Pagina's

dinsdag 5 maart 2013

Dillemma: melden of niet?

Vorige week zijn we naar naschoolse opvang gaan kijken. Manlief wil vanaf september graag weer zijn werk oppakken, indien mogelijk. Hierdoor kan hij dochterlief overdag niet meer opvangen. Dus langzaam maar zeker zijn we ons aan het oriënteren op de mogelijkheden van naschoolse opvang. Nu is er bij ons in de buurt een erg leuke opvang. In het verleden was dit een boerderij die nu dienst doet als kinderopvang. Er wordt op een leuke en speelse manier de agrarische functie gecombineerd met spelende kinderen. Kinderen kunnen meehelpen met verzorgen van de geitjes en de kippen. Mogen in de moestuin meehelpen en de oogst ter plekke opeten of mee naar huis nemen. Er is ontzettend veel ruimte buiten om te rennen, springen en fietsen. Binnen is het ook ruim opgezet met als centraal punt een hal, vroeger de hooiberg, waar alle knutselactiviteiten worden aangeboden maar waar ook een kleine binnenspeelplaats is. Kortom het lijkt mij een leuke plek om als kind naar toe te gaan. Toch wilde ik het graag met eigen ogen zien en de sfeer proeven. Dus dat hebben we vrijdag gedaan. Dochterlief werd op slag verliefd, ging meteen op onderzoek uit en voegde zich meteen bij een groepje spelende kinderen. Huilend hebben we haar weer mee naar huis moeten nemen want ze wilde niet meer weg. Kortom ik heb er een goed gevoel bij. Manlief staat er erg dubbel in. Het liefste zou hij dochterlief thuis na school opvangen al dan niet door hem of mij. Loslaten is moeilijk, vooral voor hem. Hij zou haar het liefste haar zo veel mogelijk weghouden van en willen beschermen tegen de boze buitenwereld. Ik wil dat ook het liefste maar ik snap ook wel dat ik haar beetje bij beetje moet loslaten hoe klein ze ook nog is.

Wat ook niet meehelpt is de berichtgeving afgelopen weekend over de kwaliteit van de kinderopvang en het hoger beroep dat deze week begint inzake de Amsterdamse zedenzaak. Wij (althans ik) hadden een goed gevoel bij de opvang. Maar dat hadden waarschijnlijk ook de ouders van de slachtoffertjes van Robert M toen zij hun kinderen daar naar toe brachten. Dat vertrouwen zou je ook moeten hebben. Je gaat er toch vanuit dat mensen die professioneel met kinderen omgaan dit doen in het beste belang van het kind. Helaas is al meerdere keren bewezen dat monsters als Robert M. bewust deze plekken op zoeken. Ik wil er niet veel woorden aan vuil maken maar mijn bloed kookt als er aan denk. Ik vind het ronduit walgelijk.

Dit weekend had ik hierover ook een gesprek met mijn moeder. Zij zit in een tweestrijd. Een aantal jaren geleden heeft haar beste vriendin in diepste vertrouwen verteld dat zij er achter is gekomen dat haar man haar twee zonen seksueel heeft misbruikt. Ze was er toendertijd zo kapot van dat ze suïcidaal was. Ze is echter wel bij haar man gebleven omdat ze chronisch ziek is en vaak er zo slecht aan toe is dat ze dagen in bed ligt en niet voor haar zelf kan zorgen. Ze wil niet naar een verzorgingstehuis toe dus daardoor “accepteert” ze de situatie. De zonen zijn inmiddels het huis uit en hebben hun eigen leven. Een zoon is volledig ontspoord en wil niets meer met zijn ouders te maken hebben. De andere zoon brengt zijn dochtertje één dag per week naar zijn ouders om op te vangen. En daar zit dus het probleem van mijn moeder. Ze vindt het een vreselijke gedachte dat een klein kind wordt overgeleverd aan een man die zijn kinderen in het verleden heeft misbruikt. Deze man verschoont haar namelijk zonder enige supervisie want zijn vrouw ligt grotendeels de hele dag plat op bed. Ik vind het een hele enge gedachte en mijn moeder ook. Wie weet wat er gebeurt? Aan de andere kant hoe kun je een kind daar naar toe brengen als je weet wat daar in het verleden heeft plaatsgevonden?
Mijn moeder zit dus in tweestrijd: moet ze het al dan niet anoniem melden bij een instantie zodat het onderzocht kan worden of moet ze haar mond houden omdat ze niet weet wat haar vriendin zou doen als alles weer wordt opgerakeld en wellicht zichzelf wat aandoet? Ze weet het niet goed meer, ook al vindt ze wel dat het belang van het kind altijd voor gaat. Ikzelf zou de vriendschap hebben verbroken met die vriendin. Ik zou haar niet meer kunnen respecteren dat ze haar gezondheid dus zichzelf boven het welzijn van haar kinderen stelt. Loyaliteit ligt wat mij betreft altijd bij je kind en niet bij ene of andere viezerik met een zieke geest die toevallig voor je kan zorgen zodat jij niet naar een tehuis moet. Ik zou haar en haar man niet meer onder ogen kunnen komen zonder alleen maar walging te voelen. Mijn moeder is alleen zo'n lieverd dat ze haar vriendin wil blijven steunen ook al gaat het wel steeds zwaarder voor haar worden. Ondertussen zit ze er wel mee in haar maag en wil ze iets met haar unheimliche gevoel doen. Ik heb haar aangeraden om met een vertrouwenspersoon te gaan praten. Ik heb ook al aangeboden dat ik het meld. Ik zou daar geen enkel probleem mee hebben. Wellicht had ik het misschhien al wel gedaan als ik meer informatie had. Wat zouden jullie doen?

7 opmerkingen:

  1. Ik zou dit melden. Jammer dan van de vriendschap maar de kans dat dit kind nu misbruikt wordt is groot.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik begrijp dat de zoon, die is misbruikt, zijn kind onderbrengt bij de dader?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja dat vind ik dus ook zo raar. Ik begrijp ook niet dat zijn vriendin daarmee akkoord gaat. Ik zou geen moment rust meer hebben als moeder zijnde. Aan de andere kant hoor je wel vaker rare dingen. Geloof dat de misbruik vooral bij de oudste zoon heel erg is. Dan nog... genoeg redenen om het niet te doen.

      Verwijderen
  3. Over je naschoolse opvang: in het landelijk register kinderopvang kun je in ieder geval de inspectierapporten lezen. Tja een melding kan anoniem, maar een lastige kwestie. De zoon heeft er blijkbaar geen probleem mee, maar hoe zou het met zijn partner zitte?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dit zijn hele moeilijke keuzes. Waarbij je altijd nog in gedachten moet houden dat er nog een paar procent kans bestaat dat de vriendin van je moeder ernaast zit. (Geen populair standpunt maar wel realistisch.) Ik vind het namelijk heel vreemd dat de zoon zijn dochtertje daar zo vaak naar toe brengt. Hoewel dat ook weer geen doorslaggevende reden mag zijn niets te doen want zo zouden er onnodig veel slachtoffers kunnen zijn.
    Hoe dan ook, na een melding lijkt me dat de vriendschap geen stand kan houden. Omdat het een vriendin van je moeder is zou ik haar die afweging laten maken.

    Succes!
    Groetjes Lily

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik zou een gesprek aanvragen met een zedenrechercheur en haar/hem om advies vragen.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik begrijp gewoon niet hoe je kan verdragen van nog 1 seconde samen te blijven leven en aangeraakt te worden door de man die je kinderen het ergste wat er maar kan gebeuren, heeft aangedaan. ZIJ had haar man moeten aangeven.

    Je mama of jij moet die man aangeven want wie weet hoeveel slachtoffers heeft de man ondertussen gemaakt. Als je zo'n zieke geest hebt en zelfs je eigen kinderen misbruikt, dan lijkt het mij logisch dat het weer gebeurt, ZEKER als je vrouw geen controle op je kan uitoefenen en door de gezondheid van de vrouw (en het verleden) is hun seksleven misschien (quasi) onbestaande wat nog een extra trigger zou kunnen zijn (lijkt mij persoonlijk).

    BeantwoordenVerwijderen