Ik voel de laatste paar weken enorm opgejaagd. Sinds ik op mijn werk ben teurggekeerd, heb ik eigenlijk geen normale week meer gehad. Elke week was er wel wat: zakenreis, training, dag omgeruild, dag extra vrij etc. Ik merk dat ik me daar niet lekker bij voel vooral als er in mijn beleving erg veel moet gebeuren. Ik realiseer me ook wel dat ik dit zelf op leg en dat ik alleen daar verandering in kan aanbrengen maar ik weet ook van mezelf dat als ik de bron van stress niet aanpak, ik dat op opgejaagde gevoel blijf behouden.
De bron ligt deels bij mijn werk omdat ik de lat voor mezelf hoog heb gelegd. Vorig jaar kreeg ik tijdens mijn functioneringsgesprek voor het eerst niet te horen dat het goed ging maar dat er verbeteringspunten waren. Dat had ik helemaal niet zien aankomen want ik dacht dat ik wel mijn bijdrage had geleverd. Nu was het verbeteringspunt dat ik mezelf meer herkenbaar moest maken binnen de organisatie. Kortom ik moest mezelf meer marketen want qua kennis zat het wel goed. Nu ben ik een werkpaard en ik heb in een houdig van "ik doe mijn werk en ik hoef niet aan iedereen te vertellen hoe ontzettend goed ik dat doe". Ik houd er niet zo van om mezelf een schouderklopje te geven. Wellicht ging ik er automatisch van uit dat mijn houding zou worden gewaardeerd en beloond. Achteraf is het naief beredeneerd want elk jaar krijgen de mensen die zich goed in "the picture" weten te spelen een betere beoordeling. Onhandig hoe ik ben, had ik geen idee hoe ik dat aan moest pakken. Ook wilde ik wel dichtbij mezelf blijven want als het niet in de aard van het beestje zit, dan gaat dat niet lukken.
Ondertussen zat ik er wel mee en onbewust heb ik ontzettende hoge druk bij mezelf neergelegd. Ik had namelijk zo beredeneerd: als ik dan toch wat aan mijn bekendheid moet dan wil ik ook meteen de langverwachte promotie. Gelukkig heb ik via een coach een manier gevonden om hiermee om te gaan maar ook om dichtbij mezelf te gaan. Echter ik heb me nog nooit zo moe gevoeld door die ontzettende prestatiedrang die ik bij mezelf neer heb gelegd. En laat ik eerlijk zijn deels komt die trouwens ook voort uit de hoop dat ik dan misschien een goede loonsverhoging krijg waardoor ik weer wat makkelijker en sneller kan aflosssen.
Naast mijn werk speelt ook de ontzettende drang om schuldenvrij door het leven te gaan. Ik heb al eerder geblogd dat ik hier zo snel mogelijk van af wil en dat het mij soms niet snel genoeg gaat. Ik merk dat die wens zoals alles bepalend is en dat een financiële tegenvaller hierdoor harder aankomt. Ik kan soms echt een dag down zijn. Alleen ik vind dat ik niet het recht heb tot klagen want er zijn mensen die er zo veel slechter voor staan. Wie ben ik dan om te klagen en mijn hoofd soms te laten hangen?
Toch zie ik soms ook de positieve kant van alles. Het heeft me op een of andere manier ook "verrijkt" in mijn leven. Ik zie nu beter in waarom het echt om draait in het leven. Dat zijn niet de materiële dingen maar dat is gezin, familie, gezondheid en de kleine dingen in het leven. Het voelt bevrijdend aan dat ik niet meer mee doe aan de "ratrace". Toch zijn er dagen dat ik niet zo over alle uitgaven en inkomsten meer wil nadenken, en gewoon mijn leven zorgeloos wil leiden.
Even iets heel anders:
Ik had al niet zo'n stralend humeur vandaag maar die is inmiddels naar het vriespunt gedaald. Ik kreeg een telefoontje van het consternatiebureau. In juni hadden we het advies gehad om dochterlief naar logopedie te sturen omdat ze niet altijd even duidelijk verstaanbaar was. Het arme kind is 3 jaar en bovendien wordt ze meertalig opgevoed. Maar blabla... volgens de statistieken en de gemiddelde 3-jarige. Zucht daar sla ik al negatief op aan maar goed ik luisterde het braaf aan. Vervolgens wilde ze niet meewerken met de ogentest dus werd mij verzocht om voor een 3e (!) terug te komen. In eerste instantie besloot ik om braaf mee te doen maar bij nader inzien voelde het niet goed dus heb ik alles afgebeld. Argh en vandaag werd ik door de jeugdarts op het matje geroepen of beter gezegd hij belde mij op.
De bedoelingen zijn goed maar ik zou zo graag eens willen dat ze beter naar de wensen van de ouders zouden luisteren. Als ik ook maar enigszins het idee had dat mijn kind hulp nodig heeft dan ben ik de eerste die op alle deuren gaat aankloppen en zoek ik net zo lang totdat ze de best mogelijk hulp krijgt. Maar mijn moedergevoel zegt dat ze het allemaal niet nodig heeft. Ze doet het ontzettend goed en ze babbelt inmiddels in twee talen de oren van je hoofd. En toch... knaagt het want uiteindelijk vind ik het niet leuk dat ik hierop wordt aangesproken.
Ik kan je een piekeraanpak aanraden, die je helpt je niet door je gedachten te laten overweldigen.
BeantwoordenVerwijderenJe kunt hem toepassen voor alle gepieker maar in jouw geval dan over geld. Je doet een elastiekje om je pols en als je gaat piekeren over geld, laat je hem een paar keer tegen je vel knallen (Je moet het wel voelen maar jezelf niet pijnigen uiteraard). Ondertussen zeg tegen jezelf: hier ga ik pas vanavond/ tijdens het koken (kies een goed moment voor jezelf maar beslist niet vlak voor het slapen gaan) over nadenken. Op het gekozen moment ga je dan uitgebreid piekeren en je mag alle doemscenario's tot in detail voor je geest halen. Na een half uur (of als je meer tijd nodig hebt, drie kwartier of een uur) sluit je je piekermoment af en begin je weer met het elastiekje. Het voelt eerst heel gezocht, maar na verloop van een paar weken zul je merken dat je het piekeren beter kunt "parkeren" zodat je meer energie overhoudt voor andere zaken. Deze aanpak wordt ook bij angsten, dwanggedachten en obsessies gebruikt en ik heb er zelf veel baat bij gehad. Ik hoop dat dat voor jou ook zo zal zijn (als je er iets in ziet uiteraard).
Ik weet niet of het bij mij werkt maar het is het overwegen waard. Dank je voor de tip.
VerwijderenHet heerst inderdaad. En het van je af schrijven is ook therapeutisch! Ze zeggen dat het weekend de zon gaat schijnen ;)
BeantwoordenVerwijderenLaat dat consternatiebureau maar even in zijn sop gaarkoken! Wat je kan doen is de tijd nemen om voor jezelf je argumenten op een rijtje te zetten en eventueel op te schrijven. Bel of mail ze dan en leg uit hoe jij je er bij voelt en wat je er van vindt.
Ik heb een keer in een zieke bui enorm ruzie gemaakt met de arbo dienst omdat zij vonden dat ik me niet aan moest stellen. Op dat moment zat ik met een emmer op de bank omdat ik steeds moest overgeven. Ik was zo woest op ze! Enfin, het gesprek bleef maar in mijn hoofd galmen en ik vond dat ik gelijk had, maar dat zij ook mochten weten waarom. Dus heb ik gebeld, mijn excuses aangeboden omdat ik zo ongenuanceerd was en ze nogmaals de situatie uit de doeken gedaan. Zij blij en ik was ook dat rotgevoel kwijt.
Is het waard loonsverhoging met als prijs dat je op je tenen loopt en vermoeid raakt? Het kost nu eenmaal tijd om schulden af te bouwen. Echt waar alle energie die je er nu insteekt wordt een gewoonte en betaald zich wel terug, en als bonus schift het ook wat voor jou echt belangrijk is en dat je dat veel meer naar jezelf brengt.
BeantwoordenVerwijderenVertrouw op je creativiteit dat schept mogelijkheden en laat het niet uitblussen door perfectie.
Nathalie
Heeft het consultatiebureau je laten zien hoe de taalontwikkeling van je dochter zich verhoudt tot die van andere kinderen? Schrijf voor jezelf eens op welke woorden je kind kent. Ook passieve kennis.
BeantwoordenVerwijderenDan heb jij ook iets te laten zien. En je ziet het zelf ook.
Soms zeggen kinderen op het CB niets en hebben toch veel kennis.
Veel voorlezen, gesprekjes voeren en liedjes zingen.
Goed voor de taal en gezellig.
Fijne dag, groetjes, Thea.
Mijn vriendin voedt haar kind ook tweetalig op. Het heeft al veel langer geduurd voordat hij sprak als een kind dat met één taal wordt opgevoedt en het duurde langer voordat hij duidelijker sprak. Ik zou zeggen geen zorgen maken. Het is met het zoontje helemaal goed gekomen en hij spreekt nu vloeiend twee talen.
BeantwoordenVerwijderen