Pagina's

donderdag 19 maart 2015

Vervolg op schoolgesprek

De laatste twee dagen hebben in het teken gestaan van het gesprek op school. Na de initiële teleurstelling en verdriet werd ik erg strijdvaardig. Ik klom dus de barricades op om de belangen en de rechten van mijn dochter zo goed mogelijk te vertegenwoordigen. 

Dinsdagochtend sprak ik de juf aan met het verzoek om in de middag nog iets kort met haar na te bespreken. Ze bracht in dat ze ook de andere oudergesprekken had maar iets in mijn houding maakte wel duidelijk dat ze maar beter 5 minuten vrij kon maken om mij aan te horen. Dus we spraken af dat ik direct na schooltijd even langs zou komen. Eenmaal thuis heb ik meteen de pedagoge gebeld.  Ze begreep heel goed waar onze zorgen lagen. Uiteindelijk heb ik bijna een uur met haar gesproken en een afspraak met haar gemaakt voor volgende week voor een intake-gesprek. Echter hiervoor moeten wij als ouders maar ook de school formulieren invullen. We kwamen dus weer uit bij de juf. Intussen moest ik ook nog naar mijn werk om de mogelijkheden tot reintegratie te bespreken met een manager op zijn afdeling. Laten we het erop houden dat ik er fysiek wel was maar dat ik mentaal heel ergens anders was. Eenmaal thuis kon ik nog snel wat eten om meteen door te gaan naar school. Toen ik dochterlief van een afstandje met de NSO zag weggaan, ben ik naar de juf gegaan. Ik heb haar verteld hoe wij het gesprek hebben ervaren en dat we ook besloten hebben om niet gebruik te maken van de hulp die de school aanbiedt omdat wij primair de verantwoordelijkheid over de zorg en welzijn over onze dochter dragen maar ook omdat wij in control willen zijn over het traject dat we nu opstarten. Dat begreep ze. Ze vond het in eerste instantie moeilijk om te accepteren dat wij het zo negatief hadden ervaren maar uiteindelijk bod ze haar verontschuldigingen aan. Ze deed daarna nog een halfslachtige poging om iets postiefs te zeggen over onze dochter. Alleen was dat voor mij eigenlijk te laat. Het was nu te gezocht. We namen afscheid met de belofte dat zij er alles aan zou doen dat de vragenlijst voor school op tijd bij het bureau zou zijn. So far so good. Die dag heb ik ook nog een afspraak met de directrice gemaakt want ik wil dit hele gebeuren wel onder haar aandacht brengen.

De volgende dag werd ik door de andere juf aangesproken in een volle klas met ouders en kinderen. Nu is dat voor mij niet de omgeving om zoiets te bespreken. Bovendien was ik er wel klaar mee om het nogmaals te herhalen. Dus ik heb het gesprek onmiddelllijk afgekapt en haar voor feedback doorverwezen naar de andere juf. Manlief was nadien supertrots op mij want vroeger had ik dit nooit gedaan en had ik het haar ook nog eens uitgelegd. Dus schouderklapje voor mezelf.

Vandaag belde ook de logopediste terug. Ze gaf me haar bevindingen die mij wel enigszins geruststelde. Uit haar testen komt naar voren dat dochterlief gemiddeld scoort op taalbegrip en taalvorming. Zij denkt dat het vooral concentratie en deels gedrag (eigenzinnig en speels) is bij dochter waardoor ze niet goed presteert bij de cito-toets. Ze had al meteen een paar goede suggesties waarbij je dan meteen denkt: waarom heeft school daar niet aan gedacht. Ze wil dochter nog een keer testen op taalbegrip maar ze vermoedt dat er dan dezelfde score van gemiddeld uit komt. Ook was ze bereid om mee te werken aan het traject. Dat voelde meteen een stuk positiever en cooperatiever dan school.

Inmiddels hebben manlief en ik de afgelopen dagen het hier vaak over gehad. Manlief heeft geen goed gevoel meer bij de school. Ik twijfel nog al is het vertrouwen wel zwaar beschadigd. We hebben al wel gekeken naar andere scholen. In de nabijheid is er een Montesorri-school en een Dalton-school. We willen daar als de testresultaten en advies binnen zijn, gaan kijken. Vervolgens maken we een goede afweging wat het beste is voor dochterlief. 

Ondanks dat we dus er alles aan doen om dit in goede banen te leiden, voelen we ons nog steeds heel verdrietig. Het heeft tijd nodig voordat dit gevoel wegebt. Het allerbelangrijkste vinden we dat onze dochter een gelukkig meisje is die zich prettig op school voelt. Of dit nu met 10-en of met 5-en en 6-en is, dat maakt niet uit. Haar geluk en plezier staan voorop. 

9 opmerkingen:

  1. Powerrrrrr!
    Dat moet beter voelen dan toen je terugkwam van die schoolavond. En goed dat je niet op de verleiding inging op zaken die niet op die manier besproken dienen te worden, te bespreken, gewoon omdat de juf niet nadenkt. Heb je zeker goed afgehandeld.

    Toen ik je verhaal las, dacht ik onmiddellijk dat het zo lijkt op je eigen verhaal met je werk. Dat je daar niet tot je recht komt en je daardoor alle energie uit voelt gezogen.

    Zodra je iets doet wat wel goed voelt en waar je 100% acherstaat komt je energie vol terug. Zoals nu bij je dochter.

    En een hele hele waardevolle conclusie, die laatste zinnen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Tja daar dacht ik vanochtend ook aan hoeveel dit overeenkomt met mijn werk.

      Verwijderen
  2. Goed dat je zo assertief was om de andere juf door te verwijzen naar haar collega voor inhoudelijke feedback. Maar wat een beginnersfout om dit aan te kaarten in de setting die je beschrijft! Dan heb je het als leerkracht niet begrepen. Zijn ze nog heel erg jong / junior? Zou dit soort gedragingen ook meenemen in de het gesprek met de directrice. Uiteraard is dit niet hoofdonderwerp van gesprek, maar ik vind het wel veelzeggend en ook iets waarvan het hoofd van een school wel moet weten ......
    En waar ik nog aan moest denken ten aanzien van je dochter's taalontwikkeling, kan het zijn dat ze dyslectisch is? Waarschijnlijk is ze nog te jong om daar nu op getest te worden. Maar ik ken genoeg voorbeelden in mijn omgeving waarbij heel veel puzzelstukjes op hun plek vielen door die diagnose.

    Succes met de vervolgstappen.

    Anna

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mijn dochter heeft fonologische spraakstoornis. Dat kan soms een indicatie zijn voor dyslexia. Daarom houden we haar ontwikkelingen op voorbereidend lezen in de gaten op aanraden van logopedie. Ze lijkt wel letters te herkennen maar dat zegt natuurlijk nog niet veel. Dus misschien maar ze is inderdaad nog heel jong om dit nu al te kunnen vaststellen.

      En de juffen hebben alle twee meer dan 10 jaar ervaring. Dus je kunt ze dan niet meer junior noemen. Is eerder dan bepaalde vaardigheden die ontbreken.

      Verwijderen
  3. Goed van je hoor. Kiezen wat voor je dochter het belangrijkste is. Heeft ze nu last van de situatie? Of speelt ze gewoon vrolijk met de andere kinderen? Als ze vrolijk verder speelt kun je altijd overwegen op deze school te blijven, volgend jaar gewoon weer een andere leraar met hopelijk meer menselijke ervaring.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik weet niet in hoeverre ze door heeft wat er speelt. Wij bespreken het niet in haar bijzijn. Wel is ze de laatste paar maanden vaker boos. Misschien dat dit iets zegt over school. Gelukkig zijn haar vriendjes haar alles.

      Verwijderen
  4. Ze heeft in ieder geval wel hele lieve en betrokken ouders die achter haar staan en dat is het allerbelangrijkste wat je als klein meisje nodig hebt om op te groeien tot een heel fijn eigen persoon.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Super zoals je het aanpakt!
    En ik vindt het ook mooi te lezen dat ze eventueel 5-en mag halen als ze zich maar gelukkig voelt. Gelukkig zijn jullie niet zo prestatie-gericht zoals ik soms om me heen zie bij ouders.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik voel helemaal met je mee. Wij zitten op het moment ook met gedoe op school met één van de kinderen. Ik vind dat je goed bezig bent!

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen