Pagina's

woensdag 11 maart 2015

Een interessante ochtend

Vanochtend werd ik aangesproken door de juf van dochterlief. Volgende week heb ik een gesprek over de voortgang op school. Ze wilde graag bij het gesprek aanwezig zijn die ik met de andere juf had dus of ik ook maandag zou kunnen. In eerste instantie zag ik niet in waarom niet dus ik stemde ermee in. Eenmaal thuis dacht ik er nog eens over na. Het is niet gebruikelijk dat zij bij dit soort gesprekken aanwezig is. Ze laat dit meestal over aan de andere juf. Waarom wil zij dan zo graag hier nu wel bij aanwezig zijn? Hebben ze slecht nieuws en wil de juf graag de steun hebben van de andere juf? Of zoek ik er weer te veel achter? Vorig jaar is er kort even gesproken over een jaar extra kleuteren omdat dochterlief toen wat meer hulp nodig had met taal. Dit was deels gerelateerd aan haar functionele spraakstoornis. Inmiddels maakt ze dankzij logopedie daar ontzettende goede sprongen in. Ze gaat zelfs zo goed vooruit dat de logopediste positief verrast is. Het enige wat ik me kan bedenken is dat dochterlief het moeilijk vindt om zich te concentreren. Ze is altijd erg bezig met waar de andere kinderen mee bezig zijn.  Ze is bezorgd dat het hen wel goed afgaat. Alleen dit gaat ten koste van haar werkjes. Zet je haar in een stil hoekje dan werkt ze wel geconcentreerd en doet ze haar werkje feilloos. Ik herken haar gedrag. Ik was vroeger precies hetzelfde. Achteraf gezien was ik ook een enorme onderpresteerder. Ik moest altijd alles meteen goed doen en begrijpen. Ik kon daardoor voor nieuwe dingen helemaal dicht klappen vooral als het dan ook nog eens de eerste keer niet meteen oed ging. Nam je echter de tijd voor mij dan kreeg ik vertrouwen en dan bleek dat voldoende stimulans om me er wel toe te zetten en het ook goed te doen. Toch heeft dit gedrag me altijd in de weg gezeten. Onder het mom van  ik kan het toch niet ging ik vaak veel te laat studeren voor examens waardoor ik het inderdaad niet haalde. Dit bevestigde dan weer dat ik het inderdaad niet kon. Het heeft veel leraren en professoren gefrustreerd omdat ze wel het potentieel in mij zaggen. Ik kon alleen de spiraal niet doorbreken. Nog worstel ik er mee want op werk wil ik altijd alles het beste doen. Ik wil bewonderd worden om mijn kennis. Recent vertelde iemand mij dat ze mijn kennis zo enorm respecteerde. Ik luisterde het met verbazing aan. Mijn laag zelfbeeld is dus vaak mijn ergste vijand. Helaas zie ik dit ook in mijn dochter terug. Ik probeer haar meer vertrouwen te geven maar ze heeft een enorm wantrouwen voor nieuwe dingen. Ze moet het eerst observeren en daarna wil ze het op haar manier proberen en uiteraard ook de beste erin zijn. Hoe confronterend kan een spiegel zijn die je kind je voorhoudt? Verwachting is dus dat het op school hierover zal gaan. Het zou mij in ieder geval niet verbazen. Het is moeilijk om tot maandag te wachten want het zal me de komende dagen enorm bezig houden. Simpelweg omdat ik niet dingen makkelijk langs me neer kan leggen. 

Ook werd ik vanochtend door de buurvrouw 2 aangesproken. Of ik het al had gehoord?  Nu ga ik mijn eigen gang dus ik hoor bitter weinig wat er in de buurt gebeurt. Ze vertelde mij dat ze ging verhuizen en dat mijn andere buren 1 in hun huis zouden trekken. Hun huis is namelijk iets groter, heeft een garage, een uitbouw en een verbouwde zolder. Het huis van buren 1 stond al een paar weken te koop. Dus ik wist dat er op termijn dus een verhuizing aan stond te kopen. En toen gebeurde er iets raars: ik was teleurgesteld om te horen dat buren 1 niet definitief uit de straat vertrekken. Tegelijkertijd voelde ik me ook schuldig dat ik zo kon denken. Ik heb op zich namelijk geen last van buren 1 maar ik heb ook absoluut niets met hen. We hebben beiden een kind in dezelfde leeftijd. In het begin was dat een bindende factor maar langzaam kwamen we er achter dat we beiden heel anders tegen dingen aan kijken. Daar waar ik mensen in hun waarde laat en ze hun eigen leven laat leiden, liet vooral buurvrouw duidelijk merken dat ze het niet eens was met onze zienswijze. Dochterlief en buurjongetje konden het ook steeds minder goed met elkaar vinden dus de verhouding bekoelde. We zeggen elkaar beleefd gedag maar daar is ook alles mee gezegd. Dochterlief is zelf radicaler: ze zegt niet eens gedag meer tegen buurjongetje ondanks dat ik haar wel vraag dit te doen uit beleefdheid. Dus stiekem vond ik het niet heel erg dat ze zouden gaan verhuizen. Alleen had ik dus nooit gedacht dat het twee deuren verder is. Wel vind ik het jammer dat buren 2 vertrekken. Ik mocht ze wel.  

Nadat al dit nieuws een beetje was bezonken, keek ik eens naar mijn email. En wat blijkt? Ik krijg geld terug van het gas en de electriciteit. Het gaat om iets meer dan EUR250. Ik ben daar heel blij mee. Kan ik mooi weer extra mee aflossen. 

Het was al met al een interessante ochtend.

3 opmerkingen:

  1. Ga anders even op school vragen wat je van het gesprek kan verwachten. daar mag je best bij vertellen dat het je bezighoudt. Dat is heel menselijk toch? Anders loop je maar te malen tot maandag. Da's nog lang hoor.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik herken je zorg achteraf over dat gesprek met de juf. Op zo'n moment word je overvallen en stem je toe, en later krijg je toch wat twijfels. Maar hopelijk is er niets aan de hand!

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen