Even wennen

De dag dat dochterlief met school begon, betekende ook dat wij aan een nieuw ritme moeten wennen. Het brengen en halen zorgt voor een vast ritme op de dag. De eerste twee weken werkte ik halve dagen hierdoor kon ik dochterlief zelf halen en brengen. Sommige mensen kijken er raar tegen aan dat ik twee weken halve dagen werk. Ik vind het zelf belangrijk om een beetje feeling bij de school te krijgen maar ook om er voor dochterlief te zijn. Het is nogal een verandering van altijd thuis zijn en dan ineens hele dagen alleen op school te zijn. Vooralsnog lijkt het prima te gaan. Dochterlief lijkt het prima naar haar zin te hebben. Vanochtend stuurde ze mij zelf weg met de woorden "je mag wel naar werk hoor mama"  om vervolgens meteen met haar neus in een boek te duiken. Blijkbaar vult ze haar dagen met tekenen en spelen. Ik heb inmiddels al drie prachtige tekeningen van haar thuis hangen en een plakwerkje. Dus ze leeft zich heerlijk uit met knutselen. Ook lijkt het erop dat ze een vriendinnetje en een vriendje heeft want ik hoor elke dag de zelfde namen. 

De eerste week heb ik het wel moeilijk gehad. De vraag van juf of ze een weglopertje was, hielp daar ook niet echt aan mee. Ik heb de halve nacht wakker gelegen en ik heb de meest vreselijke scenario's voorbij zien gaan in mijn hoofd. Achteraf denk ik dat dochterlief de eerste dag onwennig was en nadat ze was gevallen toch wel even heel erg haar papa en mama miste. Gaandeweg kreeg ik een beter gevoel bij alles, Dat kwam deels door dochterlief die om school bleef vragen. Uit het beetje feedback die ik krijg van de juf, blijkt ook dat ze het goed doet maar dat ze nog wel duidelijk moet wennen. So far so good dus. Over twee weken mag ik ook mee met haar eerste schoolreisje. Juf vertelde me vandaag dat ze het fijn zou vinden als ik mee kon gaan nadat ik zelf als begeleider had aangeboden. Dat is dus weer een slapeloze nacht minder en een drukke dag op de desbetreffende dag zelf als ik op vijf kinderen moet letten. Vermoeiend maar wel ontzettend leuk. 

Vandaag brak weer een nieuw hoofdstuk in haar leventje aan. Ze ging namelijk wennen bij de opvang. Ik mocht vandaag mee om met haar mee te lopen van school naar de opvang en om er het eerste uur bij te zijn. Het duurt wel eventjes voor alle kinderen verzameld zijn en de begeleiders met de kinderen naar de opvang kunnen lopen. Het plein was al vrij leeg toen we eindelijk vertrokken. Dochterlief stond met grote vragende ogen naar mij te kijken en vond het allemaal wel lang duren. Toen we eenmaal gingen lopen mocht ze in een grote kar met nog vijf andere kindjes. Dat was natuurlijk spannend. Eenmaal aangekomen, is het grappig om te zien dat ze het voorbeeld volgt van de andere kinderen. Ze deed dus netjes de schoentjes uit. Alleen liet ze wel bij de deur staan, terwijl deze meegenomen moesten worden. Dochterlief wilde meteen doorrennen naar de glijbaan maar dat was niet helemaal de bedoeling. Eerst moest er nog wat fruit worden gegeten en iets worden gedronken. Dat duurde al met al ook weer een kleine drie kwartier. Terwijl de kinderen aan het eten en drinken, werd er ondertussen een verhaaltje voorgelezen. Nu is dochterlief een enorme woelwater die moeite heeft om op haar plaats te blijven zitten dus ze sprong regelmatig van haar plekje af. Het hielp natuurlijk ook niet mee dat ik daar ook nog eens zat. Wel at ze ineens een stukje appel wat ze normaliter nooit eet. Dus blijkbaar helpt het dat ze andere kinderen het ziet eten ;-). Toen alle bekers en bordjes waren opgeruimd, kon het spelen pas echt beginnen. Tja en toen gingen wij met zijn tweetjes al naar huis. Al met al vond de leidster dat het best goed ging voor een eerste keer. Dochterlief denkt er heel anders over want ze gaf aan dat ze donderdag niet mee wil naar de opvang maar dat ik haar moet ophalen. Tranen met tuiten huilde ze toen ik vertelde dat iemand van de opvang haar donderdag zou ophalen en dat ik haar dan einde van de middag zou ophalen. Ik verwacht donderdag dus wel problemen. Hopelijk draait ze bij als ze daar ziet dat ze ook lekker kan spelen. Manlief en ik staan donderdag dus op stand-by mocht het echt niet goed gaan. 

Tja en dan het ritme thuis. Alles moet iets worden vervroegd om dochterlief op tijd te kunnen laten eten en naar bed te brengen. Dat vind ik best moeilijk. Voorheen ging ik eerst nog een half uurtje lekker met haar tutten of iets leuks doen voordat het avondprogramma werd afgedraaid. Dat gaf ons alle twee veel rust. Eigenlijk wil ik dat moment samen niet verliezen want het is zo waardevol. We moeten dus op zoek naar een nieuwe balans.

Grappige aan alles, is dat ik vroeger er niet bij stil stond wat voor een geregel maar ook verandering dit in je leven is. Ik hoorde wel de verhalen van andere ouders maar realiseerde me de impact er niet van. Eenmaal geconfronteerd met het schoolritme, realiseer ik me die impact veel beter en realiseer ik me dus ook dat we weer moeten zoeken naar een nieuw ritme dat voor ons alle drie werkt. Met dat nieuwe ritme komt dan ook weer een nieuwe balans. Ach en zo blijven we ons aanpassen in het leven.