Niet leuk spelen en updeetje sollicitatie

Afgelopen weekend was het natuurlijk prachtig weer. Helaas was ik nog steeds zwaar verkouden  waardoor ik me een beetje door de dag heen sleepte met paracetamol. ’s Avonds als dochterlief eenmaal in bed lag, dan crashte ik op de bank om tot de conclusie te komen dat mijn bed veel lekkerder lag dan de bank en dan ook snel richting bed te verdwijnen. Ondertussen probeerde ik wel zo goed en zo kwaad als het kon van het mooie weer te genieten. Samen met dochterlief hebben we de mini-bonenplantjes in de tuin gepland. Vol trots zagen we dat de spinazie, sla en worteltjes ook al goed aan het opkomen waren. Ook hebben we nog een rucola gezaaid in een bak. Nu maar hopen dat dit ook goed opkomt. Terwijl wij in de tuin bezig waren hoorden we ondertussen de buurtkindjes van tuin naar tuin rennen om daar te spelen. Met dochterlief had ik afgesproken dat zij ook met hen mocht spelen in de middag. Na de lunch was er dus geen houden meer aan en wilde zij ook wel heel graag buiten spelen met de kindjes. Dat klinkt allemaal heel gezellig en ontspannen maar het werd één grote bron van ergernis.

Ik weet niet zo goed wat het is maar dochterlief en buurjongetje kunnen niet leuk met elkaar spelen. Dat ligt niet aan dochterlief maar meer aan het buurjongetje. Hij gooit de deur dicht in haar gezicht, zegt regelmatig dat ze dingen niet mag of mee mag doen en loopt tegen haar te katten. Zaterdagmiddag was hij ineens zo boos op haar dat hij heel hard en agressief tegen haar begon te gillen. Ik was er toen klaar mee en heb dochterlief mee naar huis genomen. Het jammere eraan is dat dochterlief altijd heel enthousiast is als zij hem ziet en hij dat ook is in het begin. Ergens halverwege gaat het niet goed. Sinds kort speelt hij ook met andere buurkindjes en dochterlief hobbelt er maar een beetje achteraan. Het lijkt erop dat ze wordt getolereerd maar niet echt wordt opgenomen in het groepje. Zaterdagavond bespraken manlief en ik het “gil”-voorval. Het liefste zouden we willen dat ze niet meer met hem speelt maar dat is praktisch onhaalbaar. Ze wonen naast elkaar en zoeken elkaar toch op. Alle pogingen het te ontmoedigen door haar af te leiden of haar met andere kinderen uit de buurt te laten spelen, zijn niet succesvol. Zondagmiddag ging ze dus weer met buurjongetje spelen. Nu kwam als complicerende factor erbij dat hij wel alleen naar het speeltuintje mag maar ik dat niet wil. Dus hobbelde ik achter de kinderen aan. Zo wist ik zeker dat dochterlief veilig zou oversteken. Buurjongetje stak ondertussen zonder omkijken de straat over (gelukkig gaat het dan goed). Op een bepaald moment kwam buurvrouw met een doos ijsjes naar buiten. Iedereen kreeg een ijsje behalve dochterlief. De ijsjes waren bedoeld voor de kindjes waarmee haar zoontje speelde. Daar hoorde dochterlief ook bij maar een ander kind was haar voor. Dochterlief huilen en de buurvrouw begrijp dat dan niet dat het kind verdrietig is. Op een bepaald moment gingen de andere buurkindjes weg. Ik vond dat een mooi moment om samen met dochterlief naar een speeltuintje in de buurt te gaan waar soms haar vriendinnetje van school komt spelen. Buurjongetje wil graag mee en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om nee te zeggen. Op een slakkengangetje liep hij mee. Hij wilde niet sneller lopen. Eenmaal bij de speeltuin aangekomen wilde hij na een minuut al weer naar huis want hij wilde met een ander kindje spelen. Ik heb het nog tien minuten weten te rekken maar hij bleef doorzeuren dat hij naar huis wilde. Ik was er helemaal klaar mee. Dus buurjongetje ging naar huis en de rest van de middag heeft dochterlief nog even met een ander kindje gespeeld en daarna thuis. Manlief is er inmiddels helemaal klaar mee. Hij zag dit vorig jaar al deels aankomen. Hij wil liever niet dat dochterlief nog met hem speelt want het loopt iedere keer op teleurstellingen en irritaties uit.

Zelf had ik het er misschien moeilijker mee dan wie dan ook. Dochterlief lijkt zich er vooralsnog niet heel erg aan te storen. Manlief is er klaar mee. Ikzelf krijg weer visioenen naar mijn eigen kindertijd. Ik hobbelde meestal ook overal achteraan en hoorde nergens echt bij. Nu nog steeds ben ik een enorme einzelgänger en  heb ik eigenlijk niet echt vrienden. Als ik in het verleden dan al deel uitmaakte van een groepje dan hing ik er meestal ook een beetje bij. Viel het groepje uit elkaar dan hield ik daar geen vriendschappen aan over terwijl anderen dat dan wel hadden. Deels heb ik geaccepteerd dat vriendschappen blijkbaar niet zo mijn ding zijn en dat ze moeilijk op gang komen (als ze al op gang komen). Dat doet soms best pijn want ik zou best graag een leuke vriend(in) hebben waar ik gezellige dingen mee kon gaan doen of waar ik goede gesprekken mee kan hebben. Ik heb nu welgeteld één vriend (een ex) die in het buitenland woont en een voormalige collega die misschien nog wel het dichtste bij een vriendin of kennis komt. Wellicht dat daarom het hele gedoe met buurjongetje me zo moeilijk valt. Ik wil zo graag dat dochterlief een paar leuke vriendjes en vriendinnetjes krijgt zodat ze hem links laat liggen. Langzaam maar zeker krijgt ze ook een paar vaste vriendjes. Zo heeft ze al een paar keer bij een aantal kindjes uit de klas gespeeld. Iedere keer hoor ik van de moeders dat ze erg leuk gespeeld hebben en dat we nog een keer moeten afspreken. Ze is dus heel sociaal dus daar ligt het niet aan. Het is eigenlijk niet eens dat ik aan de sociale kwaliteiten van mijn dochter twijfel want die heeft ze duidelijk wel en die heeft ze dan ook duidelijk van haar vader geërfd. Ik wil alleen dat ze met respect wordt benaderd en dat ze het niet normaal gaat vinden dat ze wordt afgesnauwd of er een deur in haar gezicht in wordt dichtgesmeten. Ik wil dat ze dan wegloopt en dat niet accepteert (al snap ik ook wel dat dit ik dan te veel is om van een kleuter verwachten) Ik weet alleen niet of ik spelen met buurjongetje moet verbieden. Moeilijk. Wat zouden jullie doen?

Updeetje sollicitatie: ik kreeg een email waarin gevraagd werd om aan te geven wat mijn ervaring in hun branche was. Ik werk misschien net met andere financiële producten maar heb wel jaren vakgebied-ervaring. Producten zijn snel te leren, vakgebied vergt veel meer tijd. Ik heb de motivatie vaag gehouden en erop gestuurd dat ik dit graag in een persoonlijk gesprek nader wil toelichten. Ik ben benieuwd hoe het afloopt. Het zal ook niet meewerken dat ik de email pas een week later zag omdat het in mijn spam was terecht gekomen.