Kriegelig

Soms heb je van die dagen dat je niet veel kan hebben.  Er is dan niet veel  voor nodig om door het minste of geringste geïrriteerde te raken. De enige die ik er mee heb, ben ik. Ik zit mezelf dan helemaal in de weg.

De voorzet kwam donderdagavond. Ik had een voorlichtingsavond op de school van dochterlief. Het is voor mij een mooie kans om de ouders een beetje te leren kennen omdat ik toch al niet zo vaak op het schoolplein te vinden ben. Schoolpleintijd is blijkbaar wel cruciaal voor de juf om voor bepaalde dingen te worden gevraagd. Zo vertelde ze dat ze de ouders gedurende het jaar observeert en op basis daarvan de klassemoeders kiest. De klassemoeders van dit jaar vond ze zo leuk omdat ze zo van de kinderen leken te genieten want ze bleven zo leuk in de klas hangen. Ik kon nog net een opmerking inslikken van “tja die hoeven niet naar werk toe.”.  Die opmerking is niet nodig en de moeders zijn leuke vrouwen die het vast goed doen.

 Vervolgens werd ons verteld dat de kinderen regelmatig worden getoetst. Op de presentatie van de juf stond naast de standaard CITO-toets nog een bepaalde methode. Deze methode houdt in dat kinderen worden getoetst of ze bepaalde vaardigheden beheersen. Dat kan zijn of ze tot vijf kunnen tellen of het verschil weten tussen links en rechts. Als ze dat eenmaal kunnen worden ze na een poosje weer getest of ze tot tien kunnen tellen en zo wordt iedere keer gekeken hoe het kind zich verder ontwikkeld. Als ik niet aan de juf had gevraagd wat deze methode in hield dan had geen enkele andere ouder iets gevraagd. Iedereen zat een beetje schaapachtig voor zich uit te kijken terwijl ze het aan mij uitlegde. Volgens mij vonden ze het allemaal wel prima. Juf kent mij inmiddels wel een beetje dus stelde ze voor dat ze het na schooltijd een keertje aan mij zou laten zien. Ook bleek dat er regelmatig kinderen uit de klas worden gehaald om te testen op hun motorische ontwikkeling. Bij alles bleek: geen bericht goed bericht. Bij mijn rijst dan de vraag waarom kunnen ze niet in een kort briefje de ouders hierover inlichten?

Ook vertelde ze nog dat ze met vijf kinderen in groep 2 al begonnen waren met werklijsten. Er was namelijk een groot ontwikkelingsverschil tussen de kinderen. Ik zag een moeder heel ongemakkelijk in haar stoel schuiven. Ze vond dat niet prettig om te horen. Haar zoon wil namelijk al zo graag een werklijst. Dochterlief praat thuis ook over niets anders. Juf liet een paar dingen zien waaruit de werklijst bestaat. Dochterlief doet uit eigen beweging al een paar van die dingen zag ik aan de hand van dingen die van haar in de klas hingen. Toch begrijp ik juf niet waarom ze dat verschil zo duidelijk naar voren laat komen. Het verschil tussen kinderen die al wel verplicht de lijsten moeten doen en tussen de kinderen die dat pas na de herfstvakantie mogen is namelijk een flink aantal maanden. Zij zijn allemaal winterkindjes en de anderen zomer- of herfstkindjes. Als je vijf jaar bent dan is dat nog best een groot verschil. Kan een kind zijn naam nu nog niet schrijven, over een paar maanden zou hij dat ineens zomaar wel kunnen. Bovendien wil het niet zeggen dat een kind intelligenter is dan een ander als hij op vijf jaar al kan lezen, rekenen of schrijven. Zijn interesses zijn anders dan een kind die misschien nog wat speelser is. Alleen het lijkt tegenwoordig wel bijna norm te worden dat een kleuter dat allemaal al kan. Wat is er mis mee als een kleuter veel liever knutselt en tekent of hoge gebouwen met blokken bouwt? Zelf kon ik vroeger als kleuter geen streep recht op papier zetten, kon ik mijn naam pas schrijven tot ik zes jaar was en lezen en rekenen leerde ik ook pas vanaf mijn zesde. Het is helemaal goed met me gekomen. Laat een kind gewoon nog lekker kind zijn zolang het nog kan. Ze moet al zo veel tegenwoordig en ze kunnen nog jaren in de schoolbankjes van alles leren. Op een of andere manier ga ik iedere keer licht geïrriteerd naar huis na een gesprek op school.

Toen ik vrijdag wakker werd, was ik verre van dit. Dat is helemaal mijn eigen schuld want ik zit (zat inmiddels) elke avond naar The Killing te kijken. Elke avond nam ik mij over om maximaal maar twee afleveringen te kijken zodat ik nog een beetje op tijd in bed lag maar ja spannend he en dan wil ik toch weten hoe het verder ging. De afgelopen twee weken heb ik dus een fiks slaaptekort opgebouwd. Maar hé ik weet inmiddels wel wie Nanna heeft vermoordt, wie alle soldaten heeft vermoord en wie en waarom Emilie heeft ontvoerd. En die kennis is me heel veel waard want zelf overdag op werk zat ik daar aan te denken ;-). Vrijdagmiddag rond 16.30 kakte ik dan ook helemaal in. Manlief ging alleen met dochterlief naar de judo zodat ik even wezenloos voor me uit kon staren met een kop thee in mijn hand. Uiteraard leerde ik er niks van want ik zat toen nog midden in het Emilie-mysterie dus zat ik ’s avonds weer gebiologeerd naar het beeldscherm te staren.

Dus ook zaterdag was ik weer half brak. Een rondje Kringloop en rommelmarkt maakte mij niet veel fitter maar wel heel blij want ik vond een prachtige loeizware vijzel voor nog geen €4.50. Iets wat ik al heel lang heel graag wilde hebben maar voor mezelf niet goed kon praten om te kopen. Die avond heb ik een marathonsessie The Killing gehouden en om 01.00 uur stapte ik tevreden het bed in want ik wist waar Emilie was en wie Louise had vermoord. En manlief wist dat mijn leven weer normaal werd want einde dvd-box dus weer tijd voor andere dingen (tips voor andere series zijn welkom trouwens).

Helaas besloot dochterlief op zondag de dag vroeg te beginnen. Dus zondagochtend zat ik al vroeg met de barbies te spelen. ’s Middags was ik bekaf.  Alleen dan kan ik beter doorgaan want als ik dan ga zitten dan kom ik ook niet meer overeind. Dus dook in de voortuin in. Niets zo ontspannend als onkruid wieden en poezenpoep opruimen want daarna had ik weer genoeg energie om ook nog naar de speeltuin te gaan. Daar heb ik nog gezellig met de buurvrouw zitten kletsen over onze kinderen… want dat doen moeders nu eenmaal graag.

Ach ja dus half kriegelig heb ik het weekend doorgebracht deels omdat ik te moe was, deels omdat de hormonen de kop opstaken en deels omdat ik me toch druk maak om het schoolreisje van dochterlief vandaag. Vanavond maar weer op tijd naar bed, de hormonen zijn ook weer onder bedwang en dochterlief zal vast een omzettende leuke  tijd in de speeltuin hebben.