Doseren en de kunst van alles of niets

Doseren is een kunst op zich die ik alles behalve beheers. Ik handel meer volgens het principe alles of niets. Zo kan ik uren stil op de bank zitten de ene pagina naar de andere pagina omslaan omdat ik volledig verloren ben in het verhaal van een boek. Ik moet en zal weten hoe het afloopt. Dus zit ik soms tot laat op de avond met prikoogjes te lezen. Het lijkt bijna een obsessie. Iets vergelijkbaars doet zich voor als ik een serie op dvd kijk. Uren kan ik naar het scherm zitten te kijken. Iedere keer neem ik me over om echt te stoppen als de aflevering is gestopt. Alleen aan het einde van desbetreffende aflevering gebeurt er iets heel onverwachts of spannends. Tja je raadt het al, dan wil ik toch nog even snel de eerste paar minuten van de volgende aflevering zien om vervolgens nog een aflevering te kijken. Volgens mij doen schrijvers en seriemakers dit express zodat wij slapeloze nachten hebben. Bij dit soort marathons ben ik meestal ook niet de gezelligste. Meer dan een mhhh en uhhuh komt er niet uit. Manlief valt een hele verstoorde of geirriteerde blik ten deel als hij voorbij de mhhh en uhhuh wilt komen. Intussen weet hij al lang dat het een verloren zaak is en haalt hij zijn schouders ervoor op. Als ik zo nodig een paar dagen als een zombie door het leven wil gaan, dan moet ik volgens hem dat vooral doen. Alleen vindt hij dan dat ik niet mag klagen dat ik zo moe ben want dat ben ik uiteraard wel. Heel oneerlijk vind ik dat dan. Als ik weer met mijn beide voeten op de grond ben beland en de serie afgelopen is of het boek uit is, dan verzucht ik dat ik dit nooit meer zo zal doen. Uiteraard vergeet ik dat weer als de volgende dvd-box of boek zich aan dient. Gelukkig heb ik meestal tijd nodig tussen twee boeken of series omdat ik zo intens mee leef met de personages. Ik kan dus niet zo overstappen van het een op het andere. Het moet even bezinken dus kan ik ook weer even bijkomen.

Iets vergelijkbaars doet zich voor als er iets met mij of een geliefde is. Toen ik tien jaar geleden een hernia had, heb ik alles wat maar er was gelezen. De neuroloog vond het een verademing want ze zag dat ik niet geheel blue bij de afspraken zat. Een aantal jaren later deed ik het zelfde toen ik zwangerschapsdiabetes had om overigens tot de conclusie te komen dat daar niet zo veel informatie over was. Dus stortte ik me fanatiek op het creeren van een eigen dieet want ik wilde koste wat kost niet insuline  gaan spuiten. Ik slaagde er wonderbaarlijk goed in want ik wist mijn bloedwaarden uitstekend onder controle te houden. Dit weer tot grote tevredenheid van de gynaecoloog en de diabetes-verpleegkundige. En dat maakte mij dan weer trots zo van dat heb ik maar weer mooi geflikt. Iets vergelijkbaars doet zich nu weer voor. Ik ben net een spons die alle informatie uit zelfhulpboeken probeert te halen om vooral maar meer grip te kunnen krijgen op haar leven. Het helpt wel want ik realiseer me al lezende wel dingen. Toch als ik niet uit kijk. lees ik deze boeken ook in 2 dagen uit met als gevolg een overprikkeld hoofd die alle informatie probeert te verwerken.

Vorige week realiseerde ik me ineens dat ik eigenlijk gewoon stom bezig ben. Als ik nu eens meer zou gaan doseren dan neem ik 1. de informatie beter op, 2. ik kan langer genieten van een goed boek of serie en 3. ik ben ook nog gezellig om mee te leven. Deze week ben ik begonnen. Elke dag lees ik een hoofdstuk uit een boek en dan leg ik het weg. Ik heb daardoor meer tijd voor andere dingen, mijn huishouden verwaarloost ook niet helemaal en ik ben niet zo moe. Doseren ik dus echt beter. Nu maar hopen dat ik het vol houd.

Is het bij jou alles ineens of iedere keer een klein beetje?