Hoe nu verder?

Het was best confronterend voor mezelf om op papier (en blog) toe te geven dat het eigenlijk niet goed met mij gaat en dat alles te veel is. Het was ook hartverwarmend om alle reacties te lezen. Alleen hoe nu verder?

Ik heb er lang over na gedacht of ik me ziek moest melden. Ik heb besloten dat nog niet te doen maar als ik ook maar enigszins het gevoel krijg dat het nog slechter gaat dan stap ik naar de huisarts. Sinds een half jaar werkt daar een huisarts in opleiding waar ik mij erg prettig bij voel. Met haar kan ik over mijn gevoelens wel praten, iets wat me niet heel makkelijk af gaat.

Op werk ga ik meer mijn eigen plan trekken voor zover ik dat al niet deed. Dus niet meer mee gaan lunchen maar in de pauze naar buiten voor een korte wandeling of een boodschapje. Ook ga ik mij proberen meer af te sluiten voor de soms negatieve sfeer. Ik laat me daar makkelijk in mee zuigen ondanks dat ik bepaalde dingen zelf niet eens zo ervaar. Ook wil ik proberen om iets vaker op het hoofdkantoor te gaan werken. Het is daar stil, ik word minder snel afgeleid en de mensen zijn vriendelijk op een zakelijke manier. Dat werkt prima voor mij.

Thuis. Thuis is waar ik tot rust kom en waar ik weer energie op doe. Manlief zei dit weekend dat hij mij zo bedrukt bijna depressief vond aan doen. Hij wil zo graag dat ik weer wat vrolijker ben. Hij helpt daar waar hij kan door mij extra tijd voor mezelf te gunnen en door meer zorgtaken op zich te nemen. Zo gaat hij met dochterlief naar judo en op zaterdagmiddag gaat hij met haar op pad zodat ik of kan slapen of iets voor mezelf kan doen.

Dit weekend heb ik mezelf ook streng toe gesproken. Ik kan in de negatieve gevoelens blijven hangen maar daar doe ik uiteindelijk mijzelf het meeste kwaad mee. Op zaterdagochtend heb ik samen met dochterlief lekker geknutseld, getekend en over van alles en niks met haar geklets. Dochterlief geniet als ik samen met haar dit soort dingen doe. Ze verzint dan ook allerlei nieuwe spelletjes. Het valt me dan op hoe creatief ze dan eigenlijk is. Tja en daar word ik dan weer heel blij en trots van. Op zaterdagmiddag ben ik de keuken in gegaan. Van snijden, kneden en hakken word ik nu eenmaal blij. Dus ik heb een Texaanse appeltaart gemaakt: taart met twee verschillende soorten deeg, gebakken appels in een karamelsaus. Vervolgens heb ik pastitsio gemaakt: een Griekse pastaschotel wat ook wel een beetje op lasagne lijkt. Dochterlief zat aan de keukentafel zingend te kleien en soms kwam ze even “helpen” met kneden, roeren of proeven. Het klinkt bijna idyllisch maar zo voelde het wel even. Aan het einde van de dag voelde ik me op een rare manier opgelucht. Heel even leek het of dat zware gevoel weg viel.

De volgende dag, zondag, had ik weer een knutsel- en speelochtendje met dochterlief. Aan het einde van de ochtend belde ik mijn moeder. Ze heeft altijd hele verhalen. Ze is de hele dag alleen dus blij dat ze even kan praten. Dus dat laat ik daar altijd maar doen. Ze vroeg hoe het op werk was. Ik vertelde dat ik het gevoel had dat ik daar niet op mijn plaats zat en niet wist hoe lang ik dit nog vol hield. Ze wuifde het weg onder het mom van dat overal wel iets is en dat het misschien maar beter was om te blijven zitten waar ik nu zat want je wist maar nooit in de huidige banenmarkt. Haar reactie ging zo mijn gevoel voorbij. Het voelde alsof iemand me keiharde dreun gaf en zei dat ik niet zo moest zeuren. Licht deprimerend legde ik dus ook de telefoon op. Ik wilde alleen de dag die zo gezellig begon hierdoor niet laten verpesten. Samen met dochterlief zijn we de tuin in gedoken om deze winterklaar te maken. De klimop die alle kant aan het op woekeren was, is weer terug gebracht naar normale proportie. De tuin ziet er nu best netjes uit. Er staat nog een moestuinbak met een paar paprikaplanten waar een paar mini-paprika’s aan hangen. Tegen beter weten in hoop ik dat deze nog groter worden. Daarna ben ik nog met dochterlief naar de speeltuin om de hoek gegaan. Ze wilde zo graag met een vriendinnetje spelen. Haar vriendinnetje had alleen geen zin om buiten te spelen. Licht teleurgesteld wilde dochterlief toen naar huis. Deze week toch maar een speelafspraak maken met een vriendje of vriendinnetje. Eenmaal thuis wil ik nog tapenade maken van paprika’s uit de tuin. Alleen toen zag ik dus dat de puree 5 uur moest drogen in de oven. Daar had ik dus geen zin in want ik wilde op tijd naar bed. Een leuk klusje voor een andere keer dus.

Vanochtend ging weer vroeg de wekker. Ik voelde me na het weekend enigszins uitgerust. Vanochtend stond het helaas helemaal vast op de snelweg. Langzaam (bijna kruipend) ben ik naar mijn werk gereden. Alleen de tranen stonden in mijn ogen. Ik kwam veel te laat op werk aan. So be it!

Deze week neem ik in ieder geval een paar dagen vrij. Donderdag wil ik naar een bijeenkomst over voeding. Volgende week maandag heeft dochterlief een studiedag. Dan ben ik ook nog vrij. Ik heb dan afgesproken om bij mijn vriendin op kraamvisite te gaan. Voor de rest heb ik geen plannen. Gewoon bijkomen en maar zien waar het schip strandt.

 

P.S: Vrijdagmiddag ging de deurbel. Postbode met pakje. Ik had niks besteld dus was enigszins verbaasd maar het was echt voor mij. In het pakje zat iets ingepakt in een mooi zilver papiertje. Ik haalde het papiertje er af en wat zat erin: het allernieuwste boek van Jamie Olivier, vers van de pers, nog niet in de winkel. Als bedankje van de uitgever om mee te denken over het boek. Ik was zo blij…. en de recepten zijn ook super lekker.