Het sollicitatiegesprek

Donderdagochtend kreeg ik een email van het bedrijf waar ik uitgenodigd was voor een sollicitatiegesprek met de vraag of ik ook maandag kon. Toen ik een blik op mijn agenda wierp, bleek dat ik in de ochtend zou kunnen. Dus het gesprek werd verschoven naar maandag. Uiteraard heb ik al jullie duimen-voor-een goede-afloop gebundeld en meegenomen naar vandaag.

Vanochtend begon dus redelijk ontspannen want ik hoefde pas halverwege de ochtend daar te zijn. Ik kon dus dochterlief naar school toebrengen. Alleen toen ik opstond, hoorde ik haar in bed huilen. Ze had zo’n oorpijn maar ze wilde zo ontzettend graag naar school. Ze bleek geen koorts te hebben en nog redelijk energiek over te komen dus ik besloot haar toch maar naar school te brengen. Aan de juf legde ik uit dat ik zo mijn twijfels had maar dat dochterlief het graag wilde proberen. Helaas gaf dochterlief na het tien-uurtje over en heeft manlief haar opgehaald. Ze ligt nu op de bank onder een dekentje. Arm meisje: niets erger dan een ziek kind en vooral dan ook nog eens als je niet bij haar kunt zijn om haar een knuffel te geven of gewoon omdat ze tegen je aan wil kruipen.

 Het gesprek dus. Ik ontmoette meteen het Hoofd van de afdeling. Het was een goed gesprek waarin het bedrijf maar ook de functie goed ter sprake kwamen. Ik heb nu dus een duidelijk beeld van wat mij mogelijkerwijs te wachten staat. Hij wil me alleen niet voor de functie waarop ik heb gesolliciteerd, hij wil mij als manager/ teamleader. Op basis van mijn c.v. is dat ook een logische stap. Alleen weet ik niet of ik de verantwoordelijkheid wil van een aantal mensen die naar mij rapporteren. Momenteel heb ik ook twee mensen die functioneel naar mij rapporteren maar zij zijn zo zelfstandig dat ik maar weinig hoef bij te sturen. Dat vind ik prima want ik ben geen geboren people-manager. Het is maar een klein deel van de functie maar wel een deel die ik mee moet nemen in mijn overweging of ik dit wil doen. Hij is in ieder geval enthousiast . We hebben afgesproken dat ik hem morgen laat weten of ik verder wil. Zo ja dan heb ik nog vier gesprekken waaronder een lunch met het team. Met mijn salariseis leek geen probleem te zijn.

Ik ben ook enthousiast. Het spreekt me aan dat het een klein bedrijf is, informeel maar wel internationaal. Er zijn voldoende mogelijkheden om dingen nog op te zetten, mij verder te ontwikkelen en door te groeien. Buiten het management stukje zit ik wel ermee in mijn maag dat het bedrijf momenteel in handen is van een private equity firm. Dat is een bedrijf die andere (kleinere) bedrijven opkoopt om ze  vervolgens financieel gezond te maken of te laten doorgroeien door te investeren en ze vervolgens weer te verkopen of naar de beurs brengen. Over 2-3 jaar wordt besloten wat ze met dit bedrijf meer gaan doen. Houden ze het nog een aantal jaren vast omdat er momenteel geen markt voor is of omdat ze denken dat ze er nog meer geld aan kunnen verdienen als ze het langer vasthouden? Dat is dus een onzekere factor want een verkoop betekent onzekere tijden en wellicht zou dat ook implicaties hebben voor mijn baan. Ik zit daar dus wel een beetje mee. In mijn huidige baan heb ik die onzekerheid niet ondanks dat je tegenwoordig natuurlijk niet meer zoiets hebt als baanzekerheid. Ik weet wel dat zekerheid voor mij heel belangrijk is. Aan de andere kant werk in een branche waar nog steeds veel banen zijn en waar maar weinig mensen zijn met zo veel ervaring als ik. Die ervaring speelt vaak in mijn voordeel bij sollicitaties ondanks dat ik daardoor vaak wel duurder ben. Kortom ik heb veel om over na te denken. Ik overweeg wel om door te gaan met de procedure en dan maar zien waar het schip zinkt of aanmeert.

Wordt dus vervolgd…..