Pagina's

dinsdag 9 april 2013

Wat een week

Vrijdagavond ging de telefoon net op het moment dat ik dochterlief in bad wilde stoppen. Het was mijn moeder. Ze belt nooit rond de bad- en slaaptijd dus als ze belt dan is er wat aan de hand. Ik nam op en het eerste wat ze zei "je moet niet schrikken hoor maar ik kom net uit het ziekenhuis". Uiteraard schrok ik wel want ik kreeg meteen een flashback naar een kleine 8 jaar geleden toen mijn moeder de macht over het stuur verloor door een hagelbui en onderaan de dijk belandde. Ze is er toen wonder boven wonder heel goed van afgekomen met een lichte hersenschudding en wat schaafwonden maar de auto was total-loss. Deze keer was ze gevallen. Dat was al donderdag gebeurd maar ze dacht in eerste instantie dat met een goede nacht slaap de pijn in haar voet en hand wel weg zou gaan. De volgende dag deed het alleen nog meer pijn en was de hand en voet flink opgezwollen en zwart. Dus eerst naar de huisarts en toen naar het ziekenhuis waar geconstateerd werd dat haar hand eigenlijk in het gips moet en de voet moest worden ingetaped. Ze wilde haar ook het liefste een dagje ter observatie houden omdat mijn moeder alleenstaand is. Daar wilde ze niks van weten dus op een of andere manier heeft ze de artsen zo ver weten te krijgen om haar toch naar huis te laten gaan met ingetapede hand en voet. Haar hand mag niet in het gips vanwege posttraumatische dystrofie. Dus daar stond ik in de badkamer met een spetterend kind in bad en zwaar balend dat ik zo ver weg woon van mijn moeder. Ze wilde niet dat ik het weekend kwam helpen want ze wilde het liefste alleen maar liggen. Uiteindelijk heb ik haar elke dag gebeld. Helemaal gerust ben ik er niet op. Op die momenten realiseer je pas hoe ver je van elkaar vandaan woont (zo'n kleine 2,5 uur rijden). 

Ondanks de zorgen die ik om mijn moeder had, hebben we toch kunnen genieten van het mooie weer. Het hele weekend zijn we buiten in de tuin bezig geweest. We hebben de borders opgehoogd met zand en de tuin opgeruimd. Ik heb zondag zelfs met een tijdschrift en een kop thee in het zonnetje kunnen zitten. Ik voelde me helemaal herboren.

Op zondagavond keek ik ook heel erg uit naar het eten van de eerste asperges. Ze waren ook ontzettend lekker maar nog geen half uur na het eten werd ik ineens ontzettend ziek. Het leek wel of iemand me een enorme dreun had gegeven. Ik was zo misselijk dat iemand maar naar me hoefde te wijzen of ik had het gevoel dat alles naar boven kwam. Manlief nam de boel over en stuurde mij naar bed. Ik heb daar muisstil gelegen want elke beweging was er eentje te veel. Gelukkig viel ik snel in slaap. Laat op de avond werd ik weer heel even wakker: nog steeds misselijk en ondertussen ook aan het bibberen. Het was wel duidelijk dat ik de volgende dag niet kon werken. Alle besprekingen heb ik zo goed en zo kwaad geannuleerd en vervolgens heb ik mij ziek gemeld. Daarna viel ik weer als een blok in slaap. De volgende ochtend ging het in eerste instantie wel maar rond het middaguur was ik weer ontzettend moe en wilde ik alleen nog maar slapen. Weer viel ik snel in slaap om niet veel later van een vrolijk kwebbelend buurjongetje wakker te worden die samen met zijn moeder de voortuin aan het opruimen was. De rest van de middag ben ik in bed gebleven. 's Avonds heb ik wat lichts gegeten om weer snel mijn bed in te duiken. Vandaag gaat het wel weer een beetje. Het ging zelfs even zo goed dat ik wel dacht dat we snel naar de bibliotheek konden. Dat was een bliksembezoekje en achteraf ook te veel van het goede. De rest van de middag heb ik weer in bed gelegen. Vanavond heb ik wel staan koken en ik voel me na het eten van wat soep en zelfgemaakte groenteburgers (zoete aardappel, kikkererwten en quinoa) ietsje beter. Morgen blijf ik nog een dag thuis en dan wil ik donderdag eigenlijk wel weer aan de slag op werk.

Toch lijkt het alsof ik de laatste tijd alleen maar aan het kwakkelen ben. Sinds vorig jaar september, met een paar korte pauze's ertussen,  heb ik wel wat onder mijn leden.  Misschien ziek ik ook wel niet niet goed uit want ik voel me standaard niet fit. Aan mijn eetpatroon ligt het niet want ik eet gezond. Ik heb alleen het gevoel dat ik nooit klaar ben met alles. Het is altijd rennen en vliegen. Als ik thuis ben, dan moet er van alles gebeuren waardoor ik amper aan mezelf toe kom. Ik laat regelmatig de boel de boel maar dan kan ik daarna het dubbel doen omdat ik het heb laten liggen. Manlief doet ook zijn deel maar er zijn dingen die ik echt moet doen. Het is dus niet dat ik alles moet doen. Soms denk ik dat ik oververmoeid ben. Tja en de enige die dat kan veranderen ben ik want ik baal hier flink van. 


5 opmerkingen:

  1. Neem eens echt een weekend rust. Gewoon echt niets, geen zorgen om anderen.
    Volgend weekend wordt het echt lekker weer, misschien is dat wat.
    Als je je na dat weekend nog niet helemaal fit voelt, ga dan naar de huisarts.
    Nooit te lang blijven lopen met dingen, vooral niet als je al van alles geprobeerd hebt en verder gezond eet en leeft.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Weet je zeker dat je niet meer aan je man kunt overlaten? Heb je het er wel eens over met hem? Misschien heeft hij wel ideeën daarover. Tis ook niet niks om kostwinner te zijn en ook nog het halve huishouden er bij te doen, je dochter opvoeden + nog alle zorgen die je hebt!

    Heb je wel eens een energiebalans gemaakt? Links schrijf je alle dingen op waar je energie van krijgt, rechts alle energievreters. En kijk dan eens of het wel in balans is: staan er genoeg energiegevers tegenover de lekken?

    Beterschap iig met het griepje, en gun jezelf de tijd om lekker uit te zieken!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Waarom ga je dan niet eens een weekend naar je moeder. Het mes snijdt dan aan twee kanten. Jij krijgt je rust en je moeder haar gezelschap. Ik hoop niet dat je mij dit kwalijk neemt, maar ik heb ook twee zussen die verder weg wonen. Mijn moeder ziet hen maar een aantal keren per jaar, want druk, ver weg, weinig tijd....enz enz. Ondertussen verstrijken de jaren en de druk van degene die in de buurt wonen verhoogd. Het zou fijn zijn als je wel eens een keertje zou gaan. Ook al zegt ze van niet, ik weet zeker dat ze ervan geniet.
    En voor jezelf zal het je goed doen. Eens een weekend niet de zorgen van je huis en alles erom heen.
    Probeer meer van het leven te genieten. En eens minder te rennen voor alles wat moet. Alles in huis kan ook een week later gedaan worden.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik ben met Pasen een lang weekend bij mijn moeder geweest. We proberen elkaar elke maand te zien maar in de praktijk komt het neer om 1x in de zes weken. Ik ben enig kind dus helaas heb ik niet iemand anders die ook af en toe naar mijn moeder kan. Gelukkig heeft ze wel veel lieve vrienden en kenissen en woont ze in een dorp waar de mensen elkaar helpen waar kan. Dat is (deels) een geruststellende gedachte.

      Verwijderen
  4. Zo heb ik ook een jaar lopen kwakkelen, elke maand was er wel wat; buikgriep, griep, migraine. Totdat ik jankend bij de huisarts zat en er burn-out werd geconstateerd. Van te veel zorgen en stress kan je ziek worden hoor. Dus zorg goed voor jezelf, ziek heel erg goed uit en neem inderdaad eens een weekend helemaal voor jezelf.

    BeantwoordenVerwijderen