Pagina's

vrijdag 20 maart 2015

Antwoord op heb ik de baan?

Gisterenmiddag kwam dan eindelijk het bevrijdende telefoontje uit Zwitserland. Alleen mijn telefoon lag beneden dus tegen de tijd dat ik het kon oppakken, was ik te laat. Ik heb geprobeerd terug te bellen maar kreeg direct een voicemail. Er schoot van alles door mijn hoofd. Is het positief als ze je persoonlijk terug bellen of betekent dit niks? Uiteidelijk keek ik in mijn email en daar was dan het emailtje met het antwoord. Ik heb de baan niet gekregen omdat ze meenden dat ik niet voldoende inhoudelijk kennis had op een specifiek aandachtsgebied. Andere kandidaten waren daarin wel meer gespecialiseerd dus hadden ze besloten om met hen verder te gaan. 

Uiteraard ben ik teleurgesteld. Blijkbaar heb ik de situatie verkeerd ingeschat. Ook hadden ze die conclusie op basis van mijn c.v. al kunnen maken. Ik beweer namelijk nergens dat ik expert op dit vakgebied ben. Ik heb er wel kennis van maar ik ben ergens anders in gespecialiseerd. Wel willen ze mij graag in hun bestand houden, mocht een beter passende functie naar voren komen. Alleen dat heb ik zo vaak gehoord dat ik daar niet meer zo in geloof. 

Ik had gedacht dat het als een enorme klap zou komen. Ik voelde echter een bepaalde rust en ook opluchting over me heen komen. Ik kan nu weer verder en ik hoef mijn leven niet helemaal omver te gooien de komende tijd. Ik mag in alle rust verder herstellen. Ik mag me concentreren op mijn dochter want zij heeft na alle perikelen op school nu mijn voornaamste aandacht. De afwijzing is dus minder erg dan ik had gedacht.

Gisteren heb ik ook nog een gesprek gehad met de bedrijfsarts. Ik krijg nog ruim drie weken thuis voordat er uberhaupt over werk weer wordt gesproken. Hij wil graag het advies van de externe arbeidsdeskundige afwachten. Ik zie hem volgende week. De bedrijfsarts bereidde me er al wel op voor dat hij gelooft dat het advies zal zijn om nooit meer terug te gaan naar mijn huidige afdeling en om elders binnen het bedrijf te reintegreren en nadien ook te blijven. Het is best heftig maar tegelijkertijd heb ik er ook vrede mee. Als ik aan mijn huidige afdeling terug denk dan voel ik alleen maar intens verdriet. Het gevoel dat ik daar niet thuis hoor noch ooit zal thuis horen overheerst in mij. Dat gevoel moet ik niet negeren. Ik wil eigenlijk alleen nog maar vooruit kijken en plaats maken voor een positieve werkervaring. Hopelijk vind ik het werkplezier weer in mijn reintegratietraject. Al vind ik het ook wel weer eng omdat ik weet dat dit geen permanente plaats zal zijn. Dus wat als het weer goed met mij gaat? Onzekerheid vind ik moeilijk omdat er financieel zo veel op het spel staat. Toch probeer ik er vertrouwen in te hebben want ook ik heb recht op en verdien een goede werkplek. Of dit bij mijn huidige of een nieuwe werkgever zal zijn, zal slechts de toekomst leren. Ik weet in ieder geval dankzij mijn burn-out nu wel wat ik wel en niet wil. Dat is heel waardevol. Nu maar hopen dat zich dat ook in een concrete baan vertaalt die bij mij past. 

5 opmerkingen:

  1. Heel jammer, maar ik kan me je opluchting ook voorstellen. Nu heb je meer rust en idd meer mogelijkheid om aandacht aan je dochter te geven.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Vervelend voor je dat de keuze niet op jou gevallen is, maar nu kun je wel eerst verder herstellen voor je in een volgende uitdaging stapt. Er komen vast en zeker betere tijden, 'baantechnisch' gezien. Fijn weekeinde.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Heftig, maar je komt echt heel sterk over in wat je nu schrijft!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Jammer maar net wat je zegt, hu kan je je richten op je herstel en op je dochter.
    Eigenlijk beter ook denk ik eerlijk gezegd, al had ik je de baan gegund.

    Wie weet wat voor moois er nog op je pad komt t.z.t.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Oh jammer zeg. Ik kan me je teleurstelling voorstellen....

    BeantwoordenVerwijderen