Pagina's

vrijdag 10 oktober 2014

Opgebrand? Overspannen? Aanstellerij?

Al een tijdje zit ik niet lekker in mijn vel. Laten we eerlijk zijn dat is nog een understatement van hoe ik me daadwerkelijk voel. Eigenlijk is alles en iedereen mij te veel. Het enige moment wanneer ik enigszin tot rust kom, is als ik alleen ben en omgegeven ben door stilte of als dochterlief rond mij heen huppelt met haar vrolijke gebabbel. De andere momenten schiet van alles door mijn hoofd en word ik vaak overvallen door een overweldigend gevoel van paniek van hoe moet ik dit allemaal doen.

Gisteren zat ik in een bespreking die ik moest voorzitten en ik heb me er letterlijk doorheen moeten slepen. Ik heb steeds tegen mezelf moet zeggen dat ik er met mijn hoofd bij moet blijven. Het liefste wilde ik gillend weg rennen, naar mijn auto en een heel stuk gaan rijden. Even niets of niemand aan mijn hoofd behalve dan een stuk asfalt dat aan mij voorbij schiet. Aan het einde van de middag wilde mijn manager met mijn spreken. Ik had een emailtje rond gestuurd wanneer ik een collega de vraag stelde hoe hij in hemelsnaam akkoord had kunnen geven aan een livegang van een website als er nog van alles mankeerde. Het was niet chique dat ik daar andere mensen in de kopie had gelaten. Er schoot van alles door me heen: van de mug en de olifant, tot aan het boeit me helemaal niks en ach hebben we weer iets om aan het einde van het jaar in het functioneringsgesprek tegen me te houden. Ik heb het aangehoord en nadien ben ik weer verder gegaan met mijn werk. Toch trek ik de kritiek mijn aan. Vroeger kon ik dit veel makkelijker van mij laten afglijden. Nu blijft dit nog dagen door mijn hoofd spoken. En zo gaat dat met veel dingen. Ik blijf er over door tobben totdat ik tot de conclusie kom dat ik er niet veel aan kan veranderen. 

Ook heb ik moeite om aan dingen te beginnen. Het lijken torenhoge bergen die moeilijk te overwinnen zijn. Ik heb mij geprobeerd om mezelf doelen te stellen voor een dag. Ik zet deze dan op papier maar als ik dat dan zo zie sta, dan vliegt het me naar mijn keel. Weer komt dat paniekgevoel dan om de hoek kijken. Ook al heb ik aan het einde van de dag zo goed als alles van mijn lijstje gedaan, dan nog zie ik alleen maar wat ik dus niet heb gedaan en wat ik nog moet doen.

Ik weet niet zo goed hoe ik verder moet. Ik weet ook niet zo goed hoe ik nog een goede balans moet vinden. Er ligt zo veel op mij te wachten en ik wil zo veel maar ik heb zo weinig tijd en/ of energie om eraan te beginnen. Ik wil op zoek naar een andere baan. Alleen solliciteren kost tijd. Ik wil mijn werk goed doen. Ik voel me alleen ondergewaardeerd en niet op mijn plek daar. Dat werkt weer verlammend. Ik wil vooral een leuke moeder zijn voor mijn dochter. Alleen ontbreekt me vaak aan energie om leuke dingen met haar te doen. Hierdoor voel ik me weer schuldig. Ik wil iets doen met mijn bak- en kookpassie maar weer komt tijd- en energietekort om de hoe kijken. Ik wil een net huis, althans voor het oog. Ik wil een keer lekker bijkletsen met mijn vriendin en haar net geboren baby zien. Alleen als ik dan op de klok kijk dan is het vaak laat en dan durf ik niet meer te bellen. Ik wil zo veel maar ik kan me er niet toe aan zetten. Ik ben vooral moe, lusteloos en kan zo in huilen uitbarsten.

Ziek melden? ik zie al de misprijzende blikken van sommige collega's hoofdschuddend dat ik (weer) ziek ben. Ik voel me ook weer te verantwoordelijk om het werk het werk maar te laten zijn. Alleen het lijkt wel een hele negatieve spiraal waar ik in dreig te komen. Hoe doorbreek ik het? Ik weet het niet meer? Ik ben vooral heel erg moe. 


20 opmerkingen:

  1. Je dreigt niet in een negatieve spiraal te komen; je zit er al in!

    Uitermate energie-vretend is deze toestand. Heb je nog vakantiedagen? Kan je bijvoorbeeld een extra lang weekend opnemen?

    En voel je niet bezwaard; die collega's zijn jou alweer vergeten als ze vrijdagmiddag de deur uitlopen.

    Maar dat zijn maar stoplappen; ik lees in al je logjes dat je werk doet wat je eigenlijk niet echt heel erg bij je vindt passen, maar het verdient zo goed.
    En daardoor niet durft te doen wat minder stress geeft, maar je wel meer vrije tijd oplevert. Meer tijd met je dochter - die echt nog maar zo kort zo klein is - meer tijd om te bakken...

    En je financiele toestand lijkt een topzware steen om je nek. Maar is dat echt niet...je voelt het alleen zo. Ik had ooit een lening van hetzelfde bedrag afgesloten en voelde me de allerdomste sukkel ooit; totdat mijn accountant me zei dat het weliswaar niet fraai was, maar ook geen bedrag wat wereldschokkend was. Dus gewoon aflossen en nooit meer doen. Hij veroordeelde me niet, hij bekeek het gewoon boekhoudkundig. Op mijn inkomen was het geen al te groot bedrag en ik was nog steeds in staat om af te lossen; dus gewoon doen en niet meer zoveel aandacht aangeven.


    Is het een idee om voor volgende week gewoon je agenda te pakken en te noteren: 20.00 uur - bel vriendin.
    22.00 uur - op tijd naar bed

    Maar nog meer dan al deze zaken; ga kijken hoe je een baan kan vinden waarin minder druk op je ligt, misschien wel in een heel andere branche en je meer van jezelf mag laten zien.

    Sterkte!


    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte en beterschap wensen en veel wijsheid in je beslissingen. Zoals nietzomaarzo schrijft, maak eerst voor jezelf de keuzes. Neem een aantal dagen vrij, als je die nog hebt. Geniet van je dochter.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dat speelt ook al een tijd, ik herken je gevoel van de laatste maanden op mijn werk. Dat je zin krijgt om te gooien met dingen, en te schreeuwen. Dat je alleen heel even blij bent als het weekend is maar dat daarna de komende werkweek alweer als een aambeeld boven je hoofd lijkt te hangen. Dat je gewoon helemaal niet meer wil doen,wat je nu doet en dat je van alles bij elkaar kan verzinnen waarom het wel okee is maar dat je in je eigen ogen alleen maar een grote leugenaar bent want in je hart wil je gewoon thuis zijn, je eigen dingen doen, voor je kinderen zorgen, alles behalve dat klotewerk.

    Ik kan niet in je portemonnee kijken natuurlijk, maar zou het echt niet kunnen om ermee te stoppen? Of om daar naartoe te gaan werken en dan ondertussen (als je de tijd kan vinden), te beginnen met iets voor jezelf te bouwen, of te kijken of je voor de broodnodige inkomsten een kleine, minder stressvolle baan kan vinden?

    Je kan nog langer zo doorgaan maar het klinkt toch best alsof het je binnenkort écht allemaal te veel is, en dan zijn de gevolgen helemaal niet fraai. Zit je straks met een burn out thuis, maar met de arbo-arts in je nek die wil dat je weer aan het werk gaat... Wens je heel veel wijsheid om te doen wat goed is!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik sluit me aan bij de eerste reactie. Sterkte meid! Ik weet héél goed hoe je je voelt. Been there done that.
    Geniet van je meid, van je man en van alles wat je dierbaar is. Er komt een betere tijd aan. Echt!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Sluit me helemaal bij bovenstaande aan. Wijze les: ik heb de fout gemaakt om NIET te luisteren naar mijn lijf en mijn gevoel. Ik heb er een zware burn-out door gehad met zoveel restverschijnselen dat ik nooit meer kan werken. Het is bij mij 12 jaar geleden en neem 1 ding ter harte: STOP nu, gooi het roer om, meld je ziek, neem vrij. Maakt niet uit maar onderneem iets en zorg dat je rust krijgt. De prijs is te hoog en jij en je gezin zijn degenen die betalen. Je collega's gaan vrolijk verder. En als ze je nu niet waarderen zullen ze dat in de toekomst ook niet doen, ongeacht of jij ziek bent of niet.
    Ik hoop dat je iets kunt vinden dat voor jou een oplossing biedt. Maar als dat er zo snel niet is: ga naar je huisarts, praat met hem, meld je ziek, ga met je man om tafel zitten, neem tijd voor jezelf. Echt doen meiske!!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Je stukje en vooral de quote "hoe moet ik dit allemaal doen" komt heel erg om mij over alsof alles op jouw schouders rust. Ik weet helemaal niet of dat zo is hoor, maar zo komt het op mij over. En dan snap ik goed dat dat ook wel een hele zware wissel op je trekt. Is het voor jouw man echt niet mogelijk om meer inkomen te genereren? Ik begreep uit eerdere blogjes dat hij een eigen zaak heeft en dat daar nog geen inkomen uitkomt. Misschien toch nog eens om de tafel om te kijken of er geen andere mogelijkheden zijn. Want als jij straks instort, wordt de situatie er ook niet beter op.
    Je schrijft ook dat je een met huis wil, maar in hoeverre komt die taak helemaal op jouw schouders terecht? Dat is toch ook niet wenselijk naast jouw bijna fulltime baan? Nogmaals, ik ken je situatie niet hoor, dat kun jij alleen inschatten. Maar het klinkt wel echt of je overspannen aan het worden bent, en dat is niet met een dagje vrij opgelost, denk ik. Sterkte in ieder geval!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Dat klinkt niet echt fraai wat je daar schrijft, ik zou alle bovenstaande raad direct ter harte nemen en je vooral niet schuldig voelen. Zoek tevens externe hulp, die je anders tegen het leven leert aankijken.

    Wat zegt je man eigenlijk van dit alles? Ik mis hem in het hele verhaal. Uit jouw hele blog maak ik op dat jij degene thuis bent die de kar trekt en als daar een opmerking (geen aanmerking) over gemaakt wordt, kom jij gelijk met: hij is het als buitenlander anders gewend, spreekt de taal niet voldoende, durft niet te fietsen en nog veel meer, maar zo werkt dat natuurlijk niet in een goede relatie. Een gezin runnen - en alles waar daarbij hoort, dus ook de financiën en het huishoudelijke/gezins-regelwerk - moet van twee kanten komen en niet alleen van jou! Ga met hem om tafel.

    Probeer je niet zo te focussen op het aflossen, al begrijp ik best dat het hebben van geen schulden een enorme druk van je schouders zal afnemen. Laat het vervelende geld niet de overhand krijgen.

    Heel veel sterkte bij het nemen van al je beslissingen! En laat de boel eens de boel......

    Hartelijke groet,



    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik begrijp de opmekngen jullie richting mijn man wel. Ik geef alleen een vrij onderbelicht beeld van hem. Hij doet zijn fair share in het huishouden en de zorg voor dochterlief. Daarnaaast werkt hij 6 dagen per dagen per week tot vaak diep in de nacht om zijn bedrijfje succesvol te maken. Voordat hij hier mee startte, hebben we het daar samen over gehad en wisten we de consequenties. Dus daar is goed over negedacht. Probleem zit dus niet zo seer thuis want daar kom ik wel tot rust en vind ik de meeste voldoening in wat ik doe. Gros is bij mij werkgerelateerd. Daar komen die (paniek)gevoelens en stress vandaan. Het zuigt alle energie uit mij waardoor dit ook door druppelt in mijn priveleven. ML vindt het vreselijk om dit te zien en dus hebben we het daar ook vrij vaak over. Oplossing ligt naar mijn inziens dus in het werk of mijn houding daar naar toe. Hoop dat dit het een beetje in perspectief zet.

      Verwijderen
    2. Ja, dat zet het idd meer in perspectief. En ja, mijn man werkt ook in de financiele sector, niet bij een bank, maar wel overeenkomstig. En ik herken in jouw verhalen ook zijn frustraties. Helaas weet ik uit zijn werkervaringen dat het gras vaak niet groener is aan de andere kant van de heuvel. Het is ook een zaak van een evenwicht vinden tussen "alles perfekt willen doen" en "het is maar werk". Hij probeert zo veel mogelijk zijn eigen plan te trekken, hoe lastig ook. Sterkte!

      Verwijderen
  8. Hoi,

    Als werknemer kan je ook op eigen verzoek een afspraak maken met je bedrijfsarts en met hem of haar overleggen. Zeker omdat een belangrijk deel van je niet goed voelen werkgerelateerd is.
    sterkte

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Klinkt ernstig genoeg om er iets mee te doen. Echt!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Een hele moeilijke situatie. Dit zal niet verdwijnen met een weekje vakantie, je zit in een situatie die niet meer bij je past en dat wringt al heel erg lang.
    Eigenlijk is dit een situatie waarvan je alleen maar achteraf kunt zeggen 'ik had dit of dat moeten doen'.
    Het moeilijke is ook dat jij al in een overspannen situatie bent, waarin je niet meer echt ontvankelijk bent voor wijze raad. (Want dat zou betekenen dat je de schaarse grip die nog wel hebt uit handen moet geven).
    Toch geef ik je advies: er is eigenlijk maar een mogelijkheid om deze situatie te doorbreken. Meld je ziek en bespreek dat je open staat voor een outsource traject.
    Het is moeilijk, pijnlijk en het lijkt onmogelijk, maar de weg waar je nu op zit is niet de goeie weg voor jou.
    Groeten Anita

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Meld je ziek, voordat je er dadelijk helemáál onderdoor gaat!
    Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. 1 april 2011 melde ik mij ziek, ik kon niet meer. Gelukkig was ik er op tijd bij en vanaf september van dat jaar werkte ik weer volledig volgens mijn contracturen en met veel meer plezier. De eerste 6 weken mocht ik van de dokter niks met werk te maken hebben. Alleen leuke dingen doen. Het hielp echt. Dus loop er aub niet te lang meer mee door, ga naar je huisarts en meld je ziek. Anders kan je straks niet meer beter worden. X

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Aan alle bovenstaande reacties heb 'k niet meer toe te voegen dan de dikke knuffel, die 'k je zou willen geven en heel veel sterkte meis!

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Dikke knuffel, hopelijk vind je snel een goed evenwicht met alles voor jezelf, dat gun ik je zo!

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Ik ben een keer zwaar overspannen geweest, nu tegenwoordig als ik het aan voel komen ga ik gewoon lekker een weekendje weg dit helpt echt, kom helemaal vol uitgerust en vol energie terug

    BeantwoordenVerwijderen