Pagina's

woensdag 22 oktober 2014

Huisarts en diagnose

Daar zat ik dan gisterenmiddag in de wachtkamer. De hele ochtend had ik in bed gelegen. Ik heb twee zakdoeken vol gehuild. Het leek net alsof er ineens alles uit kwam, nou ja alles een beetje dan. 's Ochtends was ik ook al in huilen uitgebarsten toen de assistente me eerst een dag later wilde komen. Ik kon nog net uitbrengen dat dit dus echt niet kon want het ging niet meer. Of ze daar nu erg van onder de indruk was weet ik niet maar ik mocht nog de zelfde dag komen.

In de wachtkamer moest ik best lang wachten. Er zat een heel lief bejaard stel dat verlegen zat om een babbeltje. Ik kreeg dus hun hele (medische) geschiedenis te horen. Het was eigenlijk allemaal te veel maar blijkbaar werd mijn zwijgen opgevat als een luisterend en begripvol oor. Ik was enigszins opgelucht dat ze weg gingen. Al vond ik het ook weer hartverwarmend hoe ze afscheid van me namen. Ik wilde ze bijna spontaan knuffelen (alleen dat is een beetje raar als ik dat echt zou doen). In de wachtkamer stond muziek op. Wie ooit heeft bedacht dat een patient daarop zit te wachten moeten ze spontaan opsluiten. Ik vond het namelijk erg vervelend. Ik denk dat het te veel prikkels waren. 

Eenmaal binnen, barstte ik in huilen uit voordat ik kon zeggen wat er aan de hand was. Terwijl ik doorsnotterde, zocht de huisarts een tissue. Toen ik weer een beetje bijgekomen was, heb ik mijn verhaal gedaan. Hij denkt dat ik tegen een burn-out aan zit en dat ik nu vooral eerst aan mezelf moet denken. Dus ik moet verplicht leuke dingen doen. Over twee weken moet ik weer terug komen om te kijken hoe het dan gaat. Wel wil hij dat ik ondertussen afspraken ga maken met de bedrijfsarts. Ook vond hij dat ik met iemand moet gaan praten om herhaling te voorkomen. Alleen ik ben niet zo'n prater en licht allergisch voor alles wat maar enigszins therapeutisch of psychologisch is. De duizeligheid en het gevoel dat ik zo kon flauwvallen was waarschijnlijk hyperventitalitie. En ik maar denken dat je dan altijd een piepende ademhaling moest hebben. Zelf noem ik het maar een paniekaanval.

Eenmaal thuis voelde ik me in eerste instantie opgelucht. Alleen in de loop van de middag en avond realiseerde ik me wat het inhoudt. Het betekent voorlopig niet werken.  Vannacht werd ik dan ook wakker en ik heb tot in de ochtend liggen malen over mijn to-do-lijst op werk maar ook over het effect op mijn eindbeoordeling dit jaar. Je zou kunnen zeggen dat ik een topprestatie heb geleverd gezien de omstandigheden maar ik heb zo'n flauw vermoeden dat mijn werkgever dat anders ziet.  Ook had ik het weer benauwd en kwam dat licht paniekerige gevoel weer op zetten. Zolang ik niet aan werk denk, is dat er zo goed als niet maar doe ik het wel dan krijg ik het letterlijk heel benauwd. En dat is een heel eng gevoel. Ook voel ik me schuldig. Schuldig dat ik mijn collega's met werk op zadel. Schuldig dat ik nooit iets heb laten merken maar stug door bleef werken. Ook maak ik me druk hoe er op werk zal worden gereageerd als ze horen waarom ik thuis ben.

Ik weet heel even niet hoe ik nu verder moet. Vandaag heb ik bloed laten prikken dus vrijdag hoor ik of dat goed is. Dat geeft dan weer duidelijkheid of er iets mis is met mijn bloedwaarden. Volgende week dinsdag moet ik naar de maagarts. Daar twijfel ik ook steeds meer aan of ik daar naar toe moet want ik denk steeds meer dat mijn maag stress gerelateerd is. Hierna wil ik eigenlijk pas de bedrijfarts bellen. Ik wil deze week gewoon even niks, even geen artsen meer, even niks uitleggen maar gewoon er voor mezelf zijn.

Fijne bijkomstigheid is dat ik nu wel meer tijd met dochterlief kan doorbrengen. Gisterenavond heb ik haar verteld dat mama een tijdje thuis is. Haar koppie begon te stralen en ze vroeg of ik dan voor altijd bij haar thuis zou blijven. Voorlopig wel even in ieder geval. Iemand is daar dus wel heel blij mee ;-). Gisterenavond gaf ik haar ook de keuze wat ze wilde vanmiddag samen met mij wilde gaan doen: Halloween koekjes bakken of naar de "bloemen"-speeltuin (speeltuin van het tuincentrum). Ze wilde daar even over nadenken maar vanochtend besloot ze dat ze lekker thuis wilde blijven en koekjes wilde bakken. De schat. Ik ben stiekem blij want ik zag het niet zo zitten om naar de speeltuin te gaan. 

Ach ja en zo probeer ik dus rust te vinden.... al weet ik niet zo heel goed waar ik moet beginnen. 

21 opmerkingen:

  1. Heel dikke knuffel! Je collega's redden zich wel, daar moet je je echt niet schuldig over voelen! Gewoon genieten van de tijd met je dochter!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Sterkte. geniet van je dochter maar...let op...valkuil...Ook genieten van je dochter en dingen met haar doen kosten nu meer energie dan je denkt. Ja, ook leuke dingen kosten energie. Dus doe ook vooral dingen voor jezelf waar je van uitrust en bijkomt. Zowel fysiek als mentaal. Dus niet dochter op de eerste plaats maar jijzelf!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Je collega's zou ik niet wakker van liggen ..... jij zelf en je gezondheid zijn nu prioriteit nr 1. Kan me voorstellen dat je het geen gemakkelijke stap vindt om te zetten maar gezien je situatie is het geen luxe maar noodzaak. Zou deze week inderdaad lekker bijtanken en volgende week eens gaan kijken of je de bedrijfsarts wil contacten.

    Sterkte! Anna

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Een burn-out is niet fijn, maar goed naar jezelf luisteren is heel belangrijk!
    Sterkte met alles!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. De wereld draait ook door zonder jou. Ik ben 7 jaar geleden ook op een vergelijkbare manier thuis komen te zitten en heb nooit iets kunnen overdragen aan collega´s. En weet je het bedrijf ging niet failliet en alles kwam daar op zijn pootjes terecht.

    Moeten genieten kan ook heftig zijn. Door de druk die je er op legt (ik moet nu genieten want anders word ik niet beter), misschien gewoon even niets doen als in niet bedenken dat je nu dan van alles extra's kunt gaan doen met kind of in huis? Makkelijk zeggen trouwens want daar heb ik nog steeds moeite mee....

    In ieder geval veel sterkte! En eigenlijk is het goed dat dit gebeurt, het hing al een tijd in de lucht en je wist het eigenlijk wel maar wilde er niet aan. Nu krijg je een heel duidelijk niet mis te verstaan signaal.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is natuurlijk niet fijn dat het gebeurt, en niet goed in de zin van joepie maar ik bedoelde goed in de zin van dat je nu aan je zelf moet/kunt denken.
      Dit even ter aanvulling dat je niet denkt dat ik sta te juichen om andermans burn out.

      Verwijderen
    2. Dat begreep ik we'l. Je leeft gewoon mee.

      Verwijderen
  6. Heel veel sterkte hoor, zorg voor genoeg rust voor jezelf.
    En zoals ook Pecunia zegt: Eerst ben jij nu aan de beurt, daarna pas je dochter.
    Al begrijp ik wel dat je haar graag een plezier wil doen natuurlijk maar denk echt eerst nu aan jezelf.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Zo werd het wel even erg duidelijk dat het ijd is voor rust.... Fijn dat arts je zo serieus neemt. Is het wat om wel contact op te nemen met bedrijfsarts maar dan om afspraak te maken voor volgende week? Dan hangt het niet steeds boven je hoofd.... Kijk maar wat voor jou werkt...
    Wat enkele anderen voor mij ook al aangaven: probeer de valkuil te vermijden dat je nu allerlei dingen die door afgelopen periode niet lukten om te doen met je kind of in huis nu als og te gaan doen. Als je er gezellig bent voor je kind zal zij waarschijnlijk al genieten. Het hoeft niet groots of heel inspannend te zijn om kwaliteit te hebben.
    Ik wens je toe dat je deze twee weken echt lekker tot rust kunt komen. Leuke dingen doen.... Mocht je niet weten waar te beginnen omdat dingen nu even minder leuk en wel vermoeiend lijken.... T hielp mij enorm toen ik heel bewust een kwartiertje iets ging doen wat ik toen ik me goed voelde altijd leuk vond. Langer heofde t niet van mij... En daardoor werd het op bepaald moment weer leuk en wel ontspannen....
    Sterkte!
    W.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Misschien hebben je baas en collega's wel meer begrip voor jouw situatie als je denkt. Juist de hardste werkers die denken dat heet allemaal wel goed komt, lopen vaak een burnout op. Stug doorwerken denken dat het allemaal wel goed komt. Meisje, denk toch eerst eens aan jezelf. Het bedrijf blijft er echt wel! En door rust en afstand te nemen, komt het met jou ook wel goed.
    Yasr

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat goed dat je de knoop hebt doorgehakt en hebt besloten dat je hulp nodig hebt. Dat is niet gemakkelijk, maar wel noodzakelijk. Ik hoop dat je balans weer vindt. Zoals een aantal al aangaven: het bedrijf redt het ook zonder jou. Probeer in de komende dagen echt aan jezelf te denken. Als tijd doorbrengen met je dochter je energie geeft en je blij maakt, vooral doen. Probeer om frisse lucht te snuiven, al is het maar in je eigen achtertuin of op je balkon naar de vallende blaadjes staren, zonlicht en zuurstof kunnen echt helpen. Sterkte!!!!! JBR

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Echt; na 33 jaar werkervaring is mijn les dat het werk altijd zonder mij doorgaat. Niemand is onmisbaar. Het is misschien even lastig voor je collega's, maar dat is dan ook alles.

    Het is misschien ook lastig voor jou om te voelen dat je misbaar bent. Dat je niet zo belangrijk bent als je dacht op je werk.

    Veel rusten, weinig moeten dat lijkt me voor jou een goed recept deze tijd. En juist wel met iemand gaan praten over hoe je zover is gekomen.
    Constant op je tenen lopen houdt niemand lang vol. Zelfs balletdansers niet!

    Wees zacht voor jezelf en ga op tijd naar bed.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Ik wens je heel veel beterschap. Geniet gewoon van de dagen die komen thuis en met je gezinnetje. De rest komt wel weer een keer. Eerst moet je zelf opknappen.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Die rust heb je na 1 dag ook echt nog niet te pakken joh! Dat zal echt wel even duren. Hoe hard je ook je best deed, dit zat er toch wel aan te komen he! En die collega's van je zoeken het maar even uit. Zo collegiaal komen ze niet echt op me over. En wie weet verrassen ze je toch, door mee te leven. Dat kan soms uit onverwachte hoek komen.
    Heel veel beterschap gewenst! Eerst maar eens van die paniekgevoelens afkomen, dat lijkt me toch wel het belangrijkste.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Ik heb een goede raad voor je; sta iedere dag op, kleed je leuk aan en ga naar buiten. Al is het maar 10 minuten. Loop een rondje rondom het huis en doe verder niets, alleen kijken. Niet denken:" die bladeren moeten nog opgeruimd worden". Nee, KIJK naar die spin in het web, naar dat vogeltje dat daar in de heg scharrelt en geniet ervan. Het helpt echt om je hoofd leeg te krijgen.
    Ik wens je beterschap en veel rust toe voor de komende tijd.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Nu maar eens helemaal tot rust komen.... dat heb je nodig! Het klinkt raar maar 't is misschien goed dat dit nu gebeurt, Jij werd geleefd, nu is 't tijd dat je zelf weer je leven begint, Meis, heel veel sterkte gewenst en een dikke knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Goh, erg herkenbaar je bezoek aan de dokter. Komt goed meid. Zorg goed voor jezelf, geniet van je meisje en rust uit.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Voor je werk of je collega's verandert er nauwelijks iets, of je nu blijft doorrennen, volledig instort of nu die rust pakt die je zo vreselijk hard nodig hebt. Dus dikke vinger voor hen en rustig aan nu. Voorlopig even helemaal niets, behalve die prachtige dochter van je.

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Ik wil je even een hart onder de riem steken!
    Praten met een goede psycholoog is geen psychologisch gedoe. Geen therapeutentrucje. Ik heb zelf een burn-out gehad. En therapie daartegen. Niet alleen mijn zwakke punten leren kennen, maar ook mijn sterke. Niet alleen mijn valkuilen ontdekt, maar ook de reden waarom ik er toch induvel. Geleerd om te doseren, om nee te zeggen en om te kiezen.

    Die man stond volledig los van mijn werk, opleiding, gezin, vrienden. Daarvoor nooit gezien, daarna ook niet. Ik kon mijn verhaal doen. En aan mezelf werken.

    Ik die antipsycholoog was ben er toch beland. En het is zo goed geweest. Niet leuk, niet makkelijk. Maar nodig!

    Geef het een kans.

    Petra

    BeantwoordenVerwijderen
  18. mijn burnout coach (zo noem ik haar, want ze was helemaal niet praterig of psychologisch bezig) was aardig. En het voelde heel vertrouwd. Ze liet me praten, of zwijgen. Vroeg af en toe wat. Wel rake vragen, waar ik tot weken daarna over na liep te denken. Maar niets gemeens, geen truucjes, geen schema of therapie die ik moest volgen. Alleen praten (zoiets als het schrijven wat je hier op je blog doet) en soms een vraag. En boy heb ik daarmee m'n eigen knelpunten onder ogen durven zien! Ik heb er nog lol van, zelfs na die jaren (10?).
    Ze zit in Amsterdam, als je haar telefoonnumer wilt, moet je even mailen, dan ga ik graven in oude agenda's.
    En doe in ieder geval dingen waarvan je van binnenvoelt dat je ze wilt. Rusten. KOekjes bakken. Op de bank liggen.Kookboek bekijken. Op heeel rustig tempo een stukje schoonmaken. Je dochter naar school lopen. Je man eens een knuffel geven, of thee met m drinken. Je dagen zullen om vliegen, en je gaat vanzelf zin krijgen in andere dingen. Maar nu geeft je lijf/zin prima aan wat goed voor je is. Doe dat.
    Je baas, als hij een goede is, weet wat een burnout inhoudt. En anders mag je mailen over tips hoe je baas aan te pakken als het beoordelingstijd is. Maar een burnout mag niet tegen je gebruikt worden, zelfs omgekeerd. Komt tegen die tijd en komt echt goed.
    En blog je tussendoor nog?

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Ik ben zeker geinteresserd in het telefoonnumer van die coach/ therapeut. Ik hoop alleen niet dat het in het midden van A'dam zit want dat vind ik altijd een drama (te druk). Zou je mij je email adres kunnen sruren of anders mij mailen op geldofjeleven@gmail.com? Ik kan nl niet je email achter halen. Tips zijn nl meer dan welkom. En om je laatste vraag te beantwoorden:j ja ik blijf gewoon bloggen. Ik vind dat juist erg prettig, soort uitlaatklep.

    BeantwoordenVerwijderen