Pagina's

dinsdag 21 mei 2013

Vriendschap

Vriendschappen. Ik vind het maar een moeilijk iets. Ik kan me dan ook helemaal vinden in de woorden van het Goede Doel eenmaal trek je de conclusie, vrinedschap is een illusie. Het klinkt wrang maar die woorden omvatten in essentie alles hoe ik vriendschappen ervaar. Momenteel heb ik geen echte vrienden. Ik heb een paar kennissen die ik op één hand kan tellen. We zien elkaar zelden. Als ik dan nog eens kritischer kijk naar mijn vriendenkring zijn het voornamelijk mannen. Vrouwenvriendschappen en ik dat wil niet lukken.

Als ik terugkijk op alle vriendschappen die gekomen en gegaan zijn, zie ik wel een trend. De vriendschappen duren meestal maar een paar jaar, vaak ben ik een klankbord voor allerlei problemen en ben ik nooit de favoriete vriendin. Op een of andere manier sukkel ik er altijd een beetje achteraan. Een groep vriendinnen is al helemaal niet aan mij besteed. Ik ben meer van het één op één. Toch kijk ik soms met een bepaald gevoel van jaloezie naar die vriendinnengroepjes. Het lijkt me namelijk wel mooi om onderdeel te zijn van een hecht groepje meiden om daar dingen mee te ondernemen, je zorgen maar ook je geluk mee te delen en vooral uren mee te kunnen kletsen. Het zal er, denk ik, nooit van komen. Ik ben daar simpelweg niet voor in de wieg gelegd. Ik zie mezelf eerder met een paar kerels uren over van alles en nog wat praten. 

Toch heb ik ooit een hartsvriendin gehad. Ik kan me nog als de dag van vandaag herinneren dat we elkaar voor het eerst ontmoeten. We volgden beiden een studie rechten in de avonduren. De werkgroep was al begonnen toen J. als een wervelstorm zich verontschuldigend binnen kwam stormen in het klaslokaal. Ze trok ieders aandacht. Ze was iemand die als ze een kamer binnen kwam lopen meteen alle aandacht kreeg. Niet omdat ze bloedmooi was of aandacht zocht maar gewoon omdat ze iets vrolijks en positiefs uitstraalde.     Een paar weken later kwamen we elkaar weer tegen op de gang terwijl we zaten te wachten op een professor die ons een opdracht zou geven. Al wachtende raakten we aan de praat en er was meteen een enorme klik. Daar op de gang werd het begin gelegd van een hele sterke en innige vriendschap. Ik heb met J. gelachen, gehuild en uren gepraat. J. en ik hadden niet veel nodig om elkaar te begrijpen. Een blik was meer dan genoeg om van elkaar te weten hoe de een zich voelde. Ik hoefde me bij haar niet beter voor te doen dan ik me op dat moment voelde want ze prikte er feilloos doorheen. Als er iets was, dan stond ze  een uur later op de stoep om te zien of ze wat kon doen. We konden tegen elkaar zeggen dat we even genoeg van elkaar hadden om een uur later elkaar weer te bellen. We waren blij voor elkaar als er iets goed ging. Kortom we konden onszelf bij elkaar zijn. Hoe cliché ook we waren elkaar zielsverwanten.

Op een dag zaten we in de auto en toen vertelde ze mij dat ze een bobbeltje onder haar oksel voelde. Ze wilde tot na het weekend wachten want dan zou haar huisarts weer terug van vakantie zijn. De volgende dag belde ze om mij te vertellen dat ze toch maar een afspraak had gemaakt. Ze zou mij meteen bellen als ze weer thuis was. Aan het einde van de middag had ik nog niks gehoord. Ik belde naar haar huis toe waar haar man de telefoon opnam. Ze was doorverwezen naar het ziekenhuis maar niemand had verder nog iets van haar gehoord. Niet veel later ging de telefoon bij mij: het was J. Ik kon haar amper verstaan want ze was ontzettend aan het huilen. Ze stond met de auto in Scheveningen bij het strand want ze wilde even alleen zijn. Ze had namelijk net gehoord dat ze borstkanker had. Ik ben rustig gebleven maar ik dacht even dat de wereld zou vergaan. Ze werd vrij snel daarna geopereerd en toen begon het herstel. Na haar laatste chemo zijn we het uitgebreid gaan wezen vieren dat het voorbij was. Althans dat dachten we toen. 
Alles leek namelijk goed te gaan maar ze bleef rugklachten houden. Onderzoeken wezen niets uit. Dus ging ze met haar gezinnetje op vakantie. Eenmaal weer thuis werden de rugklachten zo ernstig dat ze verdere onderzoeken kreeg. Het onderzoek wees uit dat ze kanker had en dat het ongeneeslijk was. Meer dan 6 maanden gaven ze haar niet meer. Ze heeft dit twee dagen voor mij verborgen gehouden want ik had op dat moment examen en ze wilde niet dat ik het verknalde. Toen ik haar na het examen belde, vroeg ze of ik even een bakkie bij haar wilde komen doen. Daar lag ze op bed en toen vertelde ze het mij. Ik heb als een klein kind op haar schoot liggen huilen. De onmacht die je dan voelt zal ik nooit meer vergeten. De laatste paar maanden hebben we desondanks nog een leuke tijd gehad hoe raar dat ook mag klinken. We hebben ontzettend met zijn tweetjes moeten lachen. Soms belde ze mij heel vroeg in de ochtend omdat ze wist dat ik dan al onderweg naar werk was. Die momenten hadden we vaak de serieuzere gesprekken. Ze wilde koste wat koste nog de verjaardag van haar dochtertje meemaken. Dat moest een knalfeest worden. Het is haar gelukt. Niet veel later is ze overleden. Ik hoorde het nieuws op mijn werk. Verdoofd heb ik de eerste weken doorgebracht. Ik wilde het niet geloven dat J. er niet meer was. Ik heb zo vaak nog met de telefoon in mijn handen gestaan om haar te bellen maar dan sloeg de realiteit weer toe dat ze er niet meer was. Ooit zei iemand tegen mij je vindt nog wel een keer zo'n hartvriendin. Ik geloof daar niet in. Wat wij hadden was uniek.

Acht jaar later op 10 juli 2009 is mijn dochter geboren. Mijn dochter is geboren op de dag dat mijn vriendin is gestorven. Een kennisje herinnerde mij eraan omdat ze het zo speciaal vond. Mijn moeder heeft expres niets gezegd omdat ze bang was voor mijn reactie. In het begin heb ik er heel erg om moeten huilen. Het was nog midden in de kraamtijd en dan komt zoiets hard aan. Nu vind ik het het allermooiste wat er had kunnen gebeuren. Het lijkt net  of zij zo waakt over mijn dochter. Maar toch ondank dat het inmiddels meer dan 12 jaar geleden is, mis ik haar nog elke dag.

Voor J. speciaal dit nummer. Zij zou weten waarom.



13 opmerkingen:

  1. Krijg het helemaal koud van je verhaal. Wat moet jullie vriendschap bijzonder zijn geweest. Kan mij heel goed voorstellen dat je dit nog steeds mist.

    Ik heb wel een aantal vriendinnen, maar soms mis ik wel eens 1 zo'n vriendin waar je alles mee kunt delen. Ik ben in het verleden meerdere keren teleurgesteld. Een 1 op 1 vriendin zal ik denk ook niet meer treffen. Mijn vriendinnen zitten ook nog in een andere fase geen kinderen en lang leven de lol. Een avond uit vind ik gezellig maar niet elke week.

    Bijzonder jou dochter en mijn dochter zijn op dezelfde dag en hetzelfde jaar ter wereld gekomen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is inderdaad heel bijzonder maar ook leuk dat onze dochters een verjaardag delen.

      Verwijderen
  2. Om stil van te worden. Maar wat ben ik blij voor je dat je deze vriendschap hebt mogen meemaken.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een bijzonder verhaal. En wat verschrikkelijk voor je dat je je vriendin moest missen. Maar wat fijn dat je wel hebt meegemaakt dat je alles met iemand kon delen. Mijne ervaring is ook dat je dit niet vaak meemaakt in je leven, iemand met wie je echt alles kunt delen en bij wie je jezelf kunt zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat je hebt meegemaakt vind ik echt heel bijzonder, kippenvel.
    Hee triest, maar tegelijk ook mooi.
    Dat mag je toch ook koesteren, dat je zo`n vriedschap het gekend.

    Deboor

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Zo'n soulmate vind je maar één keer.
    Ik denk aan je!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mooi om te lezen van de bijzondere vriendschap en verdrietig dat je juist haar moet missen. Ik herken veel in je relaas en om de één of andere reden heb ik meestal ook sneller een klik met mannen dan met vrouwen. Ik heb één vriendin die ik ken sinds de kleutertijd (zij heeft mijn up's en down's als geen ander meegemaakt). Helaas merk ik de laatste jaren dat -nu zij zelf ook een gezin heeft- er steeds minder tijd is voor onze vriendschap. Jouw opmerking over de woorden van het Goede Doel aangaande vriendschappen zijn ook wel eens door mijn gedachten gegaan. Sinds 4 jaar weet ik dat ik hoogsensitief ben en dit verklaard een hoop, zeker ook wat vriendschappen betreft! Hoogsensitieve mensen zijn meer van 1-op-1 contact met diepgang, naast een heleboel andere (positieve) eigenschappen. In je blogberichten herken ik veel van mezelf, ook wat werkgerelateerde zaken betreft en hoe je als mens in het leven staat.

    Ik hoop dat je wellicht toch nog eens iemand tegenkomt met wie je een goede klik hebt en wellicht een vriendschap mee kunt opbouwen (bv de contacten die je gaat hebben als je dochter naar de basisschool gaat). Al merk ik wel dat naarmate je ouder wordt (ben zelf 42) dit minder gemakkelijk gaat. Maar you never know :-) gr Anna

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik merk dat naarmate ik ouder word, ik het ook moeilijker vind om vriendschappen te sluiten. Ik heb soms ook het idee dat mensen inclusief ikzelf er minder open voor staan. Bij mij is het ook zo dat er vanaf een begin een klik moet zijn want anders verzand het in een platonische kennis. Ik hoop dat ik via mijn dochter via de basisschool een leuk iemand tegen het lijf loop. Dat is afwachten maar het is voor mij wel meer het zou leuk zijn en anders maar niet. Vriendschap kun je ook niet afdwingen.

      Verwijderen
  7. Dat heb je mooi geschreven. Zoiets vergeet je gewoon nooit meer, hoe lang het ook duurt. Ik kan me ook voorstellen dat nieuwe vriendschappen heel moeilijk zullen lukken omdat je altijd blijft vergelijken.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik heb dat verwijt ooit gekregen van een vriendin. Ze vond dat ik de lat te hoog legde. Misschien doe ik dat onbewust ook wel. Misschien doe ik het ook uit bescherming omdat ik niet weer een hartsvriendin wil verliezen.

      Verwijderen
  8. Ik herkende zoveel in jouw verhaal, tot je vertelde over jouw verlies. Zo'n band vind je niet meer, omdat het uniek is. Ik vind het mooi om te lezen hoe je jullie tijd samen koestert.

    Ik zou overigens willen dat ik een betere reactie kon achterlaten, maar ik weet het even niet meer.

    Liefs,
    Mama Krieltje

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat mooi dat je zo'n vriendschap hebt gehad, maar wat erg dat het zo gelopen is. Hartsvriendinnen liggen inderdaad niet voor het oprapen, ik denk dat je je rijk mag noemen als je er in je hele leven eentje tegenkomt, of heel misschien twee. Moeilijk, want juist zulke vriendinnen kun je vaak goed gebruiken. Het nummer van het Goede Doel schiet mij ook regelmatig door het hoofd. Soms denk ik ook wel weer dat ik er te zwaar aan til en te veel van een vriendschap verwacht (en mezelf dus vaak vooraf maar vast afsluit, voor de zekerheid), maar als je zoiets leest, dan weet je ook weer dat het dus wél bestaat :)

    BeantwoordenVerwijderen