Af en toe ben ik gewoon een moeilijk mens

Een paar keer per jaar voel ik me somber. Meestal is daar niet een aanwijsbare reden voor maar kan dat mijn gevoel ineens overvallen. Soms is er een relatie met het slechte weer, een aankomende verkoudheid of griepje of oververmoeid. Ik zit mezelf dan enorm in de weg, manlief loopt op zijn tenen door het huis want het hij weet dat er dan explosiegevaar is in de vorm van mij.

Gisteren was het weer eens zo ver. Aan het einde van de middag voelde ik me rot. Ik kon niks meer hebben van dochterlief. Ik struikelde over al het speelgoed dat er lag en verwenste in gedachte alle rommel. Ook had ik verre van zin om voor de zoveelste keer weer een puzzel te doen. Nee ik wilde gewoon even stilte, rust en het liefste heel even een paar uurtjes slapen (nou ja het idee van een winterslaap spraak me ook wel aan). Ondertussen voelde ik me ook ontzettend schuldig dat ik niet eens de puf had om tijd voor mijn kind vrij te maken en dat ik alleen maar kon denken wat ik zelf wilde. Kon ik dat gevoel dan niet heel even opzij zetten totdat zij in bed lag en ondertussen een leuke mama voor haar zijn?

Manlief wilde ook allerlei dingen vragen en vertellen. Meer dan huhhuh en hhhmh kwam er niet uit. Gelukkig greep manlief op tijd in (hij zal wel gedacht hebben wegwezen want gezelliger wordt ze er niet op). Hij stuurde me voor een uurtje naar bed. Mijn hoofd lag nog niet op het kussen of ik lag al te slapen. Kortom die sombere bui was deze keer volledig te wijten aan te moe zijn. Nu knap ik meestal niet heel erg op van een uurtje op de dag slapenwant meestal voel ik me daarna erg brak maar deze keer was ik blij dat ik even dat uurtje voor mezelf had. Ik knapte zienderogen op, kreeg weer wat meer energie en uiteindelijk hebben we toch nog een leuke middag/ avond gehad.

Toch baal ik van mezelf als ik me zo voel. Vaak is dat gevoel namelijk te vermijden door op tijd de signalen te herkennen. Ik heb nogal de neiging om mezelf weg te cijferen en door te blijven rennen in het belang van een ander waardoor er nog maar weinig tijd voor mezelf over blijft terwijl mijn hele lijft gilt stoppen en rust. Meestal doe ik in de avonduren of tijdens het slaapje van mijn dochter het huishouden of de administratie. De uurtjes die ik dus voor mezelf zou kunnen hebben, moet ik van mezelf namelijk productief door brengen. Echt geen idee waar die drang vandaan komt?

Gisterenavond besloot ik dat het genoeg was en dat het roer maar eens om moet (voor de zoveelste keer doen we weer een poging). Ik kan bijvoorbeeld best het huishouden met haar erbij doen. Meestal vindt dochterlief dat nog leuk ook en wil ze heel graag helpen. Dus waarom doe ik dat niet? Omdat ik op een of andere manier vind ik dat als ik thuis ben, ik vooral leuke dingen moet doen. Ik denk dat daar deels mijn schuldgevoel naar boven komt, doordat ik liever wat meer bij haar thuis zou willen zijn. Stiekem ben ik namelijk best licht jaloers op thuisblijvende moeders. Dus wat doe ik: ik ga proberen “de verloren tijd” te compenseren door eindeloos spelletjes met haar te doen. Terwijl ze zich ook prima zelf kan vermaken.

Ik moet ook maar eens proberen om een paar keer per week iets voor mezelf te doen. Al is het maar een kwartiertje per dag. En ik moet toch maar eens beter leren plannen. Op een of andere manier komt alles bij elkaar de laatste paar weken waardoor er een overvolle agenda is. Om een goede stap in de ingeslagen richting te zetten, heb ik vandaag een etentje van werk afgezegd. Ik ben namelijk veel liever thuis. Waarom dan in een restaurant hangen als je daar eigenlijk niet zo veel zin in hebt?

Maar uiteindelijk denk ik: mens wat doe je eigenlijk moeilijk. Ik leg dit allemaal mezelf op. Ik zou eens meer moeten genieten van alles wat ik heb. Dan is het maar een rommel in huis, dan ligt er maar stof op de meubels, dan plakt de vloer in de keuken maar een keer en ligt niet alles gestreken in de kast. Dochterlief en manlief maken het allemaal niet zo veel uit dus waarom zou ik me er dan druk om maken. Ik ga dus de komende tijd eens kijken of ik wat meer ontspannen met de dingen om kan gaan. Dat is een mooi doel voor de komende twee maanden en voor 2013.