Pagina's

maandag 3 november 2014

Week van de werkstress: De zieke werkomgeving

Het is de week van de werkstress. Ik kan niets anders bedenken dan dat ik het wel bijzonder vind dat dit samenvalt op het moment dat ik ook thuis zit met werkgerelateerde klachten. Ik vond de nummers ook schokkend toen ik het las: 
Stress op de werkvloer is doodnormaal voor miljoenen werkende Nederlanders. Van de werknemers geeft 41 procent aan dat werkstress als vanzelfsprekend wordt gezien binnen het bedrijf waar ze werken. Ook 32 procent van de leidinggevenden erkent het probleem, blijkt uit nieuwe cijfers van het ministerie van Sociale Zaken.Van de werkenden denkt 18 procent niet dat het zin heeft om werkstress aan te kaarten omdat de problemen toch niet serieus worden genomen. Bijna een kwart (24 procent) durft niet over werkstress te praten uit vrees voor een lage beoordeling. Bijna de helft van de werknemers (45 procent) is bang dat als stress bij zijn of haar leidinggevende ter sprake wordt gebracht, het beeld wordt opgeroepen dat diegene z’n werk niet aankan.
Ik kan dan alleen maar denken wat erg eigenlijk dat wij ons zo'n enorme druk op laten leggen en dit ook nog heel normaal vinden. 


Als ik naar mijn eigen werk en sector kijk dan kan ik de cijfers alleen maar beamen. De laatste paar jaar ken ik een aantal mensen die met een burn-out hebben thuis gezeten. Het gros was meer dan 9 maanden thuis. Eenmaal terug op werk, hebben de meesten hun oude werkzaamheden opgepakt. Ik weet niet of ze nu anders tegen werk aan kijken en of ze beter met de druk om kunnen gaan. Ik hoop het voor ze. En ik hoop het straks ook voor mij.

Als ik naar mijn directe colleg's kijk dan staan zij ook allemaal onder druk. De een kan daar beter mee omgaan dan de ander. Sommigen "klagen" wel dat ze veel moeten doen en dat ze slechts bezig zijn met ad-hoc dingen of brandjes blussen zoals het ook wel wordt genoemd. Dat klopt ook wel. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik aan iets structureels heb gewerkt. Het is veel ad-hoc werk waardoor mijn gewone werkzaamheden blijven liggen of die prop je er dan ergens tussendoor. Sommigen lossen dit op door de lunch over te slaan en anderen duiken 's avonds thuis nog achter de computer want lang leve remote access werken. De druk wordt wel eens aangekaart op werk maar de manager is van het type "van hard werken wordt niemand slechter". Hij zal nooit nee zeggen tegen werk dat de kant van de afdeling op komt. Dat staat in schril contract met onze vorige manager die enorm goed aan taakbewaking deed. Als hij ook maar enigszins vond dat het niet onder de verantwoording van de afdeling viel, dan wuifde hij het weg. Dat was erg prettig. Helaas is dat het verleden en moeten we het doen met iemand die een andere instelling heeft. Hij leeft om te werken. Hij begrijpt dan ook niet dat mensen soms te veel op hun bordje hebben of dat taken soms anders en efficienter kunnen ingedeeld worden. 

Vier jaar geleden kreeg ik ook een smartphone van werk. Hierdoor kon ik op mijn parttime-dag nog op email reageren. Ik was de laatste in het team die zo'n telefoon kreeg.Voor mij hoefde zo'n ding niet want het kwam met de verwachting dat je altijd bereikbaar bent. Bereikaar op je parttime-dag, 's avonds en in de weekenden maar ook op vakantie. Ik ben altijd wat terughoudend geweest met reageren op email in mijn vrije tijd. Ik vind namelijk dat dit mijn tijd is en niet die van mijn werkgever. Je maakt jezelf alleen onmens onpopulair als je dat hardop zegt want dat toont geen commitment. Dus ik begon ook in mijn vrije tijd op werk email te reageren. Werk stopt dus nooit als je de de deur achter je dicht doet en op je fiets of in de auto naar huis gaat. Sommige collega's logden eenmaal thuis ook nog even in op werk om een paar dingen te doen. Dat werkt namelijk zo lekker door en dan kun je de volgende morgen met iets anders beginnnen. Ik heb het geluk dat ik een oude laptop heb dus met geen mogelijkheid de software kan installeren om van afstand in de werkomgeving in te loggen. Ik kon het dus niet. Mijn toegnag bleef dus beperkt tot dat wat er op mijn telefoon binnen kwam of wat ik kon lezen op de webmail. Ik vind het niet normaal vind dat "wij" zo moeten werken.Het rare van alles is dat ik daar grotendeels alleen in sta. Misschien diep in hun hart geven mijn collega's mij wel gelijk maar ik geloof dat ze nog liever hun tong afbijten dan dat ze iets zeggen. 

Naast de druk die "wij" dus voelen om thuis door te werken, leggen we die druk elkaar ook op in plaats van te kijken hoe het beter zou kunnen. Alleen dat breng je niet ter sprake want dan wordt je al snel gelabeld als incompetent. Heel objectief gezien is er te veel werk voor het team en zouden er een aantal mensen bij moeten komen, wil je de druk er vanaf halen. Alleen voor dat laatste is geen geld want we moeten bepaalde (financiele) cijfers laten zien aan het einde van het jaar. Wat mij dan steekt is dat op personeel wordt bezuinigd maar er nog steeds grote bonussen worden gegeven en er blijkbaar ook genoeg geld is om managers van over de hele wereld voor een paar dagen hei-sessies over te laten vliegen. Hei-sessies die op de mooiste locaties plaats vinden, die een paar keer per jaar worden georganiseerd maar waarvan iedereen (op de werkvloer) zich afvraagt waarvoor ze dienen.

Het is krom de wereld van de werkende. Althans het is krom waar ik werk en dan praat ik over de financiele sector. Ik weet dat het niet veel anders is in de advocatuur. Wil je op een groot kantoor iets bereiken dan maak je lange dagen anders word je gewoon geen partner. Vaak vraag ik me af waarom mensen dit ok vinden om zo te werken. De balans is volledig zoek tussen werk en prive. Wat is er mis mee om rond een uur 18.00 thuis te zijn en dan van je gezinnetje te genieten? Wat is er mis mee om tijdens je vakantie onbereikbaar te zijn? Is daar vakantie niet voor bedoeld in plaats van bij te tanken? Waarom laten we ons die druk op leggen? Is dat stoer, hoor je er dan bij, heb je het dan zogenaamd gemaakt? Eigenlijk vind ik dus van niet want als je systematisch 's avonds nog lang moet doorwerken (al dan niet thuis) dan kan dat twee dingen betekenen: of je hebt te veel werk of je bent er niet geschikt voor. Aan beiden zou iets gedaan moeten worden in plaats van ons, als werknemer, het maar te laten oplossen. 

Het is dus prima dat er een week van de werkstress is. Alleen vraag ik me af of het iets oplost zolang er niet iets structureels op de werkvloer gebeurt. Leuk dus zo'n week maar volgende week is men het weer vergeten en loopt iedereen weer net zo hard door. 

7 opmerkingen:

  1. We willen toch allemaal zo graag op Amerika lijken! En het vooral nadoen. Dan krijg je dus dit soort zaken.
    Ik ben maar wat blij dat ik na 37 jaar vrijwillig uit het arbeidsproces ben gestapt en dat ik me dat - door mijn echtgenoot - kon permitteren, maar ik heb me het hoofd nooit zo gek laten maken. Er zijn écht belangrijker dingen dan werken, werken.
    Wat ik tevens bespeur in mijn omgeving (of liever de omgeving van mijn kinderen en hun vrienden) is dat ze enorm bang zijn iets te missen op het werk en in hun sociale omgeving. Netwerk-borrel zus, etentje zo, nooit rustig thuis kunnen zitten, altijd maar afspreken met iemand. Ik vind het niet zo gek dat er zo veel stress is.
    Een avondje thuis wordt burgerlijk gevonden. Nou, daar word je in ieder geval niet overspannen van! Dan maar burgerlijk, maar ja, ik ben 56 en geen 32 en maak me er niet zo druk over hoe iemand over me denkt. En overal zie je de buitenkant van en niet de binnenkant........

    Je hebt gelijk met wat je schrijft, maar denk je niet dat het beter is dat jij je niet druk moet maken om dit soort dingen/artikelen tijdens je ziektewetperiode? Als jij je mentaal en lichamelijk weer beter voelt, is het nog vroeg genoeg om je daar weer mee bezig te houden.

    Geniet van je rust (geef je eraan over) en van je gezin. Sterkte, hartelijke groet,

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik ben geen 56, maar 31. Toch ben ik het roerend met je eens!

      Verwijderen
  2. Niet alleen alleen in de advocatuur of in de financiële sector spelen dit soort problemen. Ik herken het maar al te goed, Ben er dan ook zelf op m'n 55e uitgestapt. Nooit geen dag spijt van gehad. Ik denk niet dat die stressweek van SZW veel zal helpen. Er kunnen weer wat congressen, workshops e.d. georganiseerd worden voor deskundigen (A&O'ers en HRM'ers) die met dit onderwerp hun brood verdienen.Wellicht wordt er weer een nieuw instrument gepresenteerd, maar dat is het dan ook. Ik ben daar somber over. Wat in mijn ogen nodig is,is dat het werk weer menselijker gemaakt wordt. Dus ophouden met de wijze waarop mensen tegenwoordig worden afgerekend, beoordelingssystemen tijdregistratiesystemen, uurtje factuurtje, zorgsystemen met mallotige protocollen, werkinstructies. Stop met HRM-afdelingen die nauwelijks het belang van de medewerkers meer voor ogen hebben. Kijk maar eens op het internet naar instrumenten welke deze mensen hanteren. Ook Arbodiensten spelen hun rol in deze carrousel. Men het over de duurzame inzetbaarheid bevorderen van medewerkers. De kreet alleen al. Wat beoogd men daarmee? Nog meer winst en medewerkers die je nog wat langer achter de vodden kun blijven zitten, zonder dat ze zich ziek melden? Wellicht moet je je blog eens doorsturen naar SZW. Misschien dat je een reactie krijgt.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Sterkte met het handhaven van je eigen grenzen, en het volgen van je eigen inzicht in plaats van het zoeken van goedkeuring van anderen daarin!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ja dat klopt het wordt steeds een hardere mentaliteit..... Ik kan daar totaal niet mee omgaan.... Ook een burn-out gehad wat ik wel gemerkt heb is dat het erg belangrijk is dat je doet wat je leuk vind want anders maak je jezelf stukje voor stukje kapot.
    Om heel eerlijk te zijn, ik kon toen ik weer een stuk beter was niet terug in die werksfeer en omgeving, ik heb een andere opleiding gedaan en ben in een hele andere branche gaan werken wat beter bij me paste, en mijn grenzen bewaken was erg belangrijk....en dat is erg moeilijk maar je komt er wel, het belangrijkste is wat wil JIJ en wat past bij JOU! Neem je tijd

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Het lijkt me ook dat er structureel iets niet goed werkt. En dat er dus structureel iets moet veranderen. Naar hoor, dat mensen zoveel stress hebben op hun werk!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Helemaal mee eens en daarom heb ik ook de mobiel van de zaak geweigerd. Leuk hoor de nieuwste smartphone krijgen op kosten van de baas daar staat idd wel tegenover dat ik dan ook in mijn vrije tijd bereikbaar moet zijn. Bij ons heeft iedereen een laptop die de meeste ook mee naar huis nemen. Zo handig kun je nog even doorwerken thuis als de kinderen op bed liggen. Die van mij gaat om 17 uur op het werk keurig achter slot en grendel en niet mee naar huis.
    Annelies

    BeantwoordenVerwijderen