Kleine babbelkous

Dochterlief en praten: dat is een tijd lang een moeilijke combinatie geweest. Ik kon haar perfect verstaan maar voor buitenstaanders was het niet even duidelijk wat ze wilde zeggen. Vaak beperkte ze zich tot kleine zinnetjes. Een heel verhaal was een stap te ver voor haar want dan hakkelde ze zich er een beetje door. Er staat wel een lopende lijn in maar ze vergat vaak woorden waardoor de zinnetjes feilloos op elkaar aansloten. Nu geloof ik dat dit deels te wijten is aan haar meertalige opvoeding. Als je slechts een deel van de dag Nederlands hoort en de rest van de dag gebombardeerd wordt met Grieks en Engels dan lijkt het mij voor zo’n ukkie een hele klus om de verschillende talen goed af te bakenen. Ik had daarom alle vertrouwen erin dat zodra ze naar school en de naschoolse opvang zou gaan dat haar taalontwikkeling met grote stappen vooruit zou gaan. In het begin was het moeilijk voor haar op school: de juf begreep haar niet altijd en de kindjes ook niet. Toch accepteerden de kinderen het dat dochterlief nu eenmaal niet vlekkeloos Nederlands sprak. Tijdens het gesprek op school dat ik met de juffen had nadat dochterlief 5 weekjes op school zat, werd haar taalontwikkeling ter sprake gebracht. Ze adviseerden om met haar naar logopedie te gaan. Nu geloof ik heel erg in de kracht van een kind en dat ze vooral als ze jong zijn nog sponsjes zijn, ik vond het dus te voorbarig om nu al stappen te ontwikkelen. Ik wilde dochterlief de kans geven om eigen kracht de taalkennis verder te vergroten. Zelf zag ik haar snel vooruit gaan, soms bleef ze ergens weer even hangen om vervolgens weer een enorme stap vooruit te gaan. Inmiddels is ze een aardige babbelaar geworden die non-stop kletst.

Toch werd ik tijdens het rapportgesprek in maart er weer op gewezen dat haar taalontwikkeling achterbleef. De juffen vonden het zo jammer want buiten de taal om blijkt dochterlief een erg intelligent meisje te zijn. Samen hadden ze een heel pleidooi waarom zij dachten dat logopedie wellicht dochterlief toch zou helpen. Nu kan ik eigenwijs mijn kop in het zand steken maar uiteindelijk wil ik natuurlijk dat dochterlief goed mee kan draaien op school. Ik wil dat ze geen achterstand oploopt of nodeloos een klas over moet doen omdat ze de taal niet voldoende beheerst. Dus ik luisterde naar de juffen en ging naar de logopediste die door school werd aangeraden. Het heeft uiteindelijk ongeveer drie weken geduurd voordat we terecht konden. Volgens mij viel de wachttijd dus reuze mee. We zitten nog in de testfase. Dochterlief laat wisselende resultaten zien. In zinsopbouw en articulatie loopt ze iets achter op haar leeftijdsgenoten maar voor de rest blijkt het wel mee te vallen. Waarschijnlijk kan de logopediste haar dus een eind op weg helpen. De toekomst zal het leren.

Toch valt er tijdens het testen mij wel een aantal dingen op. Dochterlief doet de testjes best goed en sommigen zelfs heel erg goed. Alleen soms heeft zij hele ander ideeën hoe een testje moet gaan. Ze maakt zich er of makkelijk af of zoals dochterlief het zegt “ik zeg toch wat er staat maar ik maak er geen hele zin van”.  Of ze vond de laatste keer het spelletje maar stom dus maakte ze haar eigen versie ervan. Dat vertelde ze ook heel trots toen we eenmaal in de auto terug naar huis zat. Ze had er de grootste lol om. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat ze soms ook gewoon moet doen wat er van haar verwacht wordt. Toch zit ik met trots naar haar te kijken want ik zie bepaalde dingen van haar die me nooit echt waren opgevallen. Ik zie hoe ze bepaalde verbanden legt. Verbanden die soms afwijken van wat een standaard kind zou zeggen maar die uiteindelijk wel waar zijn. Ze denkt iets anders. Ze is soms ook veel verder in het spel en slaat stappen over want die vindt ze maar overbodig omdat ze al weet (of denkt te weten) waar het spel naar toe gaat.

Ook heb ik gemerkt dat ze heel analytisch is en een goed cijfermatig en ruimtelijk inzicht heeft. Om eerlijk te zijn denk ik dat taal haar niet zo veel interesseert. Als het op cijfers aankomt, doet ze al kleine sommetjes. Ze bouwt hele bouwwerken tot soms grote wanhoop van de juffen want het zijn soms zulke complexe stellages dat andere kinderen afhaken. Puzzelen doet ze al sinds ze 2,5 jaar is en inmiddels legt ze al puzzels van 100-150 stukjes zonder al te veel problemen. De opvang stimuleert dit door puzzels voor oudere kinderen voor haar bij een andere groep te halen. Het viel me ook toen ik loco met haar deed. Ze vindt het leuk om bezig te zijn met figuurtjes, cijfers en verbanden leggen. De woorden interesseren haar minder. Ze heeft de grootste lol om net te doen alsof ze het niet kan maar laat je haar even alleen dan legt ze het zo neer. Heel trots zegt ze dan “het was een makkie”.

Ik ga niet zeggen dat ze hoogbegaafd is of een of ander genie. Ik heb alleen het vermoeden dat ze meer heeft met cijfertjes dan met lettertjes. Dat zou misschien ook haar taalontwikkeling verklaren. Ik ben benieuwd in hoeverre de logopedie haar gaat helpen. Ondertussen ben ik toch maar wat trots op mijn kleine kletskous en geniet ik van onze gesprekjes.