Pagina's

dinsdag 4 juni 2013

Opvoeden

Opvoeden. Het is misschien de belangrijkste taak en verantwoordelijkheid die je als mens en ouder in je leven krijgt. Het is uiteindelijk de bedoeling dat je kind een verantwoordelijk mens met goede waarden en normen wordt die zich in de maatschappij staande kan houden. Hiervoor krijgen wij als ouder ongeveer 18 jaar de tijd en dan moet kindlief als meerderjarige de verantwoordelijkheid (volgens de wetboeken dan) zelf overnemen.
Toen ik zwanger was van dochterlief hebben wij nooit echt het samen gehad hoe wij over opvoeding dachten. We waren er vooral op gefocust dat dochterlief goed groeide en zij alle baby-dingetje zou krijgen die ze nodig had. Wel waren we het over eens dat dochterlief de eerste tijd in haar wiegje op onze kamer zou komen slapen. Dat vonden we alle twee een prettig en veilig idee. Toen dochterlief eenmaal geboren was, voelde ik mij in eerste instantie vooral een hopeloze moeder. Daar lag dan dat zo gewenste spartelende baby’tje maar we hadden geen idee hoe we haar soms konden troosten als ze huilde. We gingen dan het hele riedeltjes van vieze luier, honger, te warm of koud of simpelweg moe af om er dan achter te komen dat het dat allemaal niet was en elkaar soms wanhopig aan te kijken van dat we het ook niet meer wisten. Langzaam maar zeker groeiden het vertrouwen als beginnende ouders toen we zagen dat dochterlief goed op bepaalde dingen reageerde. Wij hadden als stelregel vooral niet te veel naar andere ouders luisteren maar kijken wat zij als baby aan geeft. Wij hielden ons deels aan de “good old” die R’s (rust, regelmaat en reinheid) maar hadden geen strak schema. We volgden meer ons gevoel. Als dochterlief graag een uurtje langer wilde slapen dan gingen wij haar niet wakker maken omdat ze volgens het boekje moest drinken. Dochterlief was over het algemeen een hele tevreden baby. Voor zover viel het opvoeden dus best wel mee.
Toen ze eenmaal ouder werd, merkten we dat er in het dametje toch een erg sterk willetje zit. Ze kan een enorme keel opzetten als ze haar zin niet krijgt en het woord drama queen lijkt door haar te zijn uitgevonden. Dus dan is het wel handig om haar hier en daar wat bij te sturen. Ook daarin zijn we zoekende geweest. Ga je een kind straffen door het op beroemde naughty chair te zetten of ga je de dialoog met haar aan? Daar heb ik veel over gelezen. Ik ben namelijk het type dat in geval van stress nogal eens haar stem wil verheffen. Hoe effectief dat soms ook is, ik wil niet dat mijn kind leert dat ze op die manier een conflict vakkundig de nek omdraait. Ook daarin hebben we inmiddels een redelijke manier voor gevonden om mee om te gaan. We halen haar (of soms onszelf) uit de situatie en proberen haar dan duidelijk te maken dat haar gedrag niet gewenst is.  Zo ben ik er achter gekomen dat het bij haar ook vaak een stuk frustratie is omdat ze of iets nog niet helemaal goed begrijpt, dat ze hele andere verwachtingen had,  dat ze iets eng vindt of dat ze simpelweg te moe is. Soms werkt negeren ook omdat het van haar kant dan meer het uittesten is van iets waarvan ze al heel goed weet dat ze iets niet mag. Tja en hoe vreselijk ik het woord alleen al niet vindt, heel soms is een time out heel effectief. Ik hoef het woord maar tegen dochterlief te zeggen en ze kijkt me met verschrikte ogen aan. En dat is dus ook net wat ik er tegen heb. De time-out voegt zo ontzettend weinig toe. Het lijkt meer een afschrikmiddel wat een kind angst inboezemt. Ik probeer dus zo veel mogelijk uit te leggen waarom we bepaalde dingen wel of niet doen.
Daarnaast geven we dochter een duidelijk herkenbaar patroon. Ze weet hoe de dag (deels) verloopt. Ze houdt van het vaste bed ritueel maar ook van die paar uurtjes die wij samen hebben als ik uit werk kom. Het verloopt via een vrij voorspelbaar proces van even spelen, samen koken, eten en dan nog even tv kijken. Dat geldt ook voor de dagen dat ik thuis ben. We beginnen met ontbijt, doen wat boodschappen en daarna doen we wat in huis. Vervolgens gaan we daarna samen een spelletje doen of bij mooi weer gaan we naar buiten. Als de dag iets anders loopt of we gaan op pad dan vertellen we dochterlief dat. We proberen het voor zover mogelijk leuk te maken dus ze gaat altijd huppelend mee.  De clue voor haar zit in dat ze weet wat er gaat komen. Die voorspelbaarheid en regelmaat klinkt bijna saai maar zij vindt het heerlijk. Ze doet het ook goed want het is bijna altijd een vrolijk huppelend, springend en volop kwebbelend meisje.
Ik denk dat wij uiteindelijk op een bijna automatische wijze onze manier van opvoeden hebben gevonden die bij ons past. In de loop der jaren zullen we dat vast wel hier en daar moeten bijstellen. Zoals het nu gaat trekken we grotendeels één lijn. Als ouders verschillen we wel. Manlief is erg beschermend. Omdat ik vroeger een overbeschermende moeder had en dat soms als verstikkend ervoer (ondanks haar goede bedoelingen) ben ik wat makkelijker. Bij mij gebeuren dus dan ook altijd alle huis-tuin-en-keuken ongelukjes.
Soms vraag ik me wel eens af. Hoeveel ouders hebben een duidelijke visie over opvoeden? Hoeveel ouders hebben vooraf met elkaar gezeten en gesproken over hoe hun kinderen zouden opvoeden? Hoeveel ouders doen het puur instinctief? Hoeveel ouders passen toe wat hun ouders weer deden? Als je het mij vraagt, doen de meesten het puur op gevoel met hier en daar soms wat wijsheid van anderen. En meestal komt het zo goed met onze kinderen.

3 opmerkingen:

  1. Ik doe het bovenal met liefde. En ik lees ook wel tijdschriften en boeken over opvoeden.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Helemaal mee eens, liefde is ook het uitgangspunt. Het meest essentiele wat je een kind mee kan geven.

      Verwijderen
  2. Ik heb 5 kinderen en bij allemaal doe ik het anders... Wat bij de ene goed werkt, helpt bij de ander niets. Nu ze ouder zijn, merken ze op dat bv bij een ander kind veel meer of juist minder uitgelegd wordt, ze snappen ook de reden hiervan.

    http://inenomdekas.wordpress.com/2013/06/05/rits-bloem-armband

    BeantwoordenVerwijderen