Sollicitatieperikelen en overgaan op plan B/C

Gisteren kreeg ik terugkoppeling van mijn manager over mijn sollicitatie voor de baan in Luxembourg. Voorwaarde was namelijk dat ook zijn manager en indirect dus ook weer mijn manager op een hoger niveau akkoord ging (volgen jullie het nog) met mijn sollicitatie. Hij heeft zelf drie jaar als expat in Luxembourg gewerkt en heeft nog steeds veel daar te beslissen. Het kwam erop neer dat hij het wel zou ondersteunen maar het ging niet van harte. Hij bracht al meteen een paar obstakels op de weg. Zo bracht hij de taal in (hij spreekt zelf overigens geen woord Frans). Alleen ik heb Frans en Engels gestudeerd dus dat was makkelijk te weerleggen. Het is misschien wat roestig maar een paar weken daar en ik babbel er weer vrolijk op los in het Frans. Daarnaast vond hij dat ik niet voldoende beleggingskennis heb. Ik ben inderdaad geen expert maar weet wel voldoende en ook dat valt bij te spijkeren. Ook wilde hij dat ik op een lokaal contract daar ga werken dus ik hoefde geen steun van mijn bedrijf te verwachten bij vertrek naar het buitenland. Nu wordt dat argument altijd initieel in de strijd gegooid maar uiteindelijk valt hier meestal wel over te praten. Als mijn werk niet tegemoet komt in de kosten van een verhuizing en tijdelijk daar mijn verblijf (lees huur) betaalt dan is het voor mij een no-go. Het zijn geen onrealistische eisen omdat voor een andere collega die onlangs naar New York is vertrokken dit wel wordt betaald. Het kan dus wel. Mijn manager vond ondanks de tegenargumenten dat ik gewoon moet solliciteren. Hij zou een goede aanbeveling geven. Hij vond zelf dat ik wel een goede kandidaat ben. Volgens hem kan ik goed zelfstandig werken, voldoe ik grotendeels aan de functie-eisen en heb ik als groot voordeel dat ik de organisatie ken. Gelukkig heeft hij dus wel vertrouwen in mij. Blijkbaar zijn er inmiddels al wel andere kandidaten maar hun achtergrond verschilt niet zo veel van die van mij. Ook heb ik het aan een collega moeten vertellen omdat zij bij het sollicitatieproces is betrokken. Ze reageerde ook maar lauwtjes. Een uur later stond ze met de manager van de manager te praten. Het verbaast me niet als het over mij ging en dat ze haar twijfels tegenover hem uit sprak. Jammer meer dan dat kan ik er niet van zeggen. Ondanks alles heb ik vandaag wel mijn cv gemaild. Wie weet zijn ze in Luxembourg wel gillend enthousiast, al heb ik het idee dat er achter mijn rug al wel het een en ander is besproken en het een beetje onmogelijk voor mij wordt gemaakt.

Ik sta dus niet meer zo overtuigend in de hele procedure zoals ik in het begin stond. Ik denk dat ik tegen gewerkt zal worden door mijn kennis en ervaring in twijfel te trekken en mocht ik alsnog toch de baan krijgen dan vrees ik dat ik het financieel niet rond ga krijgen. Zonder tegemoetkoming van werk, kan ik simpelweg niet een huis in Nederland en Luxembourg betalen en dan heb ik het nog niet eens over een verhuizing. Maar niet geschoten is altijd mis maar ik staar me er alleen niet meer blind op. Jammer want ik ben zelf wel enthousiast over de functie.

Ik ga dus over op plan B en plan C. Ik wil dus binnenkort contact opnemen met twee voormalige collega’s van mijn vorige werkgever die nu in Zwitserland werken. Op een of andere manier is dat een heel solide netwerk waar we elkaar willen helpen en alles we elkaar weer eens ergens zien dan zijn we ook geïnteresseerd in hoe het met elkaar gaat.  Wellicht dat de omstandigheden waar we toen onder werkten een bepaalde band heeft geschept. Uiteraard wil dat nog niet zeggen dat ze me direct aan een baan  kunnen helpen in Zwitserland maar wellicht hebben ze wel bepaalde ingangen. Alleen nu zit ik dus weer twijfelen of ik contact met een van deze mensen als zij nog maar net 6 weken in haar positie zit. Zou ze me wel verder kunnen helpen? Ze heeft een global management functie dus binnen haar organisatie zou ze (op termijn) wel moeten weten waar er vacatures zijn. Ze kent me goed dus ze zou makkelijk kunnen bepalen of ik een goede kandidaat zou zijn. Maar ja, moet je daar iemand nu al mee lastig vallen terwijl ze er nog maar net zit?

Gisterenavond zag ik wel een aantal leuke vacatures bij mijn voormalige werkgever. Nadat de hele boel daar uit elkaar getrokken is en intern de boel op de schop is genomen, staat er nu weer een stabiele organisatie. Achteraf heb ik daar altijd met plezier gewerkt. Alleen is het niet raar om daar weer naar terug te gaan? Ook zag ik een andere vacature die ik wel interessant vond. Moet ik me misschien maar daar op concentreren?

Ondertussen kriebelt het ook nog steeds om de cursus voor voedingsdeskundige op te pakken. Soms denk ik: gewoon aan beginnen en je ziet wel hoe je alles combineert. Met een beetje geluk heb ik over een jaar dat papiertje en zou ik misschien daar wat mee kunnen doen. Misschien dat met de papiertje op zak, de puzzelstukjes ineens wel op zijn plaats vallen en maak ik een carriereswitch.

Zo zit ik me langzaam dus gek te maken. Ik blijf toch een eeuwige twijfelkont over alles.  En wat dan mee helpt is dat dochterlief gisteren met een sip gezichtje zei dat ze niet wil verhuizen omdat ze het zo leuk vindt waar ze woont. Arme kind krijgt dus van alles mee en begrijpt dus dat er mogelijk veranderingen op stapel zijn. Ik heb haar enigszins gerust kunnen stellen en met manlief afgesproken dat we niets meer in haar nabijheid bespreken totdat het heel concreet is. Alleen verwacht is dat het voor heel moeilijk zal zijn om naar het buitenland te verhuizen want ze is erg gehecht aan haar omgeving. Tja en dat zet je dan ook weer aan het twijfelen of je er wel goed aan doet.

Mijn zoektocht naar een andere baan al dan niet in het buitenland is dus nog lang niet voorbij. Zal dus zeker nog worden vervolgd.