Zorgen om onze kleine kampioen

Gisteren kwam dochterlief met haar rapport thuis. Ze was apetrots op de grote map waar de juf een verhaaltje over had geschreven. Ook zat er de nieuwe klassenlijst in voor het volgende schooljaar. Het was nog even spannend hoe de klassen zouden worden samengesteld want er zou een groep afvallen vanwege afnemende toestroom van nieuwe kindjes. Gelukkig houdt dochterlief haar eigen juf en blijft ze met de zelfde kindjes in de klas zitten. Van de kindjes die erbij komen, kent ze er ook al een paar van de opvang. Zelfs was ze erg blij toen ze hoorde dat ook een vriendinnetje van de opvang in haar klas komt.

Het rapport was wat we ervan hadden verwacht. Het belangrijkste is dat wederom bevestigd werd dat dochterlief het enorm naar haar zin heeft op school. Dat is uiteindelijk ook het belangrijkste. Tussen de regels konden we wel lezen dat ze een eigenwijze drommel is maar dat wisten we natuurlijk al lang ;-). Alleen de uitslag van de CITO-toets was een grote schok. Ze zat op het allerlaagste niveau. Nu kunnen daar twee verklaringen voor zijn: ze begreep niet goed wat ervan haar werd verwacht of ze had er helemaal geen zin in. Manlief denkt dat ze de toets in de klas heeft moeten doen samen met andere kinderen en dat ze daardoor met hele andere dingen bezig was dan de toets. Manlief maakt zich zorgen. Ik doe dat niet omdat ik niet zo veel waarde hecht aan dit soort toetsen bij kleuters. Toch willen we dit volgende week wel met de juffen bespreken. Ik denk alleen dat we het antwoord al wel weten, zijnde een combinatie van de twee eerder genoemde redenen. Wat bij dochterlief ook een rol speelt is dat ze vaak heel goed weet hoe dingen moeten maar dat ze dan net doet alsof ze niet weet hoe het moet. Als je haar dan stimuleert om het toch te doen dan doet ze het feilloos. Ook is het een meisje die heel goed en soms een beetje lang nadenkt voordat ze wat doet.  Je ziet haar letterlijk nadenken over wat er is gezegd, het wordt eigenlijk een beetje door haar geanalyseerd om het vervolgens dan wel goed te doen of ze geeft nog haar eigen draai eraan. Dat is iets wat ik ook zie bij manlief. Hij analyseert ook alles tot op het bot om vervolgens zijn eigen conclusies eraan te verbinden. Hoe dan ook wij geloven niet dat het resultaat van de CITO-toets representatief is voor dochterlief.

Ook kwam haar taalniveau weer ter sprake. Ondanks dat haar taal heel erg is verbeterd, is het nog steeds niet op het niveau van de andere kleuters. Sinds april ga ik met haar elke week naar logopedie. De eerste paar weken heeft ze een paar testen gedaan. Ook daar toonde ze weer het zelfde gedrag. Ze had er vaak geen zin in waardoor ze presteerde onder haar daadwerkelijke niveau. De logopediste geloofde dan ook dat ze veel beter kan.  Aan de hand van de testresultaten gingen we aan de slag. Alleen ik had twijfels of de opdrachten die dochterlief mee kreeg wel toereikend waren voor het doel waarvoor wij kwamen. Het waren namelijk allemaal al dingen die ik met haar deed zoals veel lezen en woorden benoemen. Ik geloof zelf dat ze een articulatieprobleem heeft omdat ze moeite heeft met het uitspreken van bepaalde letters. Ze zet namelijk tussen veel letters een k. Als je dat eenmaal door hebt dan spreekt ze best goed. Het is dus een kwestie van die k er uit te poetsen. Vorige week werden mijn twijfels bevestigd door een nieuwe logopediste. De vorige zat er maar tijdelijk vanwege vervanging tijdens zwangerschap. De “nieuwe” logopediste is dus degene waar vanaf nu permanent mee aan de slag gaan. Ze was een stuk doortastender en gaf mij meer het gevoel dat ze wist wat ze deed. De eerste indruk was dus goed. Zij denkt dat dochterlief misschien een fonologische afwijking heeft. Dat houdt in het kort in dat ze letters apart goed zegt maar als ze gecombineerd worden met meer letters of in een zin dan spreekt ze klank niet meer goed uit of in haar geval dan zet ze er dus een k tussen. Manlief herkende het meteen toen ik de voorlopige diagnose aan hem vertelde. Het leek hem ook een stuk logischer dan de voormalige diagnose. Morgen weten we het zeker en dan kunnen we aan de slag. De logopediste heeft al aangegeven dat het niet gemakkelijk zal zijn om het te veranderen maar dat het niet onmogelijk is. Ik hoop het zo voor haar want ik merk nu dat andere kinderen daar toch een beetje lacherig om doen. Het is nu nog geen pesten maar de scheidslijn is helaas vaak wel klein. Dochterlief klapt dicht als ze er een opmerking over krijgt dus het is belangrijk voor haar dat het goed komt. Gelukkig accepteren de kinderen in de klas haar wel dat ze net even iets anders praat. Voor hen is ze nu eenmaal zo. Alleen hebben ze niet altijd het geduld om naar haar te luisteren als ze niet duidelijk spreekt. Ze gaan dan verder met hun spel met of zonder haar. Dat is natuurlijk triest vooral omdat ze het zo leuk vindt om met andere kinderen samen te zijn en te spelen. Het zal niet aan mij liggen want ik wil er alles aan doen. Al moet ik zeggen dat ik haar prima begrijp en nog steeds een enorme voortgang zie.

Ondanks al deze perikelen zijn er vooral erg veel leuke dingen momenteel. Vandaag hoorde ik dat alle kindjes op haar verjaardag komen. Dat wordt een vol huis. Gezellig en vooral erg leuk voor dochterlief.

Morgen doet ze ook voor het eerst examen bij judo voor de witte band met gele slip. Examen is een groot woord want die slippen worden meer gegeven om kinderen te motiveren. Wij gaan morgen als super trotse ouders naar ons kleine meisje kijken. Met of zonder gele slip straks weer op de judomat en wat ze ook doet in haar leven en op school, het maakt niet uit voor ons zal ze altijd onze kleine kampioen zijn.