Pagina's

dinsdag 1 april 2014

Niet leuk spelen en updeetje sollicitatie

Afgelopen weekend was het natuurlijk prachtig weer. Helaas was ik nog steeds zwaar verkouden  waardoor ik me een beetje door de dag heen sleepte met paracetamol. ’s Avonds als dochterlief eenmaal in bed lag, dan crashte ik op de bank om tot de conclusie te komen dat mijn bed veel lekkerder lag dan de bank en dan ook snel richting bed te verdwijnen. Ondertussen probeerde ik wel zo goed en zo kwaad als het kon van het mooie weer te genieten. Samen met dochterlief hebben we de mini-bonenplantjes in de tuin gepland. Vol trots zagen we dat de spinazie, sla en worteltjes ook al goed aan het opkomen waren. Ook hebben we nog een rucola gezaaid in een bak. Nu maar hopen dat dit ook goed opkomt. Terwijl wij in de tuin bezig waren hoorden we ondertussen de buurtkindjes van tuin naar tuin rennen om daar te spelen. Met dochterlief had ik afgesproken dat zij ook met hen mocht spelen in de middag. Na de lunch was er dus geen houden meer aan en wilde zij ook wel heel graag buiten spelen met de kindjes. Dat klinkt allemaal heel gezellig en ontspannen maar het werd één grote bron van ergernis.

Ik weet niet zo goed wat het is maar dochterlief en buurjongetje kunnen niet leuk met elkaar spelen. Dat ligt niet aan dochterlief maar meer aan het buurjongetje. Hij gooit de deur dicht in haar gezicht, zegt regelmatig dat ze dingen niet mag of mee mag doen en loopt tegen haar te katten. Zaterdagmiddag was hij ineens zo boos op haar dat hij heel hard en agressief tegen haar begon te gillen. Ik was er toen klaar mee en heb dochterlief mee naar huis genomen. Het jammere eraan is dat dochterlief altijd heel enthousiast is als zij hem ziet en hij dat ook is in het begin. Ergens halverwege gaat het niet goed. Sinds kort speelt hij ook met andere buurkindjes en dochterlief hobbelt er maar een beetje achteraan. Het lijkt erop dat ze wordt getolereerd maar niet echt wordt opgenomen in het groepje. Zaterdagavond bespraken manlief en ik het “gil”-voorval. Het liefste zouden we willen dat ze niet meer met hem speelt maar dat is praktisch onhaalbaar. Ze wonen naast elkaar en zoeken elkaar toch op. Alle pogingen het te ontmoedigen door haar af te leiden of haar met andere kinderen uit de buurt te laten spelen, zijn niet succesvol. Zondagmiddag ging ze dus weer met buurjongetje spelen. Nu kwam als complicerende factor erbij dat hij wel alleen naar het speeltuintje mag maar ik dat niet wil. Dus hobbelde ik achter de kinderen aan. Zo wist ik zeker dat dochterlief veilig zou oversteken. Buurjongetje stak ondertussen zonder omkijken de straat over (gelukkig gaat het dan goed). Op een bepaald moment kwam buurvrouw met een doos ijsjes naar buiten. Iedereen kreeg een ijsje behalve dochterlief. De ijsjes waren bedoeld voor de kindjes waarmee haar zoontje speelde. Daar hoorde dochterlief ook bij maar een ander kind was haar voor. Dochterlief huilen en de buurvrouw begrijp dat dan niet dat het kind verdrietig is. Op een bepaald moment gingen de andere buurkindjes weg. Ik vond dat een mooi moment om samen met dochterlief naar een speeltuintje in de buurt te gaan waar soms haar vriendinnetje van school komt spelen. Buurjongetje wil graag mee en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om nee te zeggen. Op een slakkengangetje liep hij mee. Hij wilde niet sneller lopen. Eenmaal bij de speeltuin aangekomen wilde hij na een minuut al weer naar huis want hij wilde met een ander kindje spelen. Ik heb het nog tien minuten weten te rekken maar hij bleef doorzeuren dat hij naar huis wilde. Ik was er helemaal klaar mee. Dus buurjongetje ging naar huis en de rest van de middag heeft dochterlief nog even met een ander kindje gespeeld en daarna thuis. Manlief is er inmiddels helemaal klaar mee. Hij zag dit vorig jaar al deels aankomen. Hij wil liever niet dat dochterlief nog met hem speelt want het loopt iedere keer op teleurstellingen en irritaties uit.

Zelf had ik het er misschien moeilijker mee dan wie dan ook. Dochterlief lijkt zich er vooralsnog niet heel erg aan te storen. Manlief is er klaar mee. Ikzelf krijg weer visioenen naar mijn eigen kindertijd. Ik hobbelde meestal ook overal achteraan en hoorde nergens echt bij. Nu nog steeds ben ik een enorme einzelgänger en  heb ik eigenlijk niet echt vrienden. Als ik in het verleden dan al deel uitmaakte van een groepje dan hing ik er meestal ook een beetje bij. Viel het groepje uit elkaar dan hield ik daar geen vriendschappen aan over terwijl anderen dat dan wel hadden. Deels heb ik geaccepteerd dat vriendschappen blijkbaar niet zo mijn ding zijn en dat ze moeilijk op gang komen (als ze al op gang komen). Dat doet soms best pijn want ik zou best graag een leuke vriend(in) hebben waar ik gezellige dingen mee kon gaan doen of waar ik goede gesprekken mee kan hebben. Ik heb nu welgeteld één vriend (een ex) die in het buitenland woont en een voormalige collega die misschien nog wel het dichtste bij een vriendin of kennis komt. Wellicht dat daarom het hele gedoe met buurjongetje me zo moeilijk valt. Ik wil zo graag dat dochterlief een paar leuke vriendjes en vriendinnetjes krijgt zodat ze hem links laat liggen. Langzaam maar zeker krijgt ze ook een paar vaste vriendjes. Zo heeft ze al een paar keer bij een aantal kindjes uit de klas gespeeld. Iedere keer hoor ik van de moeders dat ze erg leuk gespeeld hebben en dat we nog een keer moeten afspreken. Ze is dus heel sociaal dus daar ligt het niet aan. Het is eigenlijk niet eens dat ik aan de sociale kwaliteiten van mijn dochter twijfel want die heeft ze duidelijk wel en die heeft ze dan ook duidelijk van haar vader geërfd. Ik wil alleen dat ze met respect wordt benaderd en dat ze het niet normaal gaat vinden dat ze wordt afgesnauwd of er een deur in haar gezicht in wordt dichtgesmeten. Ik wil dat ze dan wegloopt en dat niet accepteert (al snap ik ook wel dat dit ik dan te veel is om van een kleuter verwachten) Ik weet alleen niet of ik spelen met buurjongetje moet verbieden. Moeilijk. Wat zouden jullie doen?

Updeetje sollicitatie: ik kreeg een email waarin gevraagd werd om aan te geven wat mijn ervaring in hun branche was. Ik werk misschien net met andere financiële producten maar heb wel jaren vakgebied-ervaring. Producten zijn snel te leren, vakgebied vergt veel meer tijd. Ik heb de motivatie vaag gehouden en erop gestuurd dat ik dit graag in een persoonlijk gesprek nader wil toelichten. Ik ben benieuwd hoe het afloopt. Het zal ook niet meewerken dat ik de email pas een week later zag omdat het in mijn spam was terecht gekomen.
 

6 opmerkingen:

  1. dit is een vervelend buurjongetje ! ronduit , en eerlijk gezegd !
    ook die ijsjesuitdelende buurvrouw : erg vervelend en naar !
    lijkt een beetje op ons buurtje hier .......
    heb ook wel met zulke situaties te maken gehad , als het even kan , lekker zelf bezig zijn met dochter , want zulke gastjes blijven vervelend!
    sterkte ermee! want het geeft wel een machteloos , rotgevoel voor jezelf !

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hah playing hard to get met je sollicitatie? ;) Wel positief, een reactie terug. Hopelijk willen ze je spreken!

    Wat stom van dat buurjongetje. Heeft zijn niet zo invoelende gedrag ook van geen vreemde zo te lezen? Irritant als zoiets met een buurkindje is!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Tja ik zit qua solliciteren in de gelukkige positie dat ik een baan heb en daar ook niet weg hoef. Dat solliciteert makkelijker want is het deze keer niks dan misschien de volgende keer.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Vervelend he, als ze wel met elkaar willen spelen en het gaat dan niet goed. Hier helaas ook ervaring mee met oudste kleintje en buurkindje, ze zijn eigenlijk door leeftijd tot elkaar veroordeeld en meestal gaat het goed, maar de laatste tijd steeds slechter. Buurkindje is geen vervelend kind, maar ze matchen gewoon niet meer goed door andere interesses en dat botst. Ik heb er momenteel ook een hard hoofd in, want niet samen laten spelen wil eigenlijk niet. Ik wacht het moment af dat ze allebei groter zijn en gewoon hun eigen weg gaan en tot die tijd moeten ze toch maar leren dat ze op een fatsoenlijke manier met elkaar moeten omgaan, ook al liggen ze elkaar niet. En ik probeer onze oudste bij te brengen dat ze niet alles hoeft te doen wat andere kinderen graag willen. En ik houd ze goed in het oog. Maar dat is weer gemakkelijker gezegd dan gedaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Het is ook gewoon een klein etterbakje zo te lezen, dat buurkind. MIjn ervaring is dat je je er niet te veel mee moet bemoeien. Ten eerste zal ze zelf moeten leren met dit soort dingen om te gaan en ten tweede is het allemaal niet zo zwaar als dat het op je overkomt. Kinderen van die leeftijd (zo was de mijn althans) nemen dingen niet zo héél zwaar op (ze vergeten snel) en ze zijn ook vaak heel explosief. Dat jochie heeft duidelijk een aantal zaken nog niet geleerd. Ineens kan dat overgaan.
    Sem is een paar jaar bevriend geweest met een in mijn ogen strontvervelend kind, dat liep ook ineens weg midden in een spel of zo, had ie geen zin meer en dan was ie pleite. Na 3 jaar was bij Sem de maat vol en zei keer op keer nee als dat kind hem kwam halen.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik heb ook de eraring dat zoiets 'erger' voor moeder is dan voor dochter! Inderdaad, stimuleren om een kindje mee maar huis te vragen, samen naar een ander speeltuintje te gaan (en dan niet elke keer buurkind meenemen) en niet alles met argus ogen willen volgen, hoe moeilijk soms ook! En de ijsjesbuurvrouw? Die heeft waarschijnlijk haar eigen redenen om kinderen die met haar kind spelen te trakteren....Jammer alleen dat dochter niet mee deelde in de lekkernij.

    BeantwoordenVerwijderen