Pagina's

maandag 16 maart 2015

Een katergevoel na het schoolgesprek

Vandaag hadden we het gesprek op school. Manlief kwam ook mee omdat de moeder van een vriendinnetje spontaan had aangeboden dat dochterlief bij haar thuis kon spelen. Dus daar zaten we dan met zijn tweetjes. 

Mijn voorgevoel was juist. De twee juffen zaten daar samen omdat ze blijkbaar niet alleen de slechte boodschap wilden brengen. Het gesprek begon al meteen bijzonder. Of onze dochter het wel naar haar zin had op school? Dat konden we alleen maar beamen. Ze gaat met veel plezier naar school. Om het in haar woorden te zeggen: dan zie ik mijn vriendjes weer. Ze hadden ook opgemerkt dat ze schrikachtig was de laatste tijd. Dat zaggen wij ook. De laatste tijd is ze erg bang voor alles wat donker en griezelig eruit ziet. Een paar maanden geleden had ze nog nergens last van en keek ze rustig naar spoken en monsters op tv maar nu kruipt ze ervoor weg. Ze leeft dus nu vooral in een elfjes en prinsessen-wereld waar alles mooi en lieflijk is. Wij denken dat dit komt omdat ze zich realiseert dat monsters en andere enge figuren kwaad symboliseren en dat zij nu het besef aan het creëren is wat dit inhoudt. Toen kwam er een rare vraag: of ze problemen had met fysiek contact zoals aanraken en knuffelen? Nu is dochterlief een enorme knuffel en een aanhankelijk meisje bij mijn man en mij maar voor de rest wil ze niet dat iemand haar aanraakt. Wij hebben haar geleerd dat zij zelf bepaalt wie haar mag aanraken en dat als iemand dat tegen haar zin doet, ze duidelijk mag maken dat ze dat niet fijn vindt. Ik zie daar niks verkeerds mee. Zelf heb ik er meer moeite mee als kinderen bij iedereen zo maar op schoot kruipen. De juffen keken ons een beetje glazig aan. Ze vonden het, denk ik, een beetje ver gaan. Ook hadden de dames er moeite mee dat ik dochterlief niet naar de schoolarts had laten gaan en dat zij daardoor ook geen input hadden mogen geven. Ik heb zo mijn redenen om dochterlief niet naar de schoolarts te gaan. Bovendien het is niet verplicht.

En toen kwam dus de bom: dochterlief had voor de tweede keer ontzettend slecht gescoord op de cito test. Ze hadden verwacht dat ze deze keer beter zou doen dan de vorige keer omdat ze nu ook logopedie krijgt en haar spraak goed was verbeterd. Kortom groep 3 vonden ze geen optie gezien de resultaten en daar hadden wij verder niks over mee te beslissen. We hebben maar een snelle blik op de testen kunnen werpen. Wat opvalt is dat ze in het begin het best aardig doet maar dat ze op het einde er een rommeltje van maakt. Zij wijten dat aan haar concentratievermogen. Dochterlief is namelijk snel afgeleid. Ze is ook meer bezig met wat de andere kinderen doen dan met haar eigen werkje. Ze kan oprecht heel bezorgd zijn als er iets mis gaat bij de andere kinderen. Ze hebben haar een paar keer in een rustiger hoekje gezet en dan deed ze het wel beter. Ik heb mijn vermoedens dat dochterlief ook hooggevoelig is. Ik heb dat proberen te bespreken maar ik werd aangekeken alsof ik een heel slecht excuus aandroeg. 
Vervolgens kregen we te horen dat ze meer tijd met haar moeten doorbrengen om haar iets te leren dan met andere kinderen. Nog wil het ze dan niet lukken om dochterlief het geleeerde over te brengen. Dit komt deels omdat ze zich laat afleiden en deels weten ze niet waar het aan ligt. Het kwam erop neer dat ze niet zo goed meer weten hoe ze haar iets moeten leren of bij haar moeten doordringen. Dat was een klap in ons gezicht. Ben je als lerares daar namelijk nou net niet voor opgeleid? Ze willen haar dus laten observeren om te horen van een derde-juf hoe ze nu verder moeten met dochterlief. 

Als klap op de vuurpeil vonden ze ook dat ze sociaal emotioneel achterliep. Ze klampt zich te veel vast aan een vriendinnetje. De moeder van dat meisje had hier hierover haar beklag gedaan bij de juffen. Ik zat met stomme verbazing dit aan te horen want dochterlief had daar vorige week nog gespeeld. Ook heeft ze volgens de juffen moeite om te accepteren als dingen niet op haar manier gaan of als een kindje niet met haar wil spelen. Deels herken ik dat wel. Dochterlief heeft een sterk karakter en weet precies wat ze wil. Ze kan dus vrij dominant zijn. Ze paste zich volgens de juffen dus niet goed aan aan de groepdynamiek. 

We namen afscheid met de afspraak dat dochterlief geobserveerd gaat worden. Toen ik zie dat ze altijd contact mochten zoeken met de logopediste, kreeg ik nog een sneer na van ooh dat mag wel. Manlief en ik gingen weg met een rotgevoel. Er was namelijk niets positiefs gezegd. Dat vinden we beiden heel erg triest. Dochterlief doet namelijk ook dingen goed en daar zou ook aandacht voor moeten zijn. Het lijkt nu net of ze in het probleemhoekje wordt geschoven en daar is dan ook alles mee gezegd. 

Het frappante is dat dochterlief thuis heel ander gedrag vertoond. Ze loopt dan te rijmen en te tellen, ze schrijft woordjes en letters, ze doet simpele rekensommetjes, ze heeft hele verhalen en zingt liedjes. Manlief en ik herkennen ons meisje dus bijna niet in het meisje op school. Het is niet dat we in een soort van ontkenning zitten maar we zijn bang dat er iets is wat haar blokkeert in haar voortgang op school. Er is iets maar wat? Is het de onderwijsmethode, de leraren, de drukte of iets anders? Belemmert haar spraakstoornis haar in het opnemen van bepaalde dingen? Is ze overprikkelt? We hebben dus heel veel vragen. We hebben daarom ook besloten om extern advies in te winnen. We willen weten wat er aan de hand is met onze lieve meisje. We zien af van de observatie in de klas van een andere juf. We willen een objectieve mening zonder de stempel van school. Uiteraard mogen de juffen ook hun input geven om een volledig beeld te geven. Ook heb ik contact gezocht met de logopediste om haar mening te horen of dit wellicht te maken heeft met de spraakstoornis van onze dochter. 
Toch spelen we met de gedachte om op zoek te gaan naar een andere school. We hebben er niet veel vertrouwen meer in dat ze daar het juiste onderwijs krijgt na de opmerking van we weten ook niet meer hoe we haar moeten onderwijzen. Misschien is de school en haar methodes niet passend voor onze dochter.

Kortom we hebben er een zorg erbij. Tegelijkertijd maakt me dat ook heel strijdvaardig want ik wil het allerbeste voor mijn meisje. Alleen we moeten het eerst even verwerken want nu zijn we eigenlijk intens verdrietig over wat we hebben gehoord. Het gaf ons beiden het gevoel alsof we niks goed hebben gedaan als ouders. En dat is ronduit K*#*T.

16 opmerkingen:

  1. Wij hebben vorige week ook het 10 minuten gesprek gehad. Daar kreeg ik ook dingen te horen die mij niet bekend in de oren klonken. Onze dochter doet veel in vragende vorm antwoorden en de sch klank was niet goed ontwikkeld en ze praat zacht en de juf verstaat haar dan niet. Nou zou thuis eens heerlijk zijn als ze wat zachter zou praten. HSP zit bij mijn man in de familie en onze oudste heeft dat ook. Faalangst is daarbij haar grootste struikelblok. Bang om fouten te maken. Terwijl ze het gewoon weet. Ook kan ze zichzelf een grote plicht op te leggen (ze wil hoe dan ook leren lezen) en wordt dan boos als het niet lukt. Ook is ze altijd druk met andere kinderen " verzorgen" en dus snel afgeleid.

    Ook bepaald ze zelf wel of ze dingen wel of niet leuk vindt. Niet leuk? Dan is ze zo klaar. Wel leuk? Dan doet ze haar best. Ik vond dat wel grappig om te horen. Ik was ook zo en nog steeds :P

    Haar cito score was wel goed dus de groep 3 gaat ze gewoon doen.

    Ik heb wel tegen de juf gezegd dat ik alle "eisen" die een kleuter al moet kunnen echt achtelijk vind. Ik ben zelf 28, maar in de kleuterklas heb ik nooit hoeven schrijven. Daar begon je mee in groep 3. Groep 1 en 2 was om te spelen en te knutselen. De juf was het met mij eens alleen verander je er weinig aan. De verplichtingen en eisen worden van hogere hand opgelegd. Voldoe je er niet aan krijg je ook geen geld. Ze zegt dat ze per kind ook zoveel administratie te doen heeft dat ze regelmatig nog tot 8 uur aan het werk is. Terwijl ze al om half 8 begint. Toch bizar Waar gaan wij naar toe?

    Laat de boodschap eerst maar landen en ga bij jezelf te raden of de school wel goed is voor je kind. Een opmerking dat ze niet meer weten hoe ze iets moeten aanpakken vind ik slecht. Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Helaas erg herkenbaar. Ook het rotgevoel na het gesprek. Wij hadden dit ook bij onze oudste zoon. Wat betreft groep 2 overdoen: dat moest mijn middelste zoon ook, en hij baalt daar nu nog steeds van. Is inmiddels 14. En het is dacht ik inmiddels bewezen dat het niet helpt.

    Sterkte!

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik lees al een hele tijd bij je mee en heb nog nooit eerder gereageerd, maar ik kan het nu niet laten.
    Wat wordt ik verdrietig van je verhaal! Wat jammer voor jullie en jullie dochter dat jullie niet zo'n lieve juf als onze kinderen hadden in de kleuterklas; zij kan elk kind het gevoel geven dat het heel bijzonder is en elke ouder dat hij een heel speciaal kind heeft. En dat gun je natuurlijk ieder kind!

    Wat betreft de slechte score op de cito en problemen met haar gedrag; de vraag die je dan aan de juf kan stellen is: "wat ga jij daar aan doen?" De juf is de professional, die moet een plan maken om van een 4 score naar een 3 te gaan bijvoorbeeld. Daar is zij voor. Dat plan kan ze aan jullie voorleggen om te laten zien dat ze er mee bezig is.
    Misschien nog een afspraak met de directeur? Of heb je daar ook niet zo'n goed gevoel bij?

    Ik vind het juist heel goed dat je je kind leert haar grenzen aan te geven; daar heeft ze haar hele leven nog iets aan!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mijn eerste reactie: laat je hierdoor niet uit het veld slaan, hoor. Wat je opsomt lijkt een herhaling van de beoordeling van mijn zoon 20 jaar geleden. Ook hij was te speels, niet oplettend, grenzeloos, had een slechte uitspraak en motoriek, was eigenzinnig, etc, etc. Volgens de juffen.
    Inmiddels studeert hij archeologie in Leiden, werkt ernaast, sport, heeft een vriendin, woont op zichzelf. Het gaat uitstekend. Ja, nog steeds is het geen punctueel iemand, er slingeren nog steeds sokken onder zijn bed. Maar mag iemand ook nog een eigen persoonlijkheid hebben die niet in hokjes te vangen is? Laat je niet neersabelen door dit gesprek hoor.

    En een moeder 'die haar beklag heeft gedaan'... het kan zijn dat de moeder het even benoemd heeft en dan interpreteren de juffen het kennelijk zoals het in hun plaatje past. En een klas overdoen, als ze bij dezelfde incompetente juffen blijft, wat heeft ze daar dan aan?

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik zou inderdaad kiezen voor een ander type onderwijs. Ik denk dat een kleine klas beter bij haar past. Onderwijs gericht op de individuele ontwikkeling van het kind, ieder kind is uniek! Waarbij ze wordt gestimuleerd en ze zich in haar eigen tempo kan ontwikkelen, bijvoorbeeld Jenaplan, Dalton, Vrije school, Montessori. Kanttekening: hier zitten ook goede en minder goede scholen tussen, goede en minder goede leerkrachten. Ik zou vrijblijvend bij een aantal scholen gaan kijken. Ik zet vraagtekens bij de kwaliteit van de school waar je dochter nu op zit. Zeker bij de expertise van de leerkrachten...jullie worden neergezet als 'moeilijke' ouders, het probleem ligt bij het kind...wat hebben zij aantoonbaar kunnen maken om het werk/leergedrag van jullie dochter te verbeteren? Is er een plan van aanpak, een handelingsplan met jullie doorgesproken? Verdrietig voor jullie en jullie dochter...ik zou zeker bij de leerkrachten en bij de directie duidelijk maken hoe jullie je hieronder voelen. waarschijnlijk heeft dit geen effect en is het verstandig dit ook aan te geven bij een overkoepelende instantie. WMT

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik wil geen oordeel vellen. Wel misschien een paar adviezen. Noteer alle vragen en opmerkingen die je hebt en leg ze op een later tijdstip opnieuw aan deze juffen voor. Vooral het inzien van de cito toetsen even bekijken. Als het een grotere school is zou je ook kunnen overwegen om je dochter naar een andere klas kunnen overplaatsen volgend schooljaar indien je besluit groep 2 over te doen.
    Onze dochter heeft maar ruim een jaar gekleuterd omdat ze te ver voorlag. Ik heb daar altijd spijt van gehad omdat ze sociaal emotioneel niet kon opboksen tegen de ouderen van de klas. In groep 7 is het ons gelukt om dit toch door te zetten. Daarna kwam onze dochter pas tot leven in de zin van pfff ik ben weg uit de klas en hoef niet meer te knokken. Inmiddels zit ze op de brugklas havo / vwo. Heel veel succes en wijsheid en kijk naar je dochter. Dat is het belangrijkste.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik zou eens met de directeur gaan praten. Iets in de houding van de juffen laat bij mij de alarmbellen rinkelen.
    Ik was zelf zo'n kind. Gevoelig, snel afgeleid, niet aanraken, weinig vriendjes, slechte scores. Uiteindelijk vwo gedaan en met een burn-out mijn vervolgstudie stopgezet. Ik heb altijd gevochten met mezelf om mee te kunnen doen in een klas.
    Ik ben taakgericht en doelgericht. Dus zeker niet mensgericht of relatiezoekend. Ik kan wel mensgericht overkomen. Mijn taak wordt dan een persoon. Ik kan heel goed analyseren, doorvragen en antwoorden geven die mensen willen horen.
    Mijn leraren konden niet zo veel met mij. Ik was moeilijk, liep achter op papier, ik luisterde slecht, ik deed heel veel dingen behalve dat ene dat moest. In groep vijf werd ik elke dag bij de directeur gezet met mijn boeken en schriften. Ineens haalde ik allen maar negens en tienen.. De directeur legde mij uit als ik vragen stelde. Hij was wat leren betreft het keerpunt. Ik leerde te zeggen, u heeft het nu drie keer uitgelegd, maar ik begrijp het niet, kunt u het op een andere manier uitleggen. Ik ging in drie maanden van blijven zitten naar een klas overslaan..

    Ik zou echt eens met de directeur gaan praten. En misschien ook wel met een andere school. Die houding van de juffen naar jullie toe... Die is respectloos.

    Petra

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ik zou ook aan de bel trekken bij de directeur van de school, in ieder geval melding maken van de houding van de juffen. Verder zou ik nog even niet al te veel actie ondernemen, sowieso wachten tot je meer zekerheid hebt over de baan in Zwitserland. Krijg je die, dan verandert er zó veel voor je dochter......
    Blijven jullie in Nederland, dan is een kleinere school misschien een optie, of een ander soort school.

    Ik snap dat je afhankelijk bent van de beoordelingen van de school/klasseleiding 't Lastige is dat de school en jullie je dochter in verschillende situaties meemaken, waardoor beide partijen met andere brillen naar het meisje kijken.
    Misschien is een onafhankelijk onderzoek zo slecht nog niet, dan weten jullie allemaal waaraan je toe bent. En dan niet gelijk denken dat een onafhankelijk iemand onder een hoedje zal spelen met de school. Misschien kun je zelf iemand voorstellen, zodat je het een beetje in eigen hand houdt.

    Sterkte en succes! Neem van een ervaren moeder aan dat meestal alles op z'n pootjes terechtkomt en je achteraf denkt: "waar heb ik me toch druk om gemaakt!".

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat een nare ervaring.
    Wellicht wordt je dochter onzeker doordat ze merkt niet aan de eisen van haar juffen te voldoen. Ik denk dat kinderen veel aanvoelen zonder dat ze precies onder woorden kunnen brengen wat er precies aan de hand is.
    ook niet fijn dat er geen open gesprek met de juffen heeft plaatsgevonden. Je gevoel is belangrijk hierbij. Vertrouwen in de school van je dochter is heel belangrijk. Veel sterkte, dit soort gesprekken hakken er flink in!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Misschien is de Vrije School idd een idee. Daar zullen ze zeker niet opkijken van hooggevoeligheid. Het onderwijs is er veel meer op gericht dat alle kinderen anders zijn en op hun eigen manier tot recht mogen komen. Maar zoals hierboven ook al gezegd is: ook daar zitten goede en slechte scholen/leerkrachten tussen.
    Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Geen advies, alleen een hart onder de riem! Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Het lijkt wel of die kleintjes steeds meer moeten en er haast geen ruimte meer is voor spelen of om gewoon te zijn wie ze zijn. Het keurslijf van de scholen lijkt steeds erger te worden in deze prestatiegerichte maatschappij. Gewoon luisteren naar je onderbuikgevoel, want dat is in deze vaak een betere raadgever dan je ratio. Als jullie denken dat een andersoortige school met kleinere klassen de oplossing is, dan zouden jullie daar best eens gelijk in kunnen hebben. Heel veel succes en het allerbeste met jullie dochtertje.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Ellendig hoor, zo'n negatief gesprek! Maar dat jullie zelf niets te zeggen hebben over wél of niet naar groep drie vind ik ook raar. Familielid van mij had er wel iets over te zeggen toen het bij haar kind aan de orde was. En hij ging gewoon over ondanks dat de school twijfels had. Nu moet ik wel zeggen dat zij de hulp van Zozijn er bij had. Toen was ineens alles goed toen die hulp zich er mee bemoeide.
    Hebben jullie hulp van een instantie om je daarmee te helpen? Of kun je die hulp inroepen? Die juffen op je dochters school gaan er in ieder geval niet goed mee om en ze schilderen het wel heel slecht af allemaal. Ik zou sowieso een buitenstaander erbij betrekken want blijkbaar heeft de school alleen maar vooroordelen over alles. En desnoods naar een andere school want de kans is groot dat je er hier tegenaan blijft lopen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Vergeet ik nog: Sterkte ermee, jullie doen het goed,laat je niet wijsmaken dat dat niet zo is.

      Verwijderen
  14. Lees al een tijdje mee met je blog. Als moeder van een zoon van 18 en een dochter van 9, heb ik inmiddels ook de nodige ervaring opgedaan in het onderwijs (zowel in Nederland als het buitenland).

    Het gesprek met de juffen van jullie dochter komt op mij over als een 'brevet van onvermogen'. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat deze leerkrachten niet eerder in aanraking zijn gekomen met de aspecten die je beschrijft (snel afgeleid zijn, minder goed scoren, sociaal etc etc). Heel veel kinderen hebben hier, in meer of mindere mate, last van. Dat het een ijskoude douche voor jullie moet zijn geweest, kan ik me helemaal voorstellen.
    Helaas moeten kinderen tegenwoordig (zelfs als kleuters al) in hokjes passen; het onderwijs is overgereguleerd geworden en leerkrachten zuchten onder de administratieve druk en volle klassen. Daardoor is de kwaliteit van de individuele leerkracht eigenlijk nog belangrijker geworden, zeker voor hooggevoelige kinderen. En juist hooggevoelige kinderen voelen haarfijn aan hoe een leerkracht over hun denkt (in positieve en negatieve zin). En zo te horen is ten aanzien van jullie dochter een negatieve onderstroom ingezet. Nog een jaar doorbrengen in de klas bij deze leidsters zal dus niet veel gaan opleveren. Mochten jullie naar Zwitserland verhuizen dan begint jullie dochter met een schone lei. Dit proces zou je dus kunnen afwachten.
    En ik zou me kunnen voorstellen dat je het hogerop wil zoeken, bv door een gesprek met de directeur van de school aan te gaan. Dat er problemen zijn is één ding, maar door in het gesprek alleen maar ongenuanceerd negatief zaken te benoemen en on top of it aan te geven dat je eigenlijk niet weet hoe nu verder, zegt heel veel over de kwaliteit van het functioneren van de beide leerkrachten. Dat ze er allebei bij wilden zijn, zegt eigenlijk al genoeg.

    Sterkte ermee en laat je niet gek maken. Gelukkig gaat je dochter met plezier naar school. Voor mij is dat altijd de belangrijkste graadmeter!

    Anna

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Check even of da t van observatie afzien ook inderdaad kan..... Een school heeft soms wat andere ideeen over wie daar over beslist...

    BeantwoordenVerwijderen