Overheidsbemoeienis met je kind

Ik kom niet vaak op de school van dochterlief vanwege het simpele feit dat ik op tijd op mijn werk moet zijn. Alleen op vrijdag sta ik standaard op het schoolplein. De andere dagen doet manlief het met een enkele uitzondering dat ik het een keer van hem overneem. Vanavond ben ik laat  thuis dus leek het me leuk om dochterlief vandaag naar school te brengen. Huppelend liep ze naast me trots dat mama haar een keer extra naar school bracht.

 

Eenmaal in de klas kwam ze met een gele lijst aanzetten. Op de lijst stond voorop “Logopedische screening”. Ik zag de lijst op nog meer stoeltjes liggen. Ik liep naar de juf toe met de mededeling dat er blijkbaar sprake was van een misverstand want dochterlief gaat immers al 1x per week naar logopedie. Ik wilde haar dus de lijst terug geven. Ik moest het maar lezen. Ik gaf weer aan dat het niet nodig was want dochterlief staat al onder behandeling dus ik zie niet de noodzaak om haar door een ander te laten screenen. Wederom het antwoord: je moet het maar lezen. De juf liep weg en ik stond daar met een ongewenste lijst. Ik had even de neiging om het kapot te scheuren en op haar stoel neer te leggen. Alleen ik heb volgens mij al de reputatie van kritische moeder die niet alles “enig” en “leuk” vindt dus ik nam het schoorvoetend mee. Ondertussen irriteerde ik me wel wezenloos.

In de auto heb ik het kort doorgelezen. Het komt erop neer dat een of andere instantie alle kinderen tussen 4,9 jaar en 5,9 jaar oud wil screenen op taal- en spreekvaardigheid. Ik zie daar de noodzaak niet van in. Leerkrachten hebben een signalerende functie als het probleem al niet door de ouders of andere zorgverleners is erkend. Waarom dan in hemelsnaam een kind testen tijdens schooltijd? En waarom al helemaal een kind willen testen die al logopedie heeft? Ik heb dus een groot kruis door de vragen gehaald en ik geef geen toestemming om dochterlief te laten testen.

Dat brengt me eigenlijk ook meteen bij de volgende test van de schoolarts. Ik wil niet dat dochterlief daar naar toe gaat. Ik wil niet dat er lijsten worden ingevuld zonder dat ik inzage heb. Ik wil niet dat mijn kind onderzocht wordt zonder dat ik daarbij aanwezig ben. Ik wil niet dat mijn kind weer vergeleken wordt met de gemiddelde zus of zo want er bestaat geen gemiddeld kind. Dochterlief komt bij logopedie, ziet een oogarts, gaat naar school en de opvang en heeft bovendien ouders die van haar houden en het beste met haar voor hebben. Ik wil dus niet dat ze naar de schoolarts gaat. Alleen waar kaart ik dat aan? Om me heen word ik geadviseerd om vooral maar mee te doen want anders wordt dit als negatief op gevat. Kortom ik zou dan in de kaartenbak van “niet-meewerkende ouder” komen. Misschien zou men dat anders moeten kwalificeren: “kritische liefhebbende ouder”.

Ik kan toch zo kwaad worden over al die overheidsbemoeienis met je kind. Geef mensen toch een keuze als een kindje net is geboren . Die keuze is er maar niet bekend bij veel ouders.  Ook heb ik het weer even helemaal gehad met de juf. “Lees maar eerst” is zo’n vermijdend antwoord. Ze had ook een minuut de tijd kunnen nemen om het toe te lichten of naar mij te luisteren.

Zo even stoom afgeblazen……….

Geuren, kleuren en smaken

Ik houd van onze medelanders. Ik houd van de cultuur die ze mee hebben gebracht en daarmee ons land hebben verrijkt. Ik heb dan overigens nu vooral over de culinaire kant. Ik kom namelijk heel graag in Marokkaanse en Turkse winkeltjes omdat ik daar de heerlijkste producten voor een hele leuke prijs kan krijgen. Producten die in het standaard assortiment van de gemiddelde supermarkt niet kan vinden of ik een hele kleine hoeveelheid en daaraan dan meteen blauw betaal. Dus voor (verse) kruiden, meel, nootjes, groente en fruit komen ik dus heel graag in deze winkeltjes. Het heeft vaak ook nog iets kneuterigs. Het ligt er allemaal niet zo mooi uitgestald en op elke schap van de winkel zie ik wel iets liggen wat ik graag wil uitproberen. In de winkeltje waar ik kom word ik over het algemeen ook op zijn allervriendelijkst begroet en krijg ik (als ik wil) een uitgebreide uitleg over de producten. En dat vind ik dus leuk.

 

 

Vroeger toen ik nog in Den Haag woonde, had ik een Turkse slager op de hoek. We kochten daar veel van ons vlees. Het smaakte simpelweg veel beter plus het kostte ook minder in de supermarkt. Toen ik een keer ziek was, kreeg manlief gratis fruit en wat vlees mee zodat ik on aansterken. Ik vond dat zo hartverwarmend.
 

Nu heb ik onlangs een Turks winkeltje in de buurt van mijn werk ontdekt. Ook vandaag ging ik er in de pauze naar toe. Er lagen heerlijke dadels, vijgen en granaatappels. Dus ik heb van dat alles wat gekocht omdat ik het heerlijk vind. Bezorgd keek hij mij aan. Klaarblijkelijk koopt de gemiddelde Nederlanden deze producten niet bij hem. Hij wilde mij dus uitgebreid uitleggen wat voor iets ik kocht. Hij was dus licht verbaasd toen ik vertelde dat ik deze dingen als kind al lekker vond. Je zag zijn ogen stralen. Die van mij straalden ook omdat ik voor nog geen €7.50 twee dozen (verse) dadel, zes vijgen, een granaatappel en een versgebakken brood had. Als goede nieuwe vrienden namen we afscheid van elkaar. Ik ga daar zeker nog vaker toe al is het alleen al voor het gedroogde fruit, de nootjes, de groente en het fruit. Is alles biologisch? Nee vast niet. Ondanks dat ik er naar streef omdat zo veel mogelijk te eten, moet het ook binnen het budget passen. Biologisch is toch vaak duurder dus dan kies er toch (soms) voor om voor prima andere verse alternatieven te gaan.
 

Naast Turkse en Marokkaanse winkeltjes heb je natuurlijk ook de Chinese supermarktjes, de  Indonesische toko’s en ook Surinaamse winkeltjes. Allemaal ook erg lekker maar deze keukens worden minder bij mij thuis gewaardeerd. Ook vindt mijn maag dat de laatste tijd minder leuk. Toch kun je daar ook heerlijke dingen kopen. Denk alleen maar aan kruiden, kokos in alle soorten en maten, deegwaren, meel, rijst, noedels etc. En ook hier gelt, vaak goedkoper dan in de supermarkt.

 

 

Ik ben dus fan van alle geuren en smaken die ons landje hebben verrijkt. Binnenkort ga ik een keer naar de Beverwijkse Bazaar waar ik kaartjes voor heb gekregen. Ik kijk uit naar geuren opsnuiven en tussen alle standjes met etenswaren te lopen. Het is toch een soort mini-vakantie, althans als je hier van houdt.
 

Kopen jullie je etenswaren ook bij deze winkeltjes of toch maar liever in de supermarkt?

Technologie: sorry wat is dat?

Ik loop hopeloos achter als het gaat op ontwikkelingen op technologisch gebied. Bij Huize Geld of Je Leven zijn er dus geen dingen  als dvd-recorders, laptops, Wii, x-box, tablets en e-readers, smartphones en wat heb je nog meer in huis te vinden. Zo heeft het jaren geduurd voordat wij een dvd-speler hadden. Wij kochten pas zo’n ding toen de recorder inmiddels zijn eerste voorzichtige schreden op de markt zetten. Hierdoor werd de dvd-speler ineens een stuk goedkoper en daardoor voor ons interessanter. Nu ben ik er best blij mee want ik kan hierdoor naar series en films kijken wanneer ik dat wil en niet wanneer de tv dat bepaalt. Het zelfde geldt ook voor een flatbed-tv. Deze kwam pas toen mijn oude tv de geest gaf. Ik zie gewoon niet in waarom ik een goede tv weg moet doen omdat er iets nieuws op de markt is. Zo kwam er ook pas een computer in huis toen ik noodgedwongen door ziekte meer dan een half jaar thuis zat. De computer is inmiddels vervangen voor een laptop omdat mijn moeder die van haar niet meer nodig had (lees: ze vond het veel te ingewikkeld).

 

Technologische snufjes interesseren ons weinig. Het zal best leuk zijn hoor om van allerlei dingen met je telefoon te kunnen doen en om op je tv films te kunnen kijken die je via internet hebt gedownload. Het zal ook vast leuk zijn om on demand series en films te kunnen kijken. Alleen het interesseert ons niks. Bovendien heb ik zo veel andere dingen te doen. Ik kom amper toe aan de stapel boeken die ik nog heb liggen of de stapel foto’s die ik nog een keer wil inplakken. Waarom zou ik dan (veel) geld uitgeven aan dingen die ik amper of niet gebruik? Buiten het feit natuurlijk dat ik mijn geld beter kan besteden aan het aflossen.

 

Toch voel ik me wel eens hopeloos achter lopen op anderen. Ik heb geen WhatsApp omdat mijn telefoon dat niet ondersteunt. Toch lijkt app-en inmiddels zo ingeburgerd dat het bijna raar is als je het niet hebt. Zo worden er veel speelafspraakjes gemaakt via WhatsApp. Ik doe het nog gewoon ouderwets via sms of op het schoolplein. Ik merk dat mensen het een beetje raar vinden dat wij dat niet hebben. Maar ik ga echt geen telefoon aanschaffen om te kunnen app-en. Ook lijkt het alsof bij iedereen een tablet heeft. In sommige huishoudens heeft elke familielid er eentje. Zodra de nieuwste tablet op de markt is, worden de oude vervangen. Geen idee trouwens wat ze dan met die oude doen. Ik denk dat het geen uitleg nodig heeft om te vertellen dat wij geen tablet hebben. Ze zullen vast handig zijn maar ik geef er geen geld aan uit. Uiteindelijk zal de tablet echt wel een keer zijn entree doen bij ons thuis want vooral scholen lijken steeds meer gebruik ervan te maken. Wat is er mis met een ouderwets schriftje of een schoolbord? Als tegenargument krijg ik te horen dat het zo educatief is voor kinderen. Ik geloof meteen dat er heel veel leuke dingen voor een kind op een tablet te doen zijn. Alleen ik krijg zo’n doembeeld van een kind met vierkante oogjes voor me die niet van we tablet weg te slaan is. Uiteraard heb je ook dat weer zelf in de hand. Alleen ik zie dochterlief toch liever bezig in de tuin met blaadjes, bloempjes, zand en moddersoep. Ik zie haar liever tekenen en knutselen ondanks dat ik om kom in de grote berg kunstwerken van haar. Ik zie haar liever picknicken met haar knuffels of een heerlijke maaltijd bereiden in haar speelkeukentje. Ik vind het voldoende dat ze af en toe naar een paar kinderprogramma’s kijkt en soms wat filmpjes op you-tube. Ze is nog zo klein, die tablet kan nog altijd. Zij mist het (lees: ze kent het niet) en wij missen het ook niet. Dus waarom aanschaffen? Omdat iedereen het heeft? En is dat wel zo, heeft iedereen zo’n ding?

 

Toch knaagt het wel eens. Ik vraag me soms af of ik dingen mis op technologisch gebied. Vast wel. Alleen ik vind het aanbod zo overweldigend dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Alleen het idee al dat ik me daar in moet verdiepen hoe alles werkt, is voor mij al afdoende om er niet aan te beginnen. Simpelweg omdat ik dus het al druk genoeg heb met de ouderwetse dingen van het leven.

 

Hebben jullie allerlei technologische snufjes in huis of lopen jullie net zoals wij achter?  

De ramp die personeelfeestjes heet

Feestjes. Het is nooit echt mijn ding geweest. Grappige is dat ik vroeger op heel veel feestjes heb gewerkt toen ik als studente veel horeca-werk deed. Alleen daar werkte ik me dan 3x in de ronde en dan was ik aan het einde van de avond vooral erg blij met het geld dat ik weer had verdiend. Feestjes waar ik zelf actief aan deel moet nemen, vind ik een ramp. Ik voel me er altijd een beetje verloren. Ik word bijna een muurbloempje. Laten we dat laatste dan vooral gooien op mijn sociale vaardigheden. Ik ben gewoon niet goed in een gesprek met vreemden aan te knoppen. Ik weet dan gewoon niet waar ik het over moet hebben. De moed zakt me al helemaal in de schoenen als na een halfslachtige poging van mijn kant het gesprek dood valt en er zo’n ongemakkelijke stilte ontstaat. Ik mompel dan een of ander vaag excuus en probeer dan in de massa op te gaan wanhopig op zoek naar een bekende. Wat ik wel leuk vind, zijn etentjes met vrienden en kennissen. Dat is intiemer en daar is vaak wel tijd voor een dieper gesprek. En natuurlijk ken ik de mensen goed dus dat wil ik ook mee helpen. Kortom ik ben geen sociaal dier. Grappige is dat ik het wel leuk vind om feestjes te organiseren. Ik loop dan over van de ideeën  en moet dan vaak aan de rem trekken om  het niet te gek te maken. Achter het organiseren kun je je namelijk verschuilen plus je hebt iets te doen op het feest met een goed excuus om niet te hoeven socializen.

Deze week is er op werk een groot feest. Het bedrijf bestaat zo veel jaar dus alle reden om goed uit te pakken. Het feest wordt grootser dan groots met verschillende eettentjes en entertainment. Iedereen lijkt er veel zin in hebben behalve ik dan. Ik zie er de lol niet van in om met mensen die ik al de hele dag zie de avond door te brengen. Ik weet dat ik na minder dan een uur op de klok ga kijken en dan ga incalculeren wanneer het acceptabel is om weg te gaan. Dus waarom zou ik mij dat zelf aan doen en niet gewoon lekker thuis blijven? De dag ervoor hebben we ook een etentje van werk. Daar ga ik wel naar toe. Is dat dan niet voldoende? Blijkbaar dus niet want er wordt enorm veel waarde aan gehecht dat je aanwezig bent op feestjes en borrels. Op een of andere manier toont dat aan dat je dan betrokken bent. Ik zie dat dus niet zo. Ik denk dat mijn betrokkenheid ook anders kan tonen door gewoon goed werk te leveren.

Mijn collega’s beginnen langzaam maar zeker steeds meer over het feest te praten. Ik zeg bewust weinig. Als ze vragen of ik kom, doe ik vaag. Ondertussen weet ik al lang dat ik niet ga. Ik vraag me überhaupt af of ze me straks wel gaan missen tussen 1000+ mensen.

Houden jullie van (personeel)feesten?

Ik zie het niet meer zitten

Ik zie het even allemaal niet meer zitten. De laatste twee weken zijn een opstapeling geweest van dingen die mis kunnen gaan en hebben mij weer eens pijnlijk duidelijk gemaakt hoe we er financieel voor staan. Als het nog bij een kapotte auto en verstopte afvoer was gebleven, dan was het tot daar aan toe geweest maar ook deze week zat het niet mee.

Het begon ermee dat ik weer aan de antibiotica zat omdat de eerste kuur niet helemaal zijn werk had gedaan. Nu is zo'n kuurtje al niet leuk maar al helemaal niet als je een lopend voorbeeld van bijverschijnselen bent. De wetenschap zou grof geld voor mij betalen als "lab-rat" want geef mij medicijnen en ik heb geheid ergens last van. Zo zijn de pil en ik elkaars grootste vijanden. Geef mij de pil en ik ben een tikkende hormonenbon. Ik word chagrijnig, krijg huilbuien en licht depressieve neigingen. De pil is voor mij dus niet te gebruiken in welk vorm dan ook. Ook de antibotica zorgde ervoor dat ik weer last kreeg van bijverschijnselen. Deze keer had ik jeuk en dan ook nog eens op een hele genante plek. Als ik nu een wild sexleven had gehad, dan had ik me daar nog wat bij voor kunnenstellen maar nu vond ik het buitengewoon genant. Da drie dagen werd ik gek van de jeuk dus hing ik weer aan de bel bij de huisarts. Intussen loopt de huisarts alleen al binnen op alle bezoekjes die wij de afgelopen weken daar plegen. Het bleek een heel normaal bijverschijnsel die bij ongeveer 1 tot 10 op 100 vrouwen voorkomt. Lucky me :-(. Ik ging dus naar huis met een creme en een pil. En wat blijkt ook van die creme kun je weer bijverschijnselen krijgen. Donderdagnacht heb ik dus grotendeels opgezeten omdat ik het gevoel had in brand te staan. TLC was die nacht mijn beste vriendin. Gevolg was dat ik vrijdag dus bekaf was want alles bij elkaar had ik nog geen 3 uur geslapen. 

Vrijdag moesten we ook de nieuwe auto ophalen en de andere auto moest voor APK en een kleine beurt. Halverwege de ochtend kreeg ik telefoon "de auto kon niet goedgekeurd worden wat remblokken en -schijven versleten en de achterbanden waren zo slecht dat je het canvas zag door de scheurtjes". Ze konden het wel meteen repareren. Nu heb ik een ander adresje waar je heel goedkoop andere banden kunt krijgen. Dat scheelt al snel zo'n 30-40%. Dus nu gaat daar eerst de auto naar toe en dan mag die weer terug om te worden goedgekeurd. De remmen waren geen optie dus die moesten wel worden vervangen. Vandaag gingen we de auto weer ophalen en ik kon wel janken toen ik de rekening zag. 

Manlief en ik zaten elkaar gisterenavond bezorgd aan te kijken  hoe betalen we dit allemaal?. Met heel zuinig leven gaat het hopelijk net lukken om alle rekeningen te betalen. De rekening van de garage mogen we ook in november betalen. De bedoeling is om de helft nu apart te zetten en de andere helft eind oktober bij elkaar te schrappen. Het zal niet makkelijk worden. Grootste zorg bij ons zit in de vraag of dit nu alles wel is voor de komende tijd. Er loert nog genoeg "pech" om de hoek in de vorm van oude apparaten die zo maar eens kunnen besluiten te stoppen met werken. We zijn dus financieel enorm kwetsbaar en daar balen we van.

Volgende week gaan we eens heel kritisch naar ons budget kijken. Waar kunnen we besparen? Ook ga ik kijken naar gas en licht. Zou dat goedkoper kunnen? Kortom het budget gaat weer een keer op zijn kop.

Is het nu allemaal elllende hier? Nee er zijn ook veel leuke dingen. Manlief heeft geen hoge bloeddruk of afwijkende bloedwaarden. Wel is het goed om het in de gaten te houden want hij staat onder te veel stress die hij zich overigens grotendeels zelf oplegt. Met dochterlief gaat het heel goed op logopedie. Zo goed zelfs dat ze de logopediste iedere keer verrast. 
ik hoef me ook niet meer druk te maken of ik nu wel of niet gebruik hoef te maken van de hotelbon van mijn moeder. De bon zou ik voor 30 september moeten gebruiken maar we hebben geen één dag waar we geen verplichtingen hebben. We zouden met veel kunst- en vliegwerk misschien wel weg kunnen maar dan is het meer "weg omdat het moet"  dan "weg voor de ontspanning". Volgens mij is zo'n bon bedoeld om het leuk te hebben en ter ontspanning. Dus laten we de bon voor wat het is. Ontspannen doen we dan thuis wel en ik bespaar zo ook mooi geld uit. Het geld voor de fiets gaat nu naar de rekening van de garage. Dag buffertje maar wel blij dat wedit achter de hand hadden. De fiets zelf... ach dat zien we dit voorjaar wel weer. 

En toch het zit me allemaal erg dwars al dat geld. Het vliegt eruit, zou leuk zijn als het ook eens binnen vloog.

Het nieuwe werken, sollicitatie en een paar mijmeringen

Ik ben vandaag niet vooruit te branden. Het lijkt wel alsof alle vermoeidheid van de afgelopen dagen er ineens uitkomt. Ik ben dan ook blij dat ik morgen een dagje thuis kan werken. Gewoon in mijn eigen omgeving, in makkelijke kleding en zonder het geroezemoes van een kantoortuin. Ik werk zo veel efficiënter thuis dat ik het jammer vind dat het niet vaker kan. Mijn werkgever loopt wat dat betreft heel  erg achter op anderen. Bizarre is dat bij sommige bedrijfsonderdelen het overigens wel kan en dat daar maar voor 50% van de medewerkers plaats is. Je wordt dus geacht regelmatig thuis te werken. Hiervoor wordt door werk een laptop gegeven met bijhorende remote access dingetjes en zo kun je thuis je werkomgeving kopiëren. Ideaal in mijn ogen, althans als je er goed mee om gaat. Ideaal ook omdat je naast efficiëntie ook thuis tijd bespaart. Je kunt tussen de bedrijven een wasje doen of een boodschapje. Je kunt je kind naar school brengen. Kortom er is meer balans.

Helaas heb ik nog steeds niet van mijn sollicitatie voor een baan in Luxembourg gehoord. Wel hoor ik in de wandelgangen dat er mensen voor gesprekken zijn uitgenodigd maar dat de profielen van de kandidaten te generiek zijn. Ik heb nog niets gehoord. Dat wil op zich niets zeggen maar ik denk dat ik geen goede kans maak. Dat heeft vooral te maken met de signalen die ik op vang wat betreft het profiel van de kandidaten en de opmerking van een collega die ook verantwoordelijk is voor Luxembourg dat ze voorlopige het daar heel druk mee gaat krijgen. Maar goed je weet maar nooit. Volgende week komt er een hele Luxemburgse delegatie naar Nederland toe dus wie weet willen ze me dan spreken. Zelf heb ik inmiddels al een beetje afscheid genomen van het idee dat ik die baan zou krijgen. Het zij dan zo, er komt vast wel wat anders op mijn pad. Andere sollicitaties heb ik nog niet gedaan. Het was te hectisch de laatste tijd waardoor ik niet de rust kon vinden om te solliciteren. Het heeft er misschien ook mee te maken dat de noodzaak voor een andere baan er niet echt is. Ik heb een baan, ik hoef niet weg maar ik wil wel iets beters. Beter in zijnde werkomgeving want de inhoud van mijn werk is prima. Ook mag ik binnenkort een paar keer naar Londen totdat ze daar iemand aannemen. Leuke is dat ik daar naar toe moet als de winkels in Kerstsfeer zijn. Dus ik heb mezelf beloofd dat ik dan een middag in Londen me mag gaan vergapen aan de etalages en decoraties voordat ik weer naar huis ga.

Omdat er minder zicht is om op kort termijn naar het buitenland te verhuizen (althans ik zie dat niet binnen nu en een paar maanden gebeuren) verloor ik me gisteren ook weer op Pinterest. Ik vind het soms leuk om eindeloos naar plaatjes te kijken en daardoor inspiratie op te doen. Alleen nu was ik op zoek naar een specifiek plaatje. In Griekenland had ik namelijk in een winkel iets gezien wat ik heel graag op mijn zolder zou willen hebben. Het is zoals de kasten op het plaatje maar dan met houten planken. Het zou mijn zolder ineens minder rommelig maken. Ik zie het al helemaal voor me. Met een paar gipsplaten of –blokken kom je al een heel eind. Jammer dat we alle twee niet zo heel handig zijn. Al is het iets voor op langer termijn… dromen mag natuurlijk altijd.

Vrijdag mag ik ook de auto ophalen. Toch zat ik vanochtend op de fiets en genoot ik van het dorp die net ontwaakte en de rust die er dan nog in de straten heerst. Nu heb ik de afgelopen dagen wel geluk dat het mooi weer is. Misschien dat ik minder zou genieten bij regen en wind. Toch heb ik besloten om mijn rammelbakkie wat vaker te pakken op de dagen dat ik niet hoef te werken. De wind door mijn haren al fietsend is best fijn en het is ook nog eens gezond voor me. Dus rammelbakkie gaat intensiever worden gebruikt ;-).  Zo bespaar ik ook nog eens mooi brandstof uit.

Dilemma: wel of niet doen?

Tja dat geld. Het lijkt wel of het de laatste maanden er sneller uit gaat dan er binnen komt. Ik probeer elke maand wat over te houden want (yeah) dan kunnen we weer extra aflossen maar op een of andere manier komt er weer iets onverwachts tussendoor waardoor het geld daaraan op gaat. Daar baal ik goed van. Aan de andere kant, ik kan de rekening betalen en val niet meer terug op creditcards. Dat laatste wilde ik namelijk nogal eens in het verleden doen.

Alleen nu zit ik met een dilemma. Mijn moeder heeft me €500 gegeven voor de reparatie van haar voormalige elektrische fiets die inmiddels van mij is. Eerlijk gezegd zat ik niet zo op die fiets te wachten. Ik heb een rammelbakkie in de schuur staan die redelijk goed zijn werk doet voor die sporadische keer dat ik op de fiets stap. Bovendien zet ik een spiksplinternieuwe fiets niet bij het station. Nu moeten de accu en de banden worden vervangen op de elektrische fiets. Daarna zou er een perfecte fiets in de schuur staan die alleen regelmatig moet worden opgeladen want anders gaat de accu langzaam dood. Het geld is gegeven om de fiets te repareren. Alleen ik zou het geld veel liever op een spaarrekening parkeren zodat ik een klein buffertje heb voor het geval dat er iets kapot gaat. De elektrische fiets gebruik ik waarschijnlijk toch niet tot ergens in het voorjaar 2015. Heb ik het buffertje in de tussentijd niet nodig dan kan ik die in het voorjaar aanspreken voor de fiets. Scheelt ook weer een paar kub elektriciteit voor het opladen van de accu.

Ondertussen ben ik ook weer begonnen met de verkoop op bol.com van boeken en dvd. Inmiddels heb ik twee boeken en één dvd-box verkocht. Dat is toch leuk na 10 dagen. Alleen schrok ik van de bemiddelingskosten. Daar moet ik dus beter rekening mee houden in het bepalen van de prijs. Aan de andere kant, nu verdien ik weer wat en anders blijft het maar in de kast liggen. Kleine beetjes verlagen ook weer een beetje de totaalschuld en dat is ook veel waard. Ook ben ik van plan om weer een paar dingen om Marktplaats te zetten. Er staan twee fietsjes in de schuur die te klein zijn voor dochterlief. Ik heb nog een paar andere dingen van toen ze nog baby was waar ik ook niets meer mee doe zoals een Maxi-Cosi, een veiligheidsmatrasje voor bovenop de matras en ik zou een Dora-pakket kunnen maken. Manlief draagt ook zijn steentje bij door een paar dingen te willen verkopen. Alles bij elkaar zijn het wederom niet de grootste bedragen maar ook hier geldt kleine beetjes helpen. Zelfs mijn moeder doet mee want ze had via een loterij kaarten voor een musical gewonnen. Nu hebben we allebei een bloedhekel aan musicals dus deze kaarten wil ik ook te koop zetten. Helaas is de fiets geen optie want ik denk dat mijn moeder dan een hartverzakking krijgt.

Tja en dan ligt er nog een waardebon voor een nachtje weg in een hotel ergens in Nederland. De bon moet voor eind september worden verzilverd want anders is die verlopen. De bon heb ik van mijn moeder gehad die deze als bedankje heeft gehad nadat ze de halve dag in een studio heeft gezeten van een niet nader te noemen loterij. Zelf wil en kan ze niet mee dus samen gaan is geen optie dus zou het een familie-uitje worden. Op zich is een weekendje weg best leuk. We zouden naar Drenthe of de Veluwe kunnen. Een regio waar wij eigenlijk nooit komen en die heel mooi is.  Alleen moeten we ’s avonds wel ergens eten. Sowieso heb ik ook nog de benzinekosten en wellicht nog een drankje hier en daar. Bottom-line ik zit niet zo op die kosten te wachten. Mijn moeder zou het vreselijk vinden als ik de bon laat verlopen onder het mom “ik heb niet voor niks in die studio gezeten”.  Ik zit dus in dubio: toch maar doen of  met het geld dat ik uitspaar extra aflossen?

Nog meer pech, chaos en hectiek

Rampspoed komt nooit alleen. Althans dat zegt men en kan dat inmiddels bevestigen. Nadat de auto besloot om het op te geven, kwam er vrijdagmiddag nog een onaangename verrassing. Ik had een verstopping in de keuken. Zo plotseling ineens zonder dat er ook vooraf maar enig teken was. liep het water niet meer weg. Ik was alleen met dochterlief (en oma)  thuis dus niemand in de buurt om te helpen. Laat ik nu heel eigenwijs zijn en dan niet denken “he ik wacht even”. Nee ik pakte de plopper en hoopte daarmee de verstopping weg te krijgen. Het  enige wat ik bereikte was dat er enorm veel smurrie naar boven kwam om vervolgens stil te blijven staan in de gootsteen. Dat was dus geen goed teken. Vervolgens hoopte ik met soda de boel wat losser te maken. Resultaat niks. Frustratie groeide intussen gestaag bij mij want ik wilde me niet laten kisten door een verstopte afvoer. Dus ik dook met mijn kop onder het aanrecht om te zien of er misschien een verstopping was in de afvoerbuizen. Dus ik begon met de buizen uit elkaar draaien. Tuurlijk zat daar helemaal niks verstopt want de daadwerkelijk verstopping zat in de afvoerbuis die in de kruipruimte zit. Intussen was manlief thuis gekomen om dochterlief op te halen om naar de judo te brengen.  Hij stond verbaasd te kijken naar mijn verhitte gezicht, de buizen, de emmer met water en doekjes die op de grond lagen. Hij stelde voor om meteen iemand erbij te halen want hij kreeg meteen een deja-vue naar 5 jaar geleden toen we ook een verstopping hadden en ik hoogzwanger was. Alleen ik blijf eigenwijs en luisterde dus niet ook al had ik inmiddels wel door dat ik de verstopping niet kon oplossen. Manlief was inmiddels met dochterlief en oma naar judo en ik probeerde verwoed de buizen weer in elkaar te draaien. Dat lukte wonderbaarlijk goed totdat ik iets van elkaar trok om het vervolgens niet meer erop te krijgen. Ik heb gefrustreerd een gil gegeven, heb de telefoon gepakt en de verstoppingsdienst gebeld. De volgende dag konden ze komen tussen 07.30 en 10.30. Dus zaterdag was het weer vroeg op. Uiteindelijk kwam de man om 09.30 en was het probleem na een uur opgelost. De gootsteen heeft al heel lang niet meer zo goed door gelopen.

Dit weekend was ook mijn moeder er. Achteraf gezien was het waarschijnlijk het slechtste weekend ooit om te komen want het weekend was ronduit chaotisch en hectisch. De hectiek begon vrijdagochtend al met het kijken naar een andere auto. Terwijl dochterlief op school zat, maakten wij een proefrit. De auto was perfect dus toen begonnen de onderhandelingen over de prijs. Uiteindelijk heb ik na veel praten een goede prijs gekregen. Blij reden we dus naar huis nadat we eerst nog de overleden auto hadden leeggehaald (wat kan een mens een troep in een auto verzamelen zeg). Direct kon ik door om dochterlief uit school op te halen om vervolgens weer door te rijden naar het station om mijn moeder op te halen. Toen weer naar huis waar ik met een schok er achter kwam dat ik over 3 minuten bij de logopediste met dochterlief werd verwacht. Dus met zijn tweetjes renden we weer naar buiten om 5 minuten te laat op de afspraak te komen. Eenmaal thuis was ik blij dat ik zat en dat ik tijd voor mijn moeder had… nou ja totdat dus die gootsteen er tussendoor kwam. 's Avonds heb ik nog gebeld met de autoverzekering om het voor de overleden auto stop te zetten en voor de nieuwe af te sluiten.

Ook kreeg ik vrijdag een uitnodiging voor zwemles op de deurmat voor dochterlief. Ze kon zaterdag meteen beginnen. Tja het was handiger geweest dat het een week later was. Dus nadat de verstopping professioneel was verwijderd en de boel was opgeruimd konden we op zaterdag meteen naar het zwembad door. Helaas was de provinciale weg afgesloten dus we moesten tussendoor en uiteraard stond dat helemaal vast. Wat dan niet helpt, is dat mijn moeder om de zoveel minuten zei van “goh druk hier he”.  We waren net op tijd voor de eerste zwemles. Dochterlief vond het super en ze deed het ook goed dankzij drie weken in de Griekse zee te hebben gelegen. Oma was blij dat ze er bij was en supertrots op dochterlief. Eenmaal thuis kon ik weer meteen door naar de garage want de auto moest worden gevrijwaard. Dus daar ging ik met alle papieren meteen weer door. Ik was wederom weer blij dat ik zat toen ik thuis was.

Zondag was uiteindelijk de enige dag dat we een keer niets hoefden. Mijn moeder vertrok aan het begin van de middag en manlief ging met dochterlief naar de speeltuin. Ik ben op de bank gaan zitten met een grote beker thee en chocola en verder niks. Ik vond het heerlijk de stilte om me heen te hebben en tot rust te komen. Die avond doken we allemaal op tijd ons bed in want we waren bekaf van dit weekend en blij dat de week voorbij was.

Deze week kan het alleen maar rustiger worden. Ik hoop het oprecht. Deze week eindig ik ook antibioticakuur nummer 2 want mijn maag is nog steeds niet goed. Ik heb naast de kuur ook een verwijsbrief gekregen want de huisarts wil dat ik goed onderzocht ga worden (yeah… not). Manlief krijgt morgen de bloeduitslag en dan hopelijk ook een bloeddrukmeter mee. Gisteren kreeg ik ook een mailtje waarin een goede vriend aankondigde dat hij binnenkort naar NL komt en dat ik een avond vrij moest houden want hij gaat me mee uit eten nemen. Heerlijk een avond lekker bijkletsen, ik kijk er nu al naar uit. Vrijdag halen we de nieuwe auto op. Ondanks de pech van vorige week zijn er dus een boel leuke dingen om naar uit te kijken. En om te bewijzen dat het begin van de week ook niet meer stuk kan, had ik het geluk om vanochtend zo in te kunnen stappen in een trein die vertraagd was en die direct reed naar mijn werk. Nu nog bijslapen en dan komt het weer helemaal goed.

The day after: even bijkomen en weer doorgaan

Gisteren was dus een van die dagen die je het liefste zo snel mogelijk vergeet. Ik zat ’s avonds bekaf op de bank nadat ik gisteren talloze telefoontjes had gepleegd met de garage en de dealer. Vandaag wordt de auto van Den Haag naar Hoofddorp gebracht. Vrijdag hoor ik hoeveel ik voor de auto kan krijgen. Het zal ongeveer de dagwaarde van de auto zijn.  Manlief heeft gisteren al een indicatie gekregen hoeveel dat ongeveer zal zijn. Dochterlief leefde ook mee door aan te geven dat ze het wel heel zielig voor de auto vond en dat ze de auto zo mooi was. Vanochtend vond ze het vooral erg grappig dat ik op de fiets richting station stapte en zij dus “lekker niet”.  Ach ja van je kind moet je het hebben ;-).

Gisterenavond hebben we ook de koppen bij elkaar gestoken hoe we nu verder gaan. Het is niet dat we autoloos zijn. Alleen de andere auto wordt veel door manlief gebruikt overdag voor werk en voor halen en brengen van school. Het is dus geen optie dat ik deze auto gebruik voor werk want dan zou ik dochterlief naar school moeten brengen en dan kom ik weer in de knel met mijn werktijden. We hebben zitten rekenen en besloten toch een tweedehands autootje aan te schaffen. Het kleine beetje spaargeld, de dagwaarde van de auto en met wat financiële hulp van mijn moeder moeten we toch een redelijke tweedehands auto kunnen kopen. Manlief had gisteren al iets zien staan in de garage dus daar gaan we vrijdag naar kijken. Die auto is zuinig in gebruik qua benzine, verzekering en wegenbelasting. Waarschijnlijk zijn we dan de helft minder kwijt als dat we aan de inmiddels overleden auto moesten uitgeven. Uiteindelijk besparen we daar dan ineens wat op. Elk nadeel heeft dus zo zijn voordeel om even iets Kruijfiaans er tegen aan te gooien.

Waar ik wel enorm van schrok, was hoe duur de trein eigenlijk is. Ik neem maar heel incidenteel de trein dus ik had geen flauw benul. Ik betaalde vanochtend €13.80 voor nog geen half uur met de trein. Ik ben dus per week €55.20 kwijt. Dat is meer dan dat ik elke week aan benzine in de auto gooide. Jammer eigenlijk want met de auto naar werk is voor mij dus goedkoper dan met de trein en dat terwijl de overheid liever heeft dat mensen de auto laten staan en meer het openbaar vervoer gebruiken. Met zulke prijzen werkt dat niet heel stimulerend. Ik moet nog even uitzoeken of ik door aanschaf van een voordeelkaart geld kan besparen en of ik die er dan ook uit ga krijgen. De komende tijd zal ik dus met de trein naar werk gaan. Het is weer even wat anders. ’s Ochtends en ’s avonds op de fiets van en naar het station, met de trein van en naar werk, sprintje trekken om mijn aansluiting te halen want die trein staat uiteraard op een heel ander perron en dan nog een kleine 10 minuten lopen van het station naar werk en omgekeerd. Ik word ineens nog sportief ;-).

 

Ondertussen realiseer ik weer des te meer hoe financieel kwetsbaar we zijn. Al het gedoe met de auto maakt dat weer eens pijnlijk duidelijk. Het maakt me ook strijdbaarder want ik wil zo verdomdes graag van die rotschulden af. Dus mijn hersenen draaiden gisteren overuren om naar creatieve oplossing te zoeken hoe ik sneller van alles af kan. Want gisteren was het de auto maar morgen zou het ook de wasmachine of ijskast kunnen zijn die kapot gaat of nog erger verlies ik mijn baan (dat is heel onwaarschijnlijk) ik moet een buffer hebben. Maar ja geen buffer zolang er schulden bestaan. Dus de schulden moeten zo snel mogelijk weg.

Ik kan wel janken

Ik kan wel janken. Vandaag is zo’n dag die je het liefste zo snel mogelijk vergeet en voorbij wilt laten gaan. Vanochtend werd ik wakker met een barstende hoofdpijn. Als het daarbij was gebleven dan had ik daar meteen mijn handtekening voor gezet. Want het lijkt een beetje de oplopende trap van erger te worden.

Nadat ik de boterhammen voor school en werk had klaar gemaakt, stapte ik in de auto. Ergens halverwege de A4 ontdekte ik ineens dat het pedaal van de koppeling helemaal naar beneden was gezakt. Ik kon dus niet meer schakelen. Dus de noodlichten aan en naar de vluchtstrook. Eenmaal op de vluchtstrook kon ik het pedaal weer in zijn originele positie krijgen. Ik reed dus weer verder richting Den Haag. Ik weet nu nog steeds waar ik de moed vandaan heb gehaald om met een kapot pedaal door te rijden maar met nog drie tussenstops en heel veel schietgebedjes ben ik toch op mijn werk in Den Haag aangekomen. Daar heb ik meteen de dealer opgebeld die mij doorverwees naar Renault Routeservice. De pechdienst zou naar werk komen om te kijken wat er aan de hand was. Zo op het eerste gehoor leek het iets hydraulisch wat relatief makkelijk en goedkoop (nou ja voor een dealer dan he) was op te lossen. Ik had er dus vertrouwen in dat het met een sisser zou aflopen en ik vandaag of morgen mijn autootje weer mee naar huis kon nemen. Nou dat ik dus goed verkeerd….. De monteur van de pechhulp keek er naar en hij trapte het pedaal meteen er weer doorheen. Hij was verbaasd dat ik nog met de auto had kunnen rijden. De auto werd dus weggesleept en naar de dichtstbijzijnde dealer gebracht. Een uurtje later kreeg ik van de dealer een telefoontje. Hij klonk verdacht vrolijk aan de telefoon. Dat had al een belletje moeten doen rinkelen. Hij  kon de auto naar een ander filiaal brengen en daar zouden ze er vandaag en morgen mee aan de slag kunnen. Alles bij elkaar kostte het grapje €1190,00. Uhm tja dat is dus een probleem. De auto is inmiddels 10 jaar oud (bijna 11 jaar) en er zit bijna 250.000 km op. Er moeten binnenkort ook nieuwe banden onder dus dat is nog eens €500-600. Kortom dan zitten we al rond €1700-1800. Dat is heel veel geld. Geld dat ik simpelweg niet zo paraat heb. Kortom ik gaf niet mijn goedkeuring voor de reparatie. Nadat ik had opgehangen heb ik meteen mijn eigen dealer gebeld. Hij kon het €50 goedkoper doen. Alleen dan kwamen daar weer de kosten van het vervoer naar hen bij dus dan kwamen we weer op het zelfde bedrag. Ik heb hem gevraagd om uit te zoeken hoeveel ik voor de auto zou krijgen als ik hem in ruil of verkoop voor onderdelen/ metaal. Hij gaat dat nu voor mij uitzoeken. Hij zou ook kijken of ik de auto kan inruilen voor een goedkope tweedehands auto. Hiervan heb ik nog geen prijsopgave. Hoe dan ook het is geen optie om de auto te laten repareren. Manlief en ik moeten vanavond beslissen wat we gaan doen. We hebben nog een andere auto maar ook die is niet meer de jongste. Moeten we deze mee inwisselen en dan hopen dat we een redelijke tweedehands auto hiervoor terug kunnen krijgen? Moeten we de tweede auto oprijden, heel hard sparen en ik neem ondertussen de trein naar mijn werk? Dingen om dus over na te denken.

De dag begon dus met hoofdpijn, daar kwam een kapotte auto bij en toen had manlief ook nog een slechte mededeling. Hij was vanochtend naar de huisarts geweest. Ik begreep niet helemaal waarom hij daar naar toe wilde maar hij gaf aan dat hij zich de laatste niet zo lekker voelde. Wat blijkt: manlief heeft een hele hoge bloeddruk. Zo hoog dat het zorgwekkend is en dat hij zelf nu 6x per dag zijn bloeddruk bij moet gaan houden. Morgen moet hij zijn bloedwaarden laten nakijken. De huisarts verwacht dat hij een hoge glucosegehalte in het bloed heeft. De dokter zei in het kort dat manlief lijdt aan te veel stress. Nu is hij niet de eerste die dat heeft geconstateerd. Manlief heeft last van allerlei vage klachten die allemaal stress-gerelateerd zijn. Als de bloeduitslagen binnen zijn, zal verder gekeken worden hoe hij verder behandeld moet worden. Alleen pillen slikken is niet het antwoord. Hij zal moeten leren ontspannen, iets wat voor hem heel moeilijk is want hij maakt zich druk om alles en niets. Alleen zo kan het dus niet doorgaan. Deels ligt de oorzaak dat manlief doodongelukkig in Nederland is. Dat is ook een van de redenen waarom we zo hard op zoek zijn naar een andere baan in het buitenland. Deels komt het ook omdat hij niet kan relativeren. Ik maak me heel veel zorgen om hem omdat ik hem langzaam maar zeker ziek afzakken. De hele auto-toestand komt dan nog ook niet op het meest praktische tijdstip. Manlief heeft de andere auto vaak nodig voor werk plus hij brengt dochterlief ermee naar school.  Het halen en brengen van school proberen we nog een beetje te verdelen om elkaar te ontlasten. Alleen met één auto komt halen en brengen straks helemaal bij manlief te liggen. Voor een buitenstaander is het no big deal dat halen en brengen maar voor manlief is dat al een stressfactor. Eerlijk gezegd denk ik dat hij overspannen is en dat alles te veel voor hem is. Het is even afwachten wat de bloeduitslagen zijn maar hoe dan ook er zal iets moeten veranderen in ons leven. In zijn leven moet er iets positiefs gebeuren maar daar zal hij zelf een grote rol in moeten spelen.

Alles bij elkaar zit ik met mijn hoofd dus helemaal niet bij mijn werk. Ik zou het liefste naar huis gaan en manlief een flinke knuffel geven. Tja en die auto… dat zien we wel. Uiteindelijk is de auto niets meer dan een stuk metaal op vier wielen. Het is veel belangrijker dat manlief op knapt. Shit en nu branden de tranen echt in mijn ogen… wat een k-dag.

Kriegelig

Soms heb je van die dagen dat je niet veel kan hebben.  Er is dan niet veel  voor nodig om door het minste of geringste geïrriteerde te raken. De enige die ik er mee heb, ben ik. Ik zit mezelf dan helemaal in de weg.

De voorzet kwam donderdagavond. Ik had een voorlichtingsavond op de school van dochterlief. Het is voor mij een mooie kans om de ouders een beetje te leren kennen omdat ik toch al niet zo vaak op het schoolplein te vinden ben. Schoolpleintijd is blijkbaar wel cruciaal voor de juf om voor bepaalde dingen te worden gevraagd. Zo vertelde ze dat ze de ouders gedurende het jaar observeert en op basis daarvan de klassemoeders kiest. De klassemoeders van dit jaar vond ze zo leuk omdat ze zo van de kinderen leken te genieten want ze bleven zo leuk in de klas hangen. Ik kon nog net een opmerking inslikken van “tja die hoeven niet naar werk toe.”.  Die opmerking is niet nodig en de moeders zijn leuke vrouwen die het vast goed doen.

 Vervolgens werd ons verteld dat de kinderen regelmatig worden getoetst. Op de presentatie van de juf stond naast de standaard CITO-toets nog een bepaalde methode. Deze methode houdt in dat kinderen worden getoetst of ze bepaalde vaardigheden beheersen. Dat kan zijn of ze tot vijf kunnen tellen of het verschil weten tussen links en rechts. Als ze dat eenmaal kunnen worden ze na een poosje weer getest of ze tot tien kunnen tellen en zo wordt iedere keer gekeken hoe het kind zich verder ontwikkeld. Als ik niet aan de juf had gevraagd wat deze methode in hield dan had geen enkele andere ouder iets gevraagd. Iedereen zat een beetje schaapachtig voor zich uit te kijken terwijl ze het aan mij uitlegde. Volgens mij vonden ze het allemaal wel prima. Juf kent mij inmiddels wel een beetje dus stelde ze voor dat ze het na schooltijd een keertje aan mij zou laten zien. Ook bleek dat er regelmatig kinderen uit de klas worden gehaald om te testen op hun motorische ontwikkeling. Bij alles bleek: geen bericht goed bericht. Bij mijn rijst dan de vraag waarom kunnen ze niet in een kort briefje de ouders hierover inlichten?

Ook vertelde ze nog dat ze met vijf kinderen in groep 2 al begonnen waren met werklijsten. Er was namelijk een groot ontwikkelingsverschil tussen de kinderen. Ik zag een moeder heel ongemakkelijk in haar stoel schuiven. Ze vond dat niet prettig om te horen. Haar zoon wil namelijk al zo graag een werklijst. Dochterlief praat thuis ook over niets anders. Juf liet een paar dingen zien waaruit de werklijst bestaat. Dochterlief doet uit eigen beweging al een paar van die dingen zag ik aan de hand van dingen die van haar in de klas hingen. Toch begrijp ik juf niet waarom ze dat verschil zo duidelijk naar voren laat komen. Het verschil tussen kinderen die al wel verplicht de lijsten moeten doen en tussen de kinderen die dat pas na de herfstvakantie mogen is namelijk een flink aantal maanden. Zij zijn allemaal winterkindjes en de anderen zomer- of herfstkindjes. Als je vijf jaar bent dan is dat nog best een groot verschil. Kan een kind zijn naam nu nog niet schrijven, over een paar maanden zou hij dat ineens zomaar wel kunnen. Bovendien wil het niet zeggen dat een kind intelligenter is dan een ander als hij op vijf jaar al kan lezen, rekenen of schrijven. Zijn interesses zijn anders dan een kind die misschien nog wat speelser is. Alleen het lijkt tegenwoordig wel bijna norm te worden dat een kleuter dat allemaal al kan. Wat is er mis mee als een kleuter veel liever knutselt en tekent of hoge gebouwen met blokken bouwt? Zelf kon ik vroeger als kleuter geen streep recht op papier zetten, kon ik mijn naam pas schrijven tot ik zes jaar was en lezen en rekenen leerde ik ook pas vanaf mijn zesde. Het is helemaal goed met me gekomen. Laat een kind gewoon nog lekker kind zijn zolang het nog kan. Ze moet al zo veel tegenwoordig en ze kunnen nog jaren in de schoolbankjes van alles leren. Op een of andere manier ga ik iedere keer licht geïrriteerd naar huis na een gesprek op school.

Toen ik vrijdag wakker werd, was ik verre van dit. Dat is helemaal mijn eigen schuld want ik zit (zat inmiddels) elke avond naar The Killing te kijken. Elke avond nam ik mij over om maximaal maar twee afleveringen te kijken zodat ik nog een beetje op tijd in bed lag maar ja spannend he en dan wil ik toch weten hoe het verder ging. De afgelopen twee weken heb ik dus een fiks slaaptekort opgebouwd. Maar hé ik weet inmiddels wel wie Nanna heeft vermoordt, wie alle soldaten heeft vermoord en wie en waarom Emilie heeft ontvoerd. En die kennis is me heel veel waard want zelf overdag op werk zat ik daar aan te denken ;-). Vrijdagmiddag rond 16.30 kakte ik dan ook helemaal in. Manlief ging alleen met dochterlief naar de judo zodat ik even wezenloos voor me uit kon staren met een kop thee in mijn hand. Uiteraard leerde ik er niks van want ik zat toen nog midden in het Emilie-mysterie dus zat ik ’s avonds weer gebiologeerd naar het beeldscherm te staren.

Dus ook zaterdag was ik weer half brak. Een rondje Kringloop en rommelmarkt maakte mij niet veel fitter maar wel heel blij want ik vond een prachtige loeizware vijzel voor nog geen €4.50. Iets wat ik al heel lang heel graag wilde hebben maar voor mezelf niet goed kon praten om te kopen. Die avond heb ik een marathonsessie The Killing gehouden en om 01.00 uur stapte ik tevreden het bed in want ik wist waar Emilie was en wie Louise had vermoord. En manlief wist dat mijn leven weer normaal werd want einde dvd-box dus weer tijd voor andere dingen (tips voor andere series zijn welkom trouwens).

Helaas besloot dochterlief op zondag de dag vroeg te beginnen. Dus zondagochtend zat ik al vroeg met de barbies te spelen. ’s Middags was ik bekaf.  Alleen dan kan ik beter doorgaan want als ik dan ga zitten dan kom ik ook niet meer overeind. Dus dook in de voortuin in. Niets zo ontspannend als onkruid wieden en poezenpoep opruimen want daarna had ik weer genoeg energie om ook nog naar de speeltuin te gaan. Daar heb ik nog gezellig met de buurvrouw zitten kletsen over onze kinderen… want dat doen moeders nu eenmaal graag.

Ach ja dus half kriegelig heb ik het weekend doorgebracht deels omdat ik te moe was, deels omdat de hormonen de kop opstaken en deels omdat ik me toch druk maak om het schoolreisje van dochterlief vandaag. Vanavond maar weer op tijd naar bed, de hormonen zijn ook weer onder bedwang en dochterlief zal vast een omzettende leuke  tijd in de speeltuin hebben.

Hoe actief ben jij op internet?

Social media ik beweerde altijd dat ik er niet veel mee heb. Ik vond/ vind het te tijdsintensief en bovendien had/ heb ik weinig behoefte om van alles met iedereen te tekenen. Vaak werd aan mij gevraagd maar zit je dan niet op Hyves? Later werd dat gevolgd door Facebook. Standaard antwoord was altijd dat ik dat niet zo zag zitten.

Langzaam maakte ik toch mijn eerste schreden op social media en informatie-platforms. Ik maakte een profiel aan op LinkedIn. Het was voor mij de ideale manier om contact te houden met (voormalige) collega’s maar ook om in contact te komen met andere mensen en dus mijn netwerk uit te breiden. Netwerken via LinkedIn is blijkbaar makkelijker dan in het echt want er bestaat weinig schroom om iemand uit te nodigen en soms komen daar ook leuke contacten uit voort. Bijkomend voordeel was ook dat ik vrienden en kennissen die ik uit het oog verloor zo ook weer tegen kwam. Het is en blijft toch leuk om te zien en te horen hoe het nu met iemand gaat na al die jaren.

Na LinkedIn volgde een eigen account op Pinterest waar ik ongegeneerd alles wat ik maar mooi, nuttig, goed idee of interessant vond aan het pinnen was. Op een bepaald moment heb ik in mijn plaatjesarchief allemaal mapjes gemaakt zodat ik het makkelijk kon vinden. In het begin kon ik uren speuren op Pinterest. Na een tijdje verloor ik interesse omdat het aanbod toch wel overweldigend was.

Gelijktijdig begon ik ook mijn blog waar ik nu al een kleine twee jaar blog over mijn strijd om de schulden weg te werken maar ook over mijn eigen leventje. Een blog blijft toch een heerlijk medium om dingen van je af te schrijven. De reacties zijn soms hartverwarmend en ondersteunend en ook leerde ik in blogwereld hele lieve en behulpzame mensen kennen.

En toen ging dochterlief naar school en begon ze met sporten. School heeft een app (Klasbord) waar de juf foto’s maar ook mededelingen op plaatst. Als je niet op de app zit, mis je dus veel en kan het dus zo maar zijn dat dochterlief op school zou verschijnen zonder iets wat de juf de avond daarvoor ineens had bedacht. Kortom manlief en ik volgen de app trouw. Buiten de app doen school en sportschool ook van alles plaatsen op Facebook naast hun eigen website. Dus uiteindelijk heb ik maar een account aangemaakt op Facebook. Via Facebook ontdekte in groepen die interessante informatie plaatste dus ging ik die volgen. Voor de rest deed ik niks en postte ik ook niks op mijn profiel. Alleen toen kreeg ik een aantal vriendenverzoeken. Het was toch wel heel erg leuk om verloren gewaande vriendinnen te volgen. Dus accepteerde ik de verzoeken. Via hen vond ik weer andere vrienden en kennissen terug dus weer volgde een vriendenverzoek. Inmiddels heb ik een heel klein groepje vrienden die ik volg. En ik moet eerlijk zeggen dat ik het leuk vind om te zien hoe het met hen gaat en af en toe contact met ze te hebben via email. Zo vond ik weer mijn nicht terug maar ook een oude vriendin die inmiddels getrouwd is, moeder van twee kinderen en in Canada woont. Zelf ben ik ook voorzichtig gaan posten en heb ik zelfs voor het eerst een foto van dochterlief gedeeld. Mijn profiel zit wel helemaal dichtgetimmerd want ik wil niet dat het verder wordt verspreid.

 

Zo langzaam maar zeker ben ik dus best actief op internet ondanks mijn initiële en nog steeds bestaande sceptische houding. Hoe actief ben jij op internet?

Sollicitatieperikelen en overgaan op plan B/C

Gisteren kreeg ik terugkoppeling van mijn manager over mijn sollicitatie voor de baan in Luxembourg. Voorwaarde was namelijk dat ook zijn manager en indirect dus ook weer mijn manager op een hoger niveau akkoord ging (volgen jullie het nog) met mijn sollicitatie. Hij heeft zelf drie jaar als expat in Luxembourg gewerkt en heeft nog steeds veel daar te beslissen. Het kwam erop neer dat hij het wel zou ondersteunen maar het ging niet van harte. Hij bracht al meteen een paar obstakels op de weg. Zo bracht hij de taal in (hij spreekt zelf overigens geen woord Frans). Alleen ik heb Frans en Engels gestudeerd dus dat was makkelijk te weerleggen. Het is misschien wat roestig maar een paar weken daar en ik babbel er weer vrolijk op los in het Frans. Daarnaast vond hij dat ik niet voldoende beleggingskennis heb. Ik ben inderdaad geen expert maar weet wel voldoende en ook dat valt bij te spijkeren. Ook wilde hij dat ik op een lokaal contract daar ga werken dus ik hoefde geen steun van mijn bedrijf te verwachten bij vertrek naar het buitenland. Nu wordt dat argument altijd initieel in de strijd gegooid maar uiteindelijk valt hier meestal wel over te praten. Als mijn werk niet tegemoet komt in de kosten van een verhuizing en tijdelijk daar mijn verblijf (lees huur) betaalt dan is het voor mij een no-go. Het zijn geen onrealistische eisen omdat voor een andere collega die onlangs naar New York is vertrokken dit wel wordt betaald. Het kan dus wel. Mijn manager vond ondanks de tegenargumenten dat ik gewoon moet solliciteren. Hij zou een goede aanbeveling geven. Hij vond zelf dat ik wel een goede kandidaat ben. Volgens hem kan ik goed zelfstandig werken, voldoe ik grotendeels aan de functie-eisen en heb ik als groot voordeel dat ik de organisatie ken. Gelukkig heeft hij dus wel vertrouwen in mij. Blijkbaar zijn er inmiddels al wel andere kandidaten maar hun achtergrond verschilt niet zo veel van die van mij. Ook heb ik het aan een collega moeten vertellen omdat zij bij het sollicitatieproces is betrokken. Ze reageerde ook maar lauwtjes. Een uur later stond ze met de manager van de manager te praten. Het verbaast me niet als het over mij ging en dat ze haar twijfels tegenover hem uit sprak. Jammer meer dan dat kan ik er niet van zeggen. Ondanks alles heb ik vandaag wel mijn cv gemaild. Wie weet zijn ze in Luxembourg wel gillend enthousiast, al heb ik het idee dat er achter mijn rug al wel het een en ander is besproken en het een beetje onmogelijk voor mij wordt gemaakt.

Ik sta dus niet meer zo overtuigend in de hele procedure zoals ik in het begin stond. Ik denk dat ik tegen gewerkt zal worden door mijn kennis en ervaring in twijfel te trekken en mocht ik alsnog toch de baan krijgen dan vrees ik dat ik het financieel niet rond ga krijgen. Zonder tegemoetkoming van werk, kan ik simpelweg niet een huis in Nederland en Luxembourg betalen en dan heb ik het nog niet eens over een verhuizing. Maar niet geschoten is altijd mis maar ik staar me er alleen niet meer blind op. Jammer want ik ben zelf wel enthousiast over de functie.

Ik ga dus over op plan B en plan C. Ik wil dus binnenkort contact opnemen met twee voormalige collega’s van mijn vorige werkgever die nu in Zwitserland werken. Op een of andere manier is dat een heel solide netwerk waar we elkaar willen helpen en alles we elkaar weer eens ergens zien dan zijn we ook geïnteresseerd in hoe het met elkaar gaat.  Wellicht dat de omstandigheden waar we toen onder werkten een bepaalde band heeft geschept. Uiteraard wil dat nog niet zeggen dat ze me direct aan een baan  kunnen helpen in Zwitserland maar wellicht hebben ze wel bepaalde ingangen. Alleen nu zit ik dus weer twijfelen of ik contact met een van deze mensen als zij nog maar net 6 weken in haar positie zit. Zou ze me wel verder kunnen helpen? Ze heeft een global management functie dus binnen haar organisatie zou ze (op termijn) wel moeten weten waar er vacatures zijn. Ze kent me goed dus ze zou makkelijk kunnen bepalen of ik een goede kandidaat zou zijn. Maar ja, moet je daar iemand nu al mee lastig vallen terwijl ze er nog maar net zit?

Gisterenavond zag ik wel een aantal leuke vacatures bij mijn voormalige werkgever. Nadat de hele boel daar uit elkaar getrokken is en intern de boel op de schop is genomen, staat er nu weer een stabiele organisatie. Achteraf heb ik daar altijd met plezier gewerkt. Alleen is het niet raar om daar weer naar terug te gaan? Ook zag ik een andere vacature die ik wel interessant vond. Moet ik me misschien maar daar op concentreren?

Ondertussen kriebelt het ook nog steeds om de cursus voor voedingsdeskundige op te pakken. Soms denk ik: gewoon aan beginnen en je ziet wel hoe je alles combineert. Met een beetje geluk heb ik over een jaar dat papiertje en zou ik misschien daar wat mee kunnen doen. Misschien dat met de papiertje op zak, de puzzelstukjes ineens wel op zijn plaats vallen en maak ik een carriereswitch.

Zo zit ik me langzaam dus gek te maken. Ik blijf toch een eeuwige twijfelkont over alles.  En wat dan mee helpt is dat dochterlief gisteren met een sip gezichtje zei dat ze niet wil verhuizen omdat ze het zo leuk vindt waar ze woont. Arme kind krijgt dus van alles mee en begrijpt dus dat er mogelijk veranderingen op stapel zijn. Ik heb haar enigszins gerust kunnen stellen en met manlief afgesproken dat we niets meer in haar nabijheid bespreken totdat het heel concreet is. Alleen verwacht is dat het voor heel moeilijk zal zijn om naar het buitenland te verhuizen want ze is erg gehecht aan haar omgeving. Tja en dat zet je dan ook weer aan het twijfelen of je er wel goed aan doet.

Mijn zoektocht naar een andere baan al dan niet in het buitenland is dus nog lang niet voorbij. Zal dus zeker nog worden vervolgd.

Vooruitzien en opruimen

Weekenden meestal kijk ik er reikhalzend naar uit want het is moment van rust in de week en ik kan dan lekker rommelen in en om het huis. Dit weekend liep het anders. De nacht van donderdag op vrijdag werd ik wakker van een hele rare metaalachtige smaak in mijn mond. De smaak was niet meer weg te krijgen ondanks verwoede pogingen met tandenpoetsen en water drinken. Die metaalachtige smaak bleef het hele weekend waardoor letterlijk alles wat ik at en dronk raar smaakte.  Vanaf donderdag heb ik een antibioticakuur voor een week. Die vervorming van smaak is een bijverschijnsel.

Helaas bleef het hier niet bij. Zaterdag rommelde mijn darmen erop los, was ik misselijk, bibberig en zondag werd dit aangevuld met een algeheel gevoel van malaise. Allemaal bijverschijnselen waar ik niks of weinig aan kon doen en maar een week moet ondergaan. Het alternatief van stoppen is geen optie want dan kan de bacterie resistent worden met als gevolg mogelijk een maagzweer. Dus dan maar een weekje wat minder voelen en hopelijk knap ik dan alleen maar op en is de maagellende verleden tijd.

Ondanks dat ik me niet lekker voelde, raapte ik me wel bij elkaar. Dus deze week heb ik zeven potjes tomatenchutney staan maken. Ik maak deze chutney al drie jaar achter elkaar en we vinden het heerlijk. Ook zijn het leuke cadeautjes om te geven. Mijn ervaring is dat mensen zelfgemaakte cadeautjes over het algemeen alleen maar waarderen.

Ook heb ik al mijn slag geslagen voor Sinterklaas. De speelgoedwinkel had uitverkoop waarbij dingen met 50% tot 70% weg ging. En laten daar nu net dingen tussen zitten waar dochterlief al maanden kwijlend naar stond te kijken. Alleen toen vond ik het te duur of was er vaak iets anders nuttiger. Nu was het echter zo veel afgeprijsd dat ik het niet meer kon laten liggen. Dus ik heb het gros van de cadeautjes al binnen. Dat is een lekker gevoel en geeft ook verlichting in de dure december maanden.

Omdat ik toch in de buurt van winkels was, liep ik ook binnen bij de Z.eeman. Daar lagen hele stapels maillots. Vooruit zien is vooruit reageren dus ik heb alvast een paar maillots voor dochterlief gekocht. De maillots van afgelopen winter zijn echt te klein. Aan het einde van de winter, hing het kruis al ergens halverwege haar knieën dus die konden echt niet meer. Eenmaal thuis heb ik ook een paar t-shirts voor haar besteld. Dit weekend kreeg je de derde voor €1. En ook de t-shirts zijn allemaal te klein aan het worden. Dochterlief heeft de laatste paar maanden een enorme groeispurt gemaakt dus veel dingen die al iets te klein waren kunnen nu echt niet meer. Gelukkig heeft ze nog wel genoeg jurkjes en broeken liggen en waarschijnlijk kan de winterjas ook nog een winter mee. Ergens in oktober moet ik nog op schoenenjacht met haar en dan zijn we klaar voor de winter. Al met al wel was ik dus wel wat geld kwijt maar waren het geen onzinnige aankopen en heb ik ook nog een beetje geld bespaard.

Op zondag kreeg ik ineens weer op mijn heupen. Ik vind dat we te veel rommel in huis hebben. Dus ik dook de speelgoedkist in. Alleen moet je dus nooooooooit opruimen als een kind in de buurt is want dingen waar ze maanden niet naar om keek, vond ze nu ineens wel heel interessant. Mijn argument “dat geven we aan andere kindjes” wat nog wel eens wil helpen, was dus voor dovemans-oren. Bepaalde dingen mochten wel van haar weg maar veel verdween weer zo terug in de speelgoed. Zover dus mijn poging om wat speelgoed op te ruimen. In plaats daarvan dook ik maar in de kelderkast. De kelderkast is een soort verzamelplaats geworden van opslag en voor dingen waar ik niet zo snel een plaatsje voor heb. Vorig jaar had ik de kast al eens onder handen opgenomen maar helaas lag er weer van alles. De kast was helemaal niet interessant voor dochterlief want zij had het veel te druk met haar opnieuw ontdekte speelgoed. Uiteindelijk kregen bepaalde dingen weer een vaste plaats, werden dingen weggegooid en verdwenen dingen in de zak voor de Kringloop. Uiteraard zou ik kunnen proberen om het te verkopen maar het zijn meer rommeltjes waarvoor weinig tot geen belangstelling bestaat op Marktplaats. Sowieso vind ik Marktplaats de laatste tijd minder: verkopen is moeizaam en kopen is ook minder leuk want veel mensen willen de hoofdprijs of reageren niet eens meer op een bod. Marktplaats gebruik ik dus alleen nog maar voor dingen waarvoor ik geloof dat er nog wel een koper te vinden is. Dat zie ik dus niet zo snel gebeuren voor mijn rommeltjes uit de kelderkast. Eenmaal de kast opgeruimd, keek ik vol trots naar de strak georganiseerde planken. Dat voelt toch erg goed zo’n opgeruimde kast.

Er staan dus nu twee tassen klaar de Kringloop, een tas voor de apotheek met oude medicijnen en een tas voor de opvang met verkleedkeren. Langzaam maar zeker wordt het huis leger. Al zal het nog wel heel erg lang duren voordat het helemaal opgeruimd is.