Pagina's

donderdag 26 maart 2015

Harder dan ik hebben kan

De laatste week is er veel gebeurd meer dan ik emotioneel aan kan op dit moment. Toen ik gisteren terug reed naar huis na mijn gesprek met de psychologe hoorde ik een liedje Harder dan ik hebben kan van Blof op de radio. De woorden kwamen keihard bij mij binnen. Voor het geval je ze niet niet kent, het gaat als volgt.

Het regent harder dan ik hebben kan, Harder dan ik drinken kan. 
Het regent harder dan de grond aan kan, Harder dan ik hebben kan.

Het wanhopige gevoel van het niet meer aan kunnen, dat de grond onder je vandaan wordt getrokken en dat je verzuipt. Dat gevoel overheerst momenteel. Ik vind het even moeilijk om de positieve kant van dingen nog te zien. Dit allemaal omdat ik dinsdag een gesprek heb gehad met de arbeidsdeskundige.

Hij had eerst een uur met mijn manager gesproken. Vervolgens was ik aan de buurt. Het viel mij bij binnenkomst al op dat hij naar zijn smartphone aan het kijken was terwijl de dame van HR nog met hem aan het praten was. Ik vind dat niet beleefd en dan druk ik me nog netjes uit.  De telefoon werd echter weg gelegd en het gesprek begon met elkaar voor te stellen. Hij waarschuwde al dat hij heel direct kon zijn. Nu vind ik al snel dat mensen dat al excuus gebruiken om ongeneerd te kunnen zeggen wat ze willen en daarmee tevens soms ook ronduit de gevoelens van een ander negeren. Ik voelde me niet heel erg op mijn gemak dus keek ik hem niet aan. Daar werd ik dus op aangesproken. Hij vond het vervelend. Het bracht mij van mijn stuk maar tegelijkertijd bracht het me ook de kracht die ik nodig had om het gesprek goed door te komen. Nadat ik mij meer openstelde, zag hij mijn kwetsbaarbeid en vond hij mij tegelijkertijd ontwapend en heel integer. Hij concludeerder echter dat hij eerder vond dat er een arbeidsconflict was dan dat ik ziek was. De burn-out was volgens hem een bijkomstigheid maar niet de daadwerkelijke oorzaak. Nu is burn-out ook maar een labeltje maar ik heb wel de diagnose van lichte depressie die ook heeft geleid tot fysieke klachten. Nu begrijp ik ook dat mentale klachten moeilijker te kwantificeren zijn maar ze zijn er bij mij wel degelijk. Deze klachten komen voort uit een verkeerde (ziekmakende) omgeving in combinatie van mijn karakter. Mijn manager had aangegeven dat ik erg introvert ben, een muur om me heen trek, gereserveerd en slecht benaderbaar ben voor collega's. Ook had ik een onrealistische kijk op wat ik kon. Ik was dan wel een uitstekende specialist maar het ontbrak ook aan specifieke vakkennis. Het zou dus beter zijn als ik verder ging binnen mijn specialisme want daar was niemand zo sterk in als ik. Conclusie was dat ook al kan ik mijn huidige werkplek claimen, het beter voor mij (en de afdeling) is dat ik elders ga reintegreren. Op mijn huidige werkplek zou ik nooit een eerlijke kans meer krijgen omdat mijn collega's vooringenomen zijn. Ik heb dus een nieuwe start nodig. Deels kan ik me daar ook in vinden want ik voel slechts een heel intens verdriet als ik aan mijn afdeling terug denk. Ik weet diep in mijn hart dat als ik daar zou terug keren dat ik vele malen zieker zouden fysiek en/ of mentaal. Toen kwamen de mogelijkheden naar voren: ik zou me kunnen laten uitkopen; ik zou kunnen reintegreren voor 3-6 maanden en daarna een outplacement traject in gaan; beiden trajecten zouden kunnen worden gecombineerd of ik ga meteen een outplacement traject in. Inzet zou worden eerst reintegreren en dan outplacement. Ik werd gewaarschuwd dat de werkgever daar niet mee akkoord hoefde te gaan. Dit alles hoorde ik aan binnen een tijdsbestek van anderhalf uur. Dat is heel veel om te bevatten en te verwerken. Ik werd heen en weer geslingerd van de ene emotie naar de andere. Niet wetend wat ik ervan moest denken en wat ik moest doen. Ik voelde me miskend en onbegrepen. 

Na mijn gesprek met de arbeidsdeskudige schoof mijn manager aan. In het kort werden de conclusie en advies door besproken. We verlieten de ruimte met de afspraak dat ik eerst zou reintegreren om daarna een outplacement traject in te gaan. HR wilde het traject combineren maar ik gaf aan dat ik dit niet aan kan en wil. Mijn manager voelde zich ongemakkelijk. Het was duidelijk dat hij niet zo goed wist wat hij met de situatie aan moest. Ik zat er verslagen bij. Ook ik wist niet zo goed meer wat ik ervan moest denken. 

Eenmaal naar huis rijdend en thuis, overviel een heel groot verdriet mij. Het ziet er ineens allemaal zo onzeker uit. Er is binnen mijn bedrijf momenteel geen mogelijkheid om na reintegratie te blijven. Dat kan veranderen maar die garantie is er niet noch is het zeker of ze mij dan die functie willen aanbieden. Het voelt alsof ik al met een voet buiten de deur sta. Outplacement heeft ook consequenties voor mogelijk recht op een uitkering. Het kan zijn dat mocht ik niks vinden, ik misschien linae recta de bijstand in ga over iets minder dan een jaar. Dat is funest vooral als je een eigen huis en schulden hebt. Het hoeft niet te gebeuren maar het kan wel. Je kunt dan wel zeggen niet doemdenken maar ik vind dat je wel de consequenties moet overzien. Het is een onzekere periode. En ik kan heel slecht tegen onzekerheid. Dat vreet me van binnen op. De tranen zitten dus heel erg hoog.

Ik overweeg om juridisch advies in te winnen. Ik teken in ieder geval niets totdat ik precies weet waarvoor ik teken. Ik wil ook nergens verder over beslissen totdat ik volledig ben gereintegreerd. Volgende week zie ik weer de bedrijfsarts. Misschien moet ik maar gewoon een kopietje van dit blogje meenemen zodat hij ziet wat het me doet. 

En dan had ik gisteren ook nog een gesprek met de pedagoge. Gelukkig was dit slechts een intake en ging ze dieper in op onze antwoorden van de vragenlijst. School had teleurstellend genoeg niet op tijd hun deel toegestuurd. Dus was het beeld niet compleet. Afspraak is nu dat de pedagoge dochter op school gaat observeren. Morgen spreken we zelf de directrice. 

Het is heel veel om te behappen. Te veel eigenlijk. En ik kijk met een ongerust hart naar de toekomst......

13 opmerkingen:

  1. Wanneer je je laat uitkopen krijg je dan wel een WW uitkering? Zo ja, is dat dan toch misschien een optie? Wanneer dat niet zo is, dan niet doen. Vanuit mijn ervaring weet ik dat niets zo ziekmakend is als re-integratie bij een burn out. Je hebt met zoveel mensen met al hun verschillende belangen te maken. Ik werd er zieker van. Mijn advies is, kies voor hetgene wat voor jou het gemakkelijkst is te doen is, de minste energie kost en het meest bevrijdend werkt. En je zult heel veel nare gevoelens hebben, verdriet om wat je kwijt bent, verdriet om de onrechtvaardigheid, voel ze maar, verwerk ze op jouw manier, wandelend, sportend, creatief hoe dan ook. .

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Altijd advies inwinnen! Je weet dat in ieder geval zeker dat er voldoende is gekeken naar de voors en tegens van de verschillende opties. Rechtsbijstand, of vakbond zijn hier goed in. Of de rechtswinkel

    En daarna rust, want de zekerheid dat je in de gegeven omstandigheden de voor jou beste optie hebt gekozen. Sterkte!
    Puckie

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het voelt - voor mij als lezer - alsof je hier helemaal alleen voor staat. Wat vind je man hiervan en wat is jullie gezamenlijk plan? Niet onaardig bedoeld, maar je blogjes lezen als die van een alleenstaande. Misschien schrijf je er met opzet niet over. Kunnen jullie niet bijvoorbeeld een tijdje wisselen als kostwinner? Zodat je even de tijd hebt om op adem te komen met de afkoopsom?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik houd mijn man vaak bewust uit mijn blogs. Voornamelijk omdat hij niets ermee heeft en zelf bewust geen sociale media gebruikt. Het zou dan verkeerd voelen om hem hier uitgebreid te bespreken. Uiteraard hebben we het over mijn werksituatie heel vaak en uitgebreid en probeert hij te ondersteunen waar mogelijk. Maar het zijn wel mijn gevoelens die ik op papier nu heb gezet en niemand anders dan ik kan die voelen en niemand anders kan die gedachten beheersen. Het is dat ik daarom ook dat ik vaak alleen over mezelf schrijf. Achter de schermen van het blog gebeurt er samen veel meer.

      Verwijderen
    2. Fijn om te horen. Juist in dit soort heftige periodes is een stevige thuisbasis goud waard.

      Verwijderen
  4. Arbeidsdeskundige (?) en Manager kunnen beter eerst eens samen o een cursus gaan : hoe ga je om met een overspannen/depressieve medewerker. Niet op deze manier dus! Ik word er gewoon boos van als ik het lees. Véél te veel informatie in één gesprek, en er wordt naar mijn inzien te veel op de persoon gespeeld, je bent onderdeel van een team en dat team moet het dus sámen kunnen, wanneer dat niet lukt is dat niet het onvermogen van één persoon. Laat je niet uit het veld slaan door deze mensen want zij begrijpen niet waar ze het over hebben. Neem vooral genoeg tijd voor je zelf. Ik heb het idee dat je aan nog geen enkele stap toe bent dat met werk te maken heeft. Een second opinion kan heel handig zijn, waar staat jouw huisarts in deze? En inderdaad je vriend? Heel veel sterkte en denk vooral éérst aan jezelf :)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Soms moet je eerst ballast kwijtraken om te kunnen blijven drijven. Je hebt zeker meer drijfvermogen dan je nu ziet of denkt te zien.

    Jouw ballast is je werk (omgeving/collega's/soort werk). En je zit eraan vast met de aloude Gouden Ketenen van het financiele genot van het salaris en de bijkomende emolumenten van dit werk. Omdat je denkt dat je je (relatief hoge) inkomen nodig hebt om jullie financiele plaatje passend te krijgen.
    Is dat wel zo??

    Stel je eens voor dat je nooit meer naar deze werkplek hoeft. Ja, minder vastigheid, veel minder geld, maar een vrij hoofd. En dat je de tijd krijgt en hebt om werk te vinden wat echt bij je past en bij je gezin.

    Ik gun vrouwen zoals jou dat gevoel! Omdat ik uit ervaring weet wat stress, en vooral werkstress met je doet. Het leven is te kostbaar om het daardoor te laten verpesten.








    BeantwoordenVerwijderen
  6. Zeker advies inwinnen, want als je nu akkoord gaat met hun voorstellen hoeft het bedrijf geen enkele vorm van verantwoordelijkhed te dragen, en erken je dat de volledige schuld van het "arbeidsconflict", zoals zij het nu aanmerken, bij jou ligt. Is wel een heel eenzijdig beeld.
    Maar bah, wat krijg je veel op je bordje nu! Ik hoop echt dat je veel steun gaat krijgen van je bedrijfsarts en psycholoog, want waar je doorheen gaat is niet niks. Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst. En een dikke virtuele knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Jeetje, logisch dat je het niet hebben kan allemaal!
    Er gebeurt veel teveel. En die arbeidsdeskundige snapt er dus werkelijk niets van.
    Vreselijk.Zoek alsjeblieft hulp ook voor dit stuk. Kan er iemand met je mee met dergelijke gesprekken? Ga niet meer alleen, dan ben je nog kwetsbaarder meis.
    Heel veel sterkte, kop op!

    Knuf, Marga

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Och wat heftig allemaal. Lijkt op de tactiek die ze bij mij deden, 1,5 uur je helemaal suf lullen en je het gevoel geven dat het allemaal aan jou ligt. Ik zou vooral ook feedback op papier zetten over hoe jij het gesprek hebt ervaren en naar ze toe sturen. Klinkt misschien overbodig maar in het kader van dossiervorming is het dat niet.
    Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Het is ook allemaal wel veel! Laat het even rustig bezinken en haast je vooral niet. Ik leef met je mee. Houd moed! Het komt vast goed.

    Huisvijt

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Het is duidelijk dat ze van je af willen op een voor hun zo goedkoop mogelijke manier. Zij hebben hier ruime ervaring in. Mijn advies: schakel juridische hulp in...Sterkte!! Ik zou dit zo snel mogelijk afsluiten...dit bedrijf, de mensen die er werken voegen niets positiefs toe aan je leven, ze maken je letterlijk ziek. Dit is de arbeidscultuur in Nederland...weer een voorbeeld van veramerikanisering van de maatschappij...ik vraag me af of dit type mensen geen gewetensbezwaren krijgen op den duur...

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Dit gesprek deed je alleen? Is er ook een vertrouwenspersoon aangesteld bij je werkgever? Deze personen kunnen je begeleiden bij dit soort trajecten. Kennen de ins en outs van de regelingen binnen het bedrijf en daar buiten en zijn speciaal getraind voor deze begeleding.
    Als je lid bent van een vakbond kun je daar nu goed terecht voor de nodige indersteuning op het juridische vlak.

    BeantwoordenVerwijderen