Pagina's

maandag 9 maart 2015

Bijkomen

Nadat de adrenaline rush van de sollicitatie was gaan liggen, stortte ik vorige week in. Ik was bekaf. Daar kwam nog bij dat ik vorige week ook nog eens begon met fysiotherapie om de spieren op mijn middenrug en nek weer losser te maken. Als je maanden fysiek niet heel erg veel doet dan komen die oefeningen ineens hard aan. Neem daar nog bij de vermoeidheid van de reis, de intensiteit van de gesprekken en het vele rondlopen in de stad daar en je hebt het perfecte recept voor een vermoeid lijf en geest. Donderdagavond lag ik dan uitgeteld op de bank. Ik heb me naar bed gesleept om er de volgende dag nog steeds moe uit te rollen. Zo ging het praktisch het hele weekend door. Al maakte de zon een verschil want dat geeft toch een beetje energie.

Dochterlief en ik hebben gisteren dan ook een rondje speeltuinen in de buurt gedaan. Het initiele plan was om ergens te gaan wandelen maar alleen al het idee om dan in de auto te moeten stappen, was al te veel. Dus ik haalde de step van dochterlief uit de schuur en de rest van de middag waren wij bij elk denkbare speeltuin te vinden in de buurt. Onderweg stopte we ook nog voor een ijsje. Uiteindelijk hadden we een hele leuke middag. Een middag die volgens haar voor herhaling vatbaar is want ze vond het helemaal fantastisch. Wie dus beweert dat het allemaal groots en meeslepend moet zijn, heeft het goed mis. 

Het huishouden zucht ondertussen onder een laag stof. Ik bedacht me gisteren dat die extra stofdeeltjes ook niets meer uitmaken. Het verschil tussen een stoffige kast en een kast met nog iets meer stof, is nauwelijks zichtbaar. Ooit zal ik wel weer de zin vinden om het huis te stoffen en te luchten. Dat geldt ook voor opruimen. De wil is er maar daar is ook alles mee gezegd.

Inmiddels draaien mijn hersenen ook overuren. In gedachte ben ik de sollicitatiedag nog een paar keer doorgelopen. Ik kan niets negatiefs ontdekken behalve dan dat ik nadien de dingen mooier had kunnen of willen zeggen. Ik ben dicht bij mezelf gebleven in de gesprekken en ik had een goed gevoel nadien. Meer dan dat kan ik er niet van maken. Nadien heb ik ook nog een korte emailwisseling gehad over praktische dingen zoals declaratie van de reiskosten. In de emails gaf men aan dat ze het een prettig gesprek hadden gevonden. Dus doe ik weer waar ik goed ben en analyseer ik dat weer: zouden ze dit menen of zijn ze gewoon beleefd. Toch steekt mijn onzekere stemmetje weer de kop op van waarom ik  en misschien zijn die andere kandidaten toch beter.  Ik ben blij als ik weet waar ik aan toe ben en tegelijkertijd wil ik het ook niet weten. Ik kan nu nog dromen en dat is ook fijn. Straks wordt die droom werkelijheid en dan moet ik ineens heel veel regelen. Of het gaat niet door en dan zal ik even heel hard moeten slikken en weer opnieuw op zoek moeten. Hoe dan ook wachten is misschien wel zenuwslopender. 

6 opmerkingen:

  1. Ik kan het me goed voorstellen dat je moet bijkomen van de hectische sollicitatieweek, maar...... stel, je krijgt de baan (en waarom zou jij slechter zijn dan je mede-sollicitanten?), kun je hem dan in jouw fysieke toestand wel aan op zo korte termijn, of speelt dit niet direct?
    Hebben jullie trouwens een plan van aanpak? Verhuist je hele gezin a.s.a.p. of ga jij voorlopig pendelen?
    Ik duim voor je hoor, 't lijkt me echt een uitdaging waarvoor je moet gaan als je de kans krijgt.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik zal hier binnenkort een blogje aan wijden. Ik zal echter niet voor 1 juli daar beginnen mocht het door gaan.

      Verwijderen
  2. Gun het jezelf om te dromen, meid! Als het niet doorgaat ben je sowieso al teleurgesteld, toch? En dromen is zo leuk...!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. ja ik kan me voorstellen dat dit er in heeft gehakt. Lekker rustig aan doen sluit dus niet een leuke middag uit blijkt maar weer.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. mensen die overspannen zijn, zitten als het ware een "energie lening" terug te betalen aan hun lijf. Adrenaline laat een nieuwe energielening gebeuren. Terwijl je lijf net zo lekker in herstelmodus was. Dus je lijf moet switchen (van reparatie naar nieuwe lening naar dubbele reparatie) en extra repareren. Tja. Daar wordt een lijf moe van. Extra terugbetalen is moe zijn.
    Maar volgens mij was het het wel waard: dit lot op een beter leven voor jou en voor jullie kostte weinig euro's en heeft betere kansen dan de staatsloterij. En het uitrusten? Och, officieel ben je toch ziek en herstellend. Dus ga daar lekker mee door.
    En qua schoonmaken en huishouden zou ik aannemen dat man en jij daar samen de noodzakelijkheden in verdelen, afhankelijk van beschikbare energie en tijd (ziekte en werk enzo)? En niet essentiële dingen, die kun je inderdaad prima laten liggen. Goede herinnneringen maken is veel belangrijker voor je dochter dan een schone kast in huis. Zolang ze hygienisch eten heeft, heb je volledig permissie om veel te knuffelen en lekker te laten spelen hogere prioriteit te geven boven schoonmaken. (helpt dat?)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Je hebt ook helemaal gelijk met dat schoonmaken en knuffelen. Gelukkig kan ik het schoonmaken redelijk los laten. Zolang dochterlief mij de allerliefste van de hele wereld vindt, is al het andere onbelangrijk.

      Verwijderen