deden want dat is judo in de opinie van velen alles behalve. Dus werd mij gevraagd wanneer dochterlief op hockey of een andere teamsport ging? Ik verslikte me nog niet maar antwoord was ‘niet, alleen als zij dat echt zelf wil´.  Stiekem hopen wij dat ze het nooit leuk zal vinden want wij hebben dus absoluut niks met teamsporten. Echter als zij dat wel graag wil, dan huppelen we elke week daar naar toe en staan we daar ook aan de zijlijn als trotse ouders.

Verwachtingen over studeren is ook zo iets. Zo wordt verwacht dat als ouders zelf academisch geschoold zijn dat de kinderen automatisch later ook naar de universiteit gaan. Velen overwegen niet eens een andere optie. Ik houd alle opties open. Wij zijn dan wel alle twee academisch geschoold maar dat wil niet zeggen dat dochterlief dat straks aan kan of wil.  Alle opties houd ik open. Het belangrijkste vind ik dat ze iets doet wat ze leuk vindt zodat de rest van haar leven daar profijt van heeft. Niets erger dan geforceerd iets doen en dan later een beroep uitoefenen dat niet bij je past. Wat me dan nog meer verbaast, is dat sommigen ook verwachten dat hun kind naar de zelfde universiteit gaat als waar zij naar toe gingen en dan bij voorkeur ook nog naar de zelfde studievereniging. Waarom kan een kind niet ergens anders studeren? Waarom mogen ze niet hun eigen keuze hierin maken? Het jammere is dat de kinderen vaak zo geïndoctrineerd worden dat ze niet meer eens andere opties overwegen. Het hoort nu eenmaal zo dus doen ze dat ook.

Wij hebben als doel dat onze dochter opgroeit als een zelfstandig persoon die haar eigen weg en interesses in deze wereld vindt.  Wij helpen haar hierbij door een verscheidenheid aan dingen in haar leven te introduceren en te ontdekken. Door haar veel aan te bieden, hopen wij dat ze daar tussen haar eigen interesses ontdekt en die dan verder ontwikkelt. Als deze afwijken van die van ons is dat prima. Ze heeft immers haar eigen persoonlijkheidje en ze hoeft geen kopietje van ons te worden. Ik hoop vooral dat ze doet wat ze zelf wil en zich minder probeert te conformeren aan andere verwachtingen. Ik denk dat je hierdoor een sterker mens bent.

Voldoen jullie aan de verwachtingen van anderen?