Pagina's

donderdag 26 juni 2014

Verwachtingspatronen

Het valt mij op dat mensen verwachten dat het leven van de mensen om hen heen volgens een bepaald verwachtingspatroon verloopt. Die verwachtingen zijn er door de eeuwen heen ingesleten of passen simpelweg binnen een sociale cirkel. Indien je afwijkt van de standaard verwachtingen dan vinden mensen dat soms moeilijk.

Kenmerkend is misschien wel dat als een stel een tijdje samen is, al dan niet samenwonend, dat er verwacht wordt dat er getrouwd wordt  en er kinderen komen. Vooral als je eenmaal getrouwd bent of als je een bepaalde leeftijd hebt bereikt dan is het bij voorbaat al verdacht als je als vrouw een paar kilootjes aan komt of misselijk bent. De verwachting is dat er dan een baby op komst is. Manlief en ik doen als stel niet aan de verwachtingen. Manlief en ik hadden de eerste paar jaar een lange-afstand relatie. Toen we eenmaal samen gingen wonen, verwachten veel mensen om ons heen dat we binnenkort wel zouden trouwen. Er werd in onze omgeving veel getrouwd maar niet door ons. Wij vonden samenwonen wel prima. Het kwam eigenlijk nooit in ons op om dat te doen. We leefden ons leven gelukkig samen onder een dak en stonden aan het begin van onze carrière. Wij wilden vooral opbouwen en het leven samen ontdekken. De eerste jaren was er dus nog geen plaats voor kinderen in ons leven. Toen ik eenmaal de 30 jaar naderde begon het bij mij te kriebelen. Ineens wilde ik wel kinderen maar manlief was daar nog niet klaar voor. Toch zag iedereen ons meer als een yuppenstel en dus verwachtten ze van ons
dat we pas aan een meer gesettled leven zouden beginnen als we een paar stappen verder waren gekomen in onze carrière of als we eenmaal in het buitenland zouden wonen. De mogelijkheid dat wij naar het buitenland zouden verhuizen, sudderde namelijk altijd op de achtergrond (en nog steeds). Groot was dan ook de verbazing toen we een huis in Nederland kochten. Zouden ze dan eindelijk toch gaan settelen? Maar nee pas na acht jaar vertelde ik dat ik zwanger was van dochterlief. Velen wisten niet dat dit een lang gekoesterde droom was en dat aan deze zwangerschap een aantal miskramen vooraf gingen. Het is iets waar ik niet zo maar met iedereen over spreek. Vragen over een kinderwens vermeed ik dus te beantwoorden. Wederom was de verbazing alom dat ik zwanger was want velen dachten dat dit voor ons een gepasseerd station was omdat ik inmiddels (al) 38 jaar was. Slechts een handjevol mensen wisten maar dat eindelijk onze droom van samen een kindje waarheid werd.

Eenmaal zwanger kwam er weer een heel nieuw verwachtingspatroon. Wederom voldeden we daar niet aan. Zo werd verwacht dat wij dochterlief een aantal dagen naar de opvang zouden sturen. Groot was dan ook de verbazing dat manlief de zorg op zich nam voor haar terwijl ik aan het werk was. Ook werd mij aangeraden om haar maar vast in te schrijven op de basisschool, ballet en hockey. In sommige steden is het inderdaad zo dat je een kind zo snel mogelijk inschrijven op de school van je keuze want anders dan val je buiten de boot maar. Alleen daar waar ik woon kun je een kind pas op zijn vroegst in het tweede levensjaar inschrijven en je bent gegarandeerd dat je kind op de school van jouw keuze wordt geplaatst. We hoeven dus niet aan politiek te doen om ons kind boven op de wachtlijst te krijgen.

Tja en dan dat ballet en hockey. Ik snap dus niet waarom je voor je kind beslist welke sport het gaat doen. Zou het uitgangspunt niet moeten zijn wat het kind zelf leuk vindt? Tuurlijk zal de omgeving daarin een rol spelen. Als jij zelf een fanatieke voetballer bent dan zal je kind misschien eerder naar voetbal gaan dan naar hockey. Een kind komt dan eerder in aanraking met die sport dan met een sport waarmee de ouders weinig tot niets hebben. In mijn (sociale) omgeving zie ik echter dat er van een kind verwacht dat het op hockey of ballet gaat omdat dit past bij hun sociale klasse (wat een rotwoord). Ik ken dus kinderen die het heel leuk vonden op voetbal maar die na een tijdje daar van af worden gehaald omdat er ineens een plaatsje vrij kwam bij de hockeyvereniging. Het kind moet dus aan het verwachtingspatroon van de omgeving voldoen. Ook zie ik dat ouders er moeite mee hebben als een kind het niks aan vindt en dus niet met die hockeystick het veld op te slaan is (figuurlijk dan he). Sommigen geven dan schoorvoetend toe aan de wens van het kind om dan toch maar wat anders te doen, anderen moeten tegen heug en meug door gaan met de sport omdat het nu eenmaal zo hoort.

Toen ik vertelde dat dochterlief op judo ging, voldeden we in eerste instantie wel aan iedereens verwachting. Manlief heeft jaren semi-professioneel aan judo gedaan en vanaf dreumes was hij al met dochterlief thuis aan het “judo-en”. Alleen werd er wel verwacht dat we haar ook nog op een teamsport deden want dat is judo in de opinie van velen alles behalve. Dus werd mij gevraagd wanneer dochterlief op hockey of een andere teamsport ging? Ik verslikte me nog niet maar antwoord was ‘niet, alleen als zij dat echt zelf wil´.  Stiekem hopen wij dat ze het nooit leuk zal vinden want wij hebben dus absoluut niks met teamsporten. Echter als zij dat wel graag wil, dan huppelen we elke week daar naar toe en staan we daar ook aan de zijlijn als trotse ouders.

Verwachtingen over studeren is ook zo iets. Zo wordt verwacht dat als ouders zelf academisch geschoold zijn dat de kinderen automatisch later ook naar de universiteit gaan. Velen overwegen niet eens een andere optie. Ik houd alle opties open. Wij zijn dan wel alle twee academisch geschoold maar dat wil niet zeggen dat dochterlief dat straks aan kan of wil.  Alle opties houd ik open. Het belangrijkste vind ik dat ze iets doet wat ze leuk vindt zodat de rest van haar leven daar profijt van heeft. Niets erger dan geforceerd iets doen en dan later een beroep uitoefenen dat niet bij je past. Wat me dan nog meer verbaast, is dat sommigen ook verwachten dat hun kind naar de zelfde universiteit gaat als waar zij naar toe gingen en dan bij voorkeur ook nog naar de zelfde studievereniging. Waarom kan een kind niet ergens anders studeren? Waarom mogen ze niet hun eigen keuze hierin maken? Het jammere is dat de kinderen vaak zo geïndoctrineerd worden dat ze niet meer eens andere opties overwegen. Het hoort nu eenmaal zo dus doen ze dat ook.

Wij hebben als doel dat onze dochter opgroeit als een zelfstandig persoon die haar eigen weg en interesses in deze wereld vindt.  Wij helpen haar hierbij door een verscheidenheid aan dingen in haar leven te introduceren en te ontdekken. Door haar veel aan te bieden, hopen wij dat ze daar tussen haar eigen interesses ontdekt en die dan verder ontwikkelt. Als deze afwijken van die van ons is dat prima. Ze heeft immers haar eigen persoonlijkheidje en ze hoeft geen kopietje van ons te worden. Ik hoop vooral dat ze doet wat ze zelf wil en zich minder probeert te conformeren aan andere verwachtingen. Ik denk dat je hierdoor een sterker mens bent.

Voldoen jullie aan de verwachtingen van anderen?

16 opmerkingen:

  1. Neen, ik denk niet dat wij beantwoorden aan de verwachtingen van anderen omdat we, op vele vlakken, nogal witte raven zijn. Wij leven gewoon 'anders' en vinden het goed zo. Wat anderen daarvan vinden, maakt ons totaal niet uit. Wij zijn gelukkig en dat is het voornaamste. We voldoen dan wel aan de verwachting van anderen dat we altijd klaar staan om hen te helpen.... Positief voor hen maar soms wat negatief voor ons want we kunnen moeilijk 'neen' zeggen als het gaat om anderen te helpen.
    Aan de verwachting dat we altijd voor alles en iedereen klaar staan om te helpen, voldoen we dus meer dan genoeg.....liesbet

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Niet echt. Iedereen gaat er maar vanuit dat we "nog wel een tweede kindje NEMEN" :/ Ten eerste: belachelijk, alsof je het voor het kiezen hebt... Maar sowieso voelt het nu alsof we met zijn drietjes misschien al wel compleet zijn... Ik weet dat gewoon nog niet maar voel me af en toe echt onder druk gezet om al een keuze te maken

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hier academisch geschoolde ouder met ondanks langdurig borstvoeden, voorlezen, museumbezoek, biologische voeding en verder nog zo het een en ander MBO kids. Gelukkig toch heel gelukkig samen ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik vind dat je je helemaal niets aan moet trekken van verwachtingen van anderen. Als iedereen zich met zijn eigen leven bemoeit is er veel minder gezeur en gedoe.
    Leven en laten leven............. Riet

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Nee, wij voldoen daar niet aan. De opa van mijn kinderen vindt Havo toch echt minimaal. Dat proef je door alles heen. Daar gruw ik van. Ieder kind heeft zijn eigen kwaliteiten en moet die ten volle benutten.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik sport niet: daar gruw ik van. Ik heb heel weinig sociale contacten, omdat ik die niet wil. Ik gruw van de zomermaanden.

    Euh... Nog meer? Nee, dat was het geloof ik wel.;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Er ging net iets niet goed, dus nogmaals. Zoals Mm-iirraah ook aangeeft is het ook een blog naar mijn hart.
    Ik heb nu te maken met langdurige ziekte in de familie en ook rondom de mantelzorg wordt heel veel verwacht omdat je toch familie bent. Heel lastig vind ik dit, zeker in combinatie met een gezin. Kinderen hebben ook rust, regelmaat etc. nodig. Het voelt vaak als verdedigen, terwijl ik gewoon mijn eigen leven wil leiden zonder me te hoeven verantwoorden.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik heb me een aantal jaar geleden neergelegd dat normaal doen me niet gaat lukken. Geeft rust en geluk in mijn hoofd. De hoofden v andeten kan ik toch niet gelukkig maken heb ik ervaren.
      Nu zal ik dat van huis uit hebben meegekregen, mijn ouders hebben hetzelfde. Daardoor hebben zij keuzes gemaakt in hun leven warr ik niet blij mee ben. En dat maakt de mantelzorg vraag moeilijk voor me. Gelukkig hebben we t plan om na de middelbare school v d kids te verhuizen. Dat lost t deels op.

      Verwijderen
  8. En zo is het!!!
    Groeten,
    Carla

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Door bepaalde keuzes in 't verleden, merk 'k nu dat wij weer WEL voldoen aan de verwachting dat we er toch niet aan voldoen.
    groet

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ik voldeed aan de verwachtingen van mijn ouders om te studeren. Ik had zelf willen gaan reizen. nu zie ik wel dat het studeren me heeft gebracht waar ik nu ben. Nu voldoe ik niet aan de verwachtingen van mensen om me heen: als niet techneut en vrouw in de IT, alleenstaand en geen kinder- en/of partnerwens, mooi huis, geen auto, consuminderend met goed salaris, geen 'den' maar ook niet eeuwig aan de lijn of fanatiek sportend.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Mooi geschreven!
    Mijn kinderen zijn twintigers ondertussen maar ik had hetzelfde gevoel vroeger en
    nu soms nog.....Kinderen moesten elke avond naar een andere hobby : ballet, voetbal, muziekschool....viool spelen, tennisles, typles enz ....
    Ze moesten dan ook nog de beste zijn in alles en altijd bij optredens op de eerste
    rij staan....op school moesten ze het beste presteren en ook al hadden ze superpunten dan nog moesten de ouders uren bij de juf zitten op oudercontacten
    om over hun bolleboos te praten....
    Ik had eerder het gevoel dat al die activiteiten na school meer een soort van kinderopvang waren omdat mama en papa carrière moesten maken en of ook
    tennisles gingen volgen....
    Ik heb geen kids die op unief zitten....ze mochten wel (één heeft het zelfs een
    jaar geprobeerd) maar ze voelden zich beter in de hogeschool....We probeerden
    om hen zoveel mogelijk de vrije keuze te laten in hobby's en studiekeuze....
    Ik heb ook nooit aan het verwachtingspatroon voldaan....ben twintig jaar thuisgebleven bij de kids omdat man en ik allebei in de verpleging stonden en door de moeilijke uren : vroege, late en nachtdiensten het niet te combineren was met
    de kinderen.....Ik vind dat iedereen vrij moet zijn in die keuzes en bij ons telde vooral de hoop en de wens dat de kids gelukkig waren en zijn.....(en wij natuurlijk
    ook ;)
    Heel veel liefs en fijne dag nog

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Ik heb zo lang geprobeerd aan alle verwachtingen te voldoen dat ik er ziek van ben geworden....En nu voldoe ik dus aan geen enkele verwachting meer. Wat heb je het mooi verwoord. Wij hebben onze kinderen ook vrij gelaten in hun keuzes voor studie, hobby's, vrienden. Er zijn al genoeg meelopers in Nederland. Laat ze maar zelf uitzoeken wat ze fijn en leuk vinden en wat ze gelukkig maakt. Wij zullen ze altijd steunen in hun keuzes.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Alleen JIJ kunt jezelf gelukkig maken. Voldoen aan de wensen van anderen zorgt niet voor jouw geluk...dus ga door zo...Ik heb gestudeerd, had een goede baan, maar werd er niet gelukkig van. Nu ben ik thuis met de kinderen, heerlijk, ik ben nog nooit gelukkiger geweest dan nu! Praten doen mensen toch wel. Gelukkig horen we niet alles. Ga uit van je eigen kracht. Hetzelfde geldt voor je kinderen, luister goed naar ze wat ze leuk vinden, laat ze het uitproberen en hou vast wat goed voelt (ik ben ook niet van de teamsport en mijn dochter doet ook aan judo). Wij varen teveel op meningen van anderen, het is beter om je kinderen nu al te leren hun eigen weg te gaan, dat maakt de kans op gelukkige en evenwichtige mensen groter. Heel veel liefs, Anne

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Ik vind dat je dit prachtig hebt verwoord. Ik krijg enorme kriebel van de reacties wanneer ik weer eens iets anders doe dan van mij kennelijk werd verwacht.

    BeantwoordenVerwijderen