De ramp die personeelfeestjes heet

Feestjes. Het is nooit echt mijn ding geweest. Grappige is dat ik vroeger op heel veel feestjes heb gewerkt toen ik als studente veel horeca-werk deed. Alleen daar werkte ik me dan 3x in de ronde en dan was ik aan het einde van de avond vooral erg blij met het geld dat ik weer had verdiend. Feestjes waar ik zelf actief aan deel moet nemen, vind ik een ramp. Ik voel me er altijd een beetje verloren. Ik word bijna een muurbloempje. Laten we dat laatste dan vooral gooien op mijn sociale vaardigheden. Ik ben gewoon niet goed in een gesprek met vreemden aan te knoppen. Ik weet dan gewoon niet waar ik het over moet hebben. De moed zakt me al helemaal in de schoenen als na een halfslachtige poging van mijn kant het gesprek dood valt en er zo’n ongemakkelijke stilte ontstaat. Ik mompel dan een of ander vaag excuus en probeer dan in de massa op te gaan wanhopig op zoek naar een bekende. Wat ik wel leuk vind, zijn etentjes met vrienden en kennissen. Dat is intiemer en daar is vaak wel tijd voor een dieper gesprek. En natuurlijk ken ik de mensen goed dus dat wil ik ook mee helpen. Kortom ik ben geen sociaal dier. Grappige is dat ik het wel leuk vind om feestjes te organiseren. Ik loop dan over van de ideeën  en moet dan vaak aan de rem trekken om  het niet te gek te maken. Achter het organiseren kun je je namelijk verschuilen plus je hebt iets te doen op het feest met een goed excuus om niet te hoeven socializen.

Deze week is er op werk een groot feest. Het bedrijf bestaat zo veel jaar dus alle reden om goed uit te pakken. Het feest wordt grootser dan groots met verschillende eettentjes en entertainment. Iedereen lijkt er veel zin in hebben behalve ik dan. Ik zie er de lol niet van in om met mensen die ik al de hele dag zie de avond door te brengen. Ik weet dat ik na minder dan een uur op de klok ga kijken en dan ga incalculeren wanneer het acceptabel is om weg te gaan. Dus waarom zou ik mij dat zelf aan doen en niet gewoon lekker thuis blijven? De dag ervoor hebben we ook een etentje van werk. Daar ga ik wel naar toe. Is dat dan niet voldoende? Blijkbaar dus niet want er wordt enorm veel waarde aan gehecht dat je aanwezig bent op feestjes en borrels. Op een of andere manier toont dat aan dat je dan betrokken bent. Ik zie dat dus niet zo. Ik denk dat mijn betrokkenheid ook anders kan tonen door gewoon goed werk te leveren.

Mijn collega’s beginnen langzaam maar zeker steeds meer over het feest te praten. Ik zeg bewust weinig. Als ze vragen of ik kom, doe ik vaag. Ondertussen weet ik al lang dat ik niet ga. Ik vraag me überhaupt af of ze me straks wel gaan missen tussen 1000+ mensen.

Houden jullie van (personeel)feesten?