Van kneuterig naar commercieel

Ik heb een zwak voor kleine bedrijfjes waarvan de ondernemer niet erg commercieel is. Op een of andere manier gun ik die persoon mijn centjes meer. In mijn directe omgeving heb je een aantal boeren die naast hun boerenbedrijf nog een centje proberen bij te verdienen met hun producten. Buiten het feit dat de producten goedkoper zijn dan in de winkel smaakt het ook vele malen lekkerder of staan de bloemen gemiddeld een stuk langer in de vaas. Kortom ik doe er graag een deel van mijn boodschappen.

 

Toen ik zwanger was, werd er rond de zes maanden geconstateerd dat ik aan zwangerschapsdiabetes leed. Ik volgde een strikt dieet want ik wilde koste wat koste zien te voorkomen dat ik insuline moest gaan spuiten. Het beeld van een spuit zetten vond ik geen leuk vooruitzicht. Ik vond het in het begin al moeilijk om een minuscuul prikje in mijn vinger te zetten om mijn bloedwaarden te meten, laat staan dus spuiten. Als je je aan strikt dieet moet houden, vallen er veel dingen weg. Ook fruit mocht maar met mate en moest worden afgewogen. Het was het enige beetje zoete wat ik mezelf toeliet (diabetes heeft overigens niets met suiker te maken maar eerder met koolhydraten die worden omgezet in suikers). Het hoogtepunt van de dag was dus mijn schaaltje fruit. Nu had ik het geluk dat het aardbeienseizoen net was begonnen en dat er in de buurt een boerderij zat die ze vers van de grond de aardbeien verkocht. Ik werd een hele trouwe klant. Ik vond het leuk om naar de boerderij te gaan. Het had iets kneuterigs. De aardbeien werden in een schuur op een geïmproviseerde toonbank van tafels en kratjes verkocht en in een andere hoek stonden wat bloemen. Meer dan dat was het niet. Waren de aardbeien op, dan gingen ze het voor je plukken en liep de boer mee naar de auto om ze erin te zetten. Kortom het was allemaal simpel.

 

Het jaar daarop ging ik met dochterlief weer naar de boerderij om aardbeien te kopen. Er waren toen al de eerste tekenen dat ze er inmiddels achter waren gekomen dat ze goed geld konden verdienen door het wat commerciëler aan te pakken. De toonbank was nu een echte toonbank. Naast aardbeien was de keuze in fruit groter geworden en werden ook de "mislukte" groente verkocht. Een hele kromme komkommer smaakt immers ook prima. Inmiddels waren de paar emmers met bloemen ook verruild voor een echte bloemen- en plantenhoek. Toch had het nog steeds iets kneuterigs. Dus reed ik na werk graag langs om wat fruit te kopen. Het seizoen liep weer ten einde dus de boerderij stopte weer met directe verkoop aan voorbijgangers.

 

Het jaar daarop verheugde ik me weer op de heerlijke zoete aardbeien. Ik schrok dus toen ik na een jaar weer het erf opdraaide. Buiten stond een overdekt terras, er werden ijsjes verkocht en de zelfpluk was een echt toeristische attractie geworden. Ook de prijzen waren significant omhoog gegaan. De glans was er een beetje voor mij af. Ik week uit naar een andere boer die al jaren het zelfde concept heeft bloemen en aardbeien of kersen. Verder geen opsmuk. Hij is de man er ook niet naar, denk ik, om dat verder uit te breiden. Hij verwijst je nog liever door naar een andere boer voor andere producten. Dus hij blijft zijn leest: aardbeien en bloemen en verder niks.

 

Dit weekend reed ik weer langs de boerderij waar ik voor het eerst kwam toen ik zwanger was. Samen met dochterlief reed ik het terrein op. Het woord erf kun je niet meer gebruiken. Delen van het erf waren opgeofferd om auto’s te laten parkeren. Ik denk dat ik nog conservatief ben als ik inschat dat er zo’n kleine 50 auto’s stonden. Zoonlief van de boer dirigeerde me naar een parkeervlak. Eenmaal uitgestapt, zag ik dat het weer flik uitgebreid was en dat het nu echt een (toeristische) trekpleister is geworden. Naast het overdekte terras, hebben ze in de tuin ook zithoekjes gemaakt. In de tuin is een klein kinderboerderijtje. Buiten de ijsje om kun je nu ook wat drinken. De zelfpluk is een hit want ik zag iedereen met bakjes richting pluk gaan. Dochterlief en ik hebben een ijsje gegeten en zijn weer snel weg gegaan. De aardbeien hebben we bij mijn no-nonsense boer gehaald.

 

Op zich begrijp ik best dat ze een stuk commerciëler zijn geworden. Ze hebben ook gezien dat er een markt voor was en ze zijn er slim in gesprongen. Boeren hebben het al niet makkelijk dus waarom niet op deze manier extra inkomen generen. Dat ik dit dan wat minder leuk vind, dat is dan jammer voor mij. Er zijn nog genoeg boeren die het houden bij een simpel kraampje aan de straat of in de schuur waar ik nog terecht kan. Ik blijf deze boeren trouw opzoeken. De producten zijn (h)eerlijk, dochterlief mag rondkijken op de boerderij en ik gun ze mijn geld meer dan de supermarktketens. Alleen hoop ik toch heel stiekem dat ze klein en uniek in hun soort blijven…….