Bewerkt eten: wat te doen

Dit weekend ben ik door de kast levensmiddelen gelopen om eens een scan te doen op de producten die bewerkt zijn. Aanleiding hiertoe was het boekje Wat zit er in je eten?. Het boekje geeft overzichtelijk weer waar een e-nummer voor staat, waar het voor wordt gebruikt en wat de gezondheidsrisico’s zijn. Het nadeel van het boekje Wat zit er in je eten?: het geeft beperkte informatie. Meer dan een beknopt overzichtje is het eigenlijk niet. Het is wel in een handig formaat waardoor je het mee kan nemen naar de winkel. Na het lezen van het boekje sloeg de schrik toch enigszins om mijn hart en was ik benieuwd of wij nog wat e-nummertjes in de kast hadden staan. Uiteindelijk viel het wel mee. Dat had ik deels ook wel verwacht van want wij maken alles zelf en eten naar de seizoenen. Dus het is vooral (bijna) allemaal vers en onbewerkt wat er op tafel wordt gezet. De meeste e-nummers zaten dan ook in mijn bouillonblokjes en in de Aziatische sauzen zoals oestersaus en ketjap. Nu eten wij weinig Aziatisch omdat manlief er niet zo van houdt. Alleen zo één keer in de zo veel tijd, krijg ik het op mijn heupen en dan snak ik naar een heerlijk bord nasi met satésaus. Manlief eet het dan toch ieder keer wel met veel smaak op (volgens mij vindt hij het stiekem toch best lekker) om vervolgens toch te vragen om dit voorlopig niet meer te maken.

Ook foodwatch publiceert sinds kort elke twee maanden een factsheet over een e-nummer. Het factsheet van foodwatch geeft wel uitgebreide informatie  en het geeft ook aan dat er  alternatieven zijn voor veel e-nummers. Ook geeft het aan dat in bepaalde landen er strenge regels zijn voor het gebruik van bepaalde nummers. Deze mogen maar in een hele beperkte hoeveelheden worden gebruikt of worden soms zelf verboden. Reden hiervoor is dat onderzoeken hebben uitgewezen dat bepaalde e-nummers een negatief effect op de gezondheid kunnen hebben. In bepaalde e-nummers zit bijvoorbeeld kwik, lood, koper, aluminium, arsenicum. Omdat de hoeveelheid zo klein is, hoeft dit niet te worden vermeld op het label. Alleen ik wil dat wel weten want deze stoffen zij niet goed voor de gezondheid.

Ondanks dat wij goed bezig zijn, kunnen wij dus ook nog wel dingen verbeteren in ons eetpatroon. In principe proberen we al zo veel mogelijk bewerkte producten te vermijden. Alleen die blik in de kast liet toch zien dat deze toch ongemerkt in huis zijn geslopen. Ik ga ook niet meteen alles weggooien. Dat vind ik verspilling. Bovendien heb ik dit jaren wel gegeten. Als het op is dan wil ik wel op zoek gaan naar een beter alternatief. Dat begint dan al meteen met de bouillonblokjes want die zijn bijna op. Dus als iemand een goed alternatief weet, dan houd ik me aanbevolen.

Ook wil ik voor dochterlief op zoek naar een beter alternatief. Eén keer per dag mag ze auto-koekje. Althans zo noemt zij ze. Het is een biscuitje met een stukje chocola die in een mooi papiertje zitten van Cars. Dat is eigenlijk het enige wat ze van “kindereten” krijgt voor de rest eet ze gewoon met ons mee. Of ze de koekjes zelf nu zo lekker vindt, is een grote vraag. Het gaat haar vooral om de verpakking van Cars. Zo zijn we er toch als ouders ingestonken dankzij de marketing machine van een koekjesmaker. Dochterlief loopt namelijk blindelings naar het schap in de winkel waar deze koekjes liggen. Mijn poging om haar een fairtrade koekje te geven, werd door meteen teniet gedaan door met grote betraande ogen naar die vermaledijde autokoekjes te vragen. Overigens ze eet wel mijn eigen baksels. Voor iedereen die geïnteresseerd is in de kracht en vooral macht van kindermarketing, zou dit rapport (hier) eens moeten lezen en teken dan ook meteen het burgerinitiatief. Dankzij een blogje van Valhalla kwam ik bij dit rapport. Het is angstaanjagend maar ook interessant om te lezen hoe goed vooral kinderproducten worden op de markt worden gebracht. Nu kunnen wij ons nog gelukkig prijzen dat dochterlief wel tv kijkt maar dan zonder reclame’s (ja het kan) en dochterlief nog te klein is voor de computer of social media. Al word in het rapport gemeld dat er dus websites zijn voor zelfs de allerkleinsten. Wie gaat daar eigenlijk naar kijken? Ik snap dat niet. Gelukkig houd dochterlief niet van snoep en hele zoete dingen. Dat komt deels omdat wij het amper aanbieden en dus kent ze het niet. Wicky vindt ze vies. Ze drinkt liever thee, water en appelsap. En ooh ja soms vindt ze koffie ook lekker ;-). Toch zal ze, als ze naar school gaat, wel in aanraking komen met snoep, snacks en frisdranken. Al is het maar omdat ze ergens gaat spelen waar ouders het wel aan hun kinderen aanbieden. Ik wil niet te hysterisch zijn want hoe meer je iets verbiedt hoe spannender ze iets vinden. Ik wil haar nog beter leren dat ze een gezonde keuze heeft. Nu kom ik er nog mee weg als ze in gif-roze chocoladelolly bij de kassa ziet staan dat ze zegt dat is voor andere kindjes maar hoe lang houd ik dit nog vol?

Het is alleen hoe meer ik over (bewerkt) voedsel lees, hoe bozer ik word en hoe meer ik mijn gezinnetje er tegen wil beschermen. Zou het een reactie zijn op alles wat ik lees? Zou ik toch nog beter mijn weg in voedselland moeten vinden? En ik dacht dat ik toch goed bezig was…. blijkbaar kan het toch beter.