Weer thuis

Daar gingen we dan dochterlief en ik vorige week donderdag bepakt en bezakt naar het vliegveld. Manlief bracht ons weg om ons uit te zwaaien en natuurlijk ook om mee te helpen sjouwen. Dochterlief was ontzettend opgewonden dat ze eindelijk het vliegtuig ik kon. Ze heeft ze al bijna 4 jaar boven haar hoofd zien vliegen en we zijn ook al een paar keer wezen kijken op Schiphol dus het was hoog tijd om nu eens echt weg te gaan met het vliegtuig. Dus we checkten snel onze spullen in om vervolgens in ontzettend lange rij schuifelend naar de douane te gaan. Dochterlief liep braaf door het poortje en toen begon dat ding te piepen. Het arme kind moest dus worden gefouilleerd. Nu hebben wij haar geleerd dat als ze niet wil dat iemand haar aanraakt dat ze dat mag zeggen en dat ze desnoods heel hard gaat gillen. Dus dat deed ze dan ook. Ze houdt er niet van als vreemden haar aanraken. Eigenlijk is ze helemaal geen grote knuffel behalve als het op haar vader en moeder aankomt. De douane gaf het dan ook al snel op toen ze haar zagen huilen. Dochterlief liep enigszins weer opgelucht langs de winkeltjes maar eigenlijk wilde ze alleen maar naar het vliegtuig. Ons vliegtuig stond helemaal aan het einde van de D-pier. Dat is dus echt een enorm eind lopen dus achteraf ben ik blij dat we vrij snel richting gate zijn gelopen. Toen ze het vliegtuig eenmaal spotte, was er geen houden meer aan. Ze wilde heel graag naar binnen. We zaten bijna voorin het vliegtuig en ze zat apetrots op haar stoeltje naar buiten te kijken. Het tekenboek dat ik voor haar gekocht viel ook in de smaak dus tijdens de vlucht hebben we voor iedereen tekeningen gemaakt en we hebben nog een paar verhaaltjes gelezen. Kortom geen dure draagbare dvd-speler. Het vliegtuig zelf en het karretje dat langskwam plus de speeltjes in de tas waren meer dan genoeg entertainment.

Eenmaal in Athene aangekomen moesten we met de bus naar de aankomsthal. Gelukkig kwamen onze koffers snel dus konden we snel naar de wachtende Griekse familie. We kwamen door de deuren en oma (yiayia) pakte dochterlief van het karretje af en meisje werd flink geknuffeld. Schoonzus was ook gekomen met haar 9 maanden oude dochtertje. Zij bracht ons naar de bestemming. De rit daar naar toe was een hele tour. De baby had er duidelijk geen zin in dus zette het op een krijsen (ander woord is er echter niet voor). Schoonzus werd bloednerveus daarvan dus we hebben 3x langs de weg gestaan voordat baby besloot om te gaan slapen. Dochterlief was inmiddels ook bekaf dus die lag ook te slapen achterin de auto. Eenmaal aangekomen heb ik haar daarom ook maar meteen in bed gelegd. 

De volgende dag vond de familie dat we eerst maar eens moesten bijkomen dus het werd een rustig dagje. Het begon met boodschappen doen en vervolgens zijn we naar het strand geweest. Eigenlijk werd dat ook meteen een beetje het ritme van de hele week: 's ochtends strand, 's middags eten om daarna weer naar het strand te gaan en 's avonds nog over de boulevard te flaneren. Schoonzus is er van de 8 dagen 5 geweest. Die dagen zijn we ook een paar keer op stap geweest of beter gezegd we zijn naar andere stranden geweest. Toen ik hoorde dat schoonzus een paar dagen er niet zou zijn, keek ik daar in eerste instantie erg tegenop omdat ik geen tolk meer bij de hand had. Achteraf gezien zijn die 3 dagen de fijnste dagen geweest en redde ik met de taal ook redelijk. De dagen verliepen rustiger want we hoefden ons niet meer aan te passen aan het (niet bestaande) ritme van de baby en dochterlief kreeg alle aandacht van yiayia (oma) en papou (opa). Donderdagavond zijn we naar Athene gegaan waar we iets voor middernacht aankwamen. Dochterlief was bekaf en dat heeft ook doorgerommeld totdat we zaterdag weer in het vliegtuig stapte. Ze was moe, dus of heel hyper of ze wilde helemaal niets meer. De vrijdag in Athene was ook een drukke dag. In de ochtend zijn we naar mijn werk geweest om daar mijn Griekse collega's even gedag te zeggen, vervolgens had ik een lunchafspraak met een vriend van manlief, daarna nog even winkelen om vervolgens 's avonds nog naar een bruiloft te moeten. Logisch dat dochterlief dus heel erg moe was. 

Zaterdag vlogen we aan het einde van de ochtend weer terug. Het voelde raar om weer naar huis te gaan. Ik heb dat gevoel altijd als ik Griekenland achterlaat. Het voelt toch een beetje als mijn tweede thuis. Ook deze keer vond dochterlief het vliegen super ondanks de buikpijn die ze had. Ze was ook erg blij om manlief weer te zien. Zo super om dat kleine koppie te zien stralen toen ze haar papa zag. 

We zijn nu aan het bijkomen van alles want we zijn moe. We hebben een week lang een heel ander ritme gehad en in iets te kleine bedden moeten slapen. Het is in Griekenland normaal om rond 15.00 warm te eten en daarna te gaan slapen. Dochterlief wilde dat helaas niet. Alleen aan het einde van de middag gingen we nog wel tot een uur of 20.00 naar het strand. Eenmaal thuis moest er dan weer worden gegeten en oma wilde dan nog wel heel graag met haar even over de boulevard lopen om naar een soort mini-pretparkje te gaan en een ijsje te eten. Vroeger dan 22.30 heeft ze dan ook nooit in bed gelegen terwijl ze thuis altijd rond 20.00 in bed ligt. Ze sliep dan wel wat langer maar lang niet genoeg. Kortom hoe verder we in de week kwamen hoe moeier dochterlief werd. Ik heb wel getracht om daar iets aan te doen maar om eerlijk te zijn had ik er niet veel te zeggen. Ik werd een beetje geleefd. Vaak wist ik niet hoe de dag zou verlopen. Dat vond ik best moeilijk want ik vond het wel prettig om enigszins te weten wat we gaan doen. Ik vertel namelijk altijd aan dochterlief wat we gaan doen zodat ze ook een beetje weet waar ze aan toe is. Het was dus regelmatig zo dat dochterlief lekker aan het spelen was en dan ineens alles moest laten liggen omdat we iets gingen doen. Dat was verwarrend voor haar.  Buiten dit om heeft ze het wel heel erg naar zin gehad. Ze wilde dan donderdag ook niet weg. Ze vond het veel te leuk op het strand waar ze net een paar nieuwe vriendjes had gemaakt.

Hoe vond ik het? Ik heb het naar mijn zin gehad en had best langer willen blijven. Wel had ik moeite met het feit dat ik volledig geleefd werd en echt amper een minuut alleen met dochterlief had. Daar zaten goede bedoelingen achter maar soms is het wel fijn om even je eigen ding te kunnen doen. Ook werd ik gek van hoe er met de baby om werd gegaan. Dat kind werd letterlijk de hele dag door gedragen en had geen enkel ritme. Het babymeisje hoefde maar een kick te geven en ze werd gesust. Het sliep ook amper terwijl ik wel duidelijk zag dat het moe was. Alleen het arme kind kreeg amper rust omdat ze altijd haar moeder of oma had die met haar aan het tutten waren. Ik zou zeggen leg het kindje in haar bedje zodat we lekker kan slapen en laat haar even huilen. Huilen is niet altijd een teken dat er iets mis is, het kan ook een teken van vermoeidheid of overprikkeling te zijn. Ik denk dat de twee laatste dingen vaak een reden voor de baby waren om dus te huilen. Ook mocht het kind niet op de grond liggen of zitten. Dus ze mocht niet kruipen. Terwijl ik zag dat ze dat wel heel leuk vond want in een onbewaakt moment heb ik dat wel een keer gedaan en ze vond het super. Het kleine koppie begon te stralen van blijheid. Toen de baby een keer met blokjes gooide, werd er gezegd dat ze boos was. Ik heb proberen uit te leggen dat het heel normaal was dat kleine kinderen dat doen. Veel heb ik er echter niet van gezegd want ik had niet het idee dat het erg gewaardeerd werd als ik ergens advies over wilde geven. Daarentegen vond schoonzus weer dat ik dochterlief te vrij liet in haar doen en laten. Ik ben van mening dat je een kind dingen moet laten ontdekken binnen bepaalde grenzen. Dochterlief weet precies wat wel en niet mag en daar waar nodig stuur ik bij door haar het uit te leggen. Ik ga alleen niet constant op haar nek zitten. Kortom we hebben enigszins andere opvattingen over opvoeding en dat botste wel eens. Ik ben één keer wel heel boos geworden. Dochterlief was iets te enthousiast aan het spelen met de voetjes van de baby, schoonzus heeft dochterlief toen heel hard weggetrokken met als gevolg dochterlief die heel hard huilde. De volgende dag begreep ik ook waarom want ze had een blauwe plek op de bovenarm. Dat is dus niet heel zachtzinnig gegaan. Ik vond de handeling van schoonzus niet nodig. Het had ook anders gekund.

Maar goed dochterlief en ik hebben al met al wel genoten. Mijn schoonouders hebben gevraagd of we volgend jaar voor minimaal twee weken willen komen. Ik overweeg het serieus. Alleen wil ik dan wel overwegend alleen met mijn schoonouders zijn plus manlief moet ook mee. Dat is veel prettiger en rustiger. 

En nu: morgen komt mijn moeder voor twee dagen. Woensdag is dochterlief jarig en dan wordt ze al weer 4 jaar. Donderdag mag ik weer werken. Dus het is nu nog even genieten van onze vakantie en woensdag feest vieren.