Gesprek met HR

Vorige week werd er weer een aflevering extra toegevoegd aan mijn reintegratietraject. Ik heb toen op aanraden van de bedrijfsarts contact gezocht met HR. Alleen het bleef heel erg stil van die kant. Dat irriteerde me enorm. Dus stuurde ik vandaag een email met een kopietje naar mijn manager. En je gelooft het niet, inkopieren helpt want ooh jee negatieve exposure en die moet gladgestreken worden (sorry de cynische kant neemt even de overhand). Ik kreeg dus binnen no-time een email terug met de vraag of ze mij vandaag kon bellen. Nog geen uur na het initiële mailtje had ik haar aan de telefoon. 

Het kwam op het volgende neer. Ze had ook contact gehad met de bedrijfarts en die had aangegeven dat ik initieel ook kan starten op mijn oude afdeling. Nu geloof ik dat niet want dat staat haaks op zijn advies en de email die hij mij heeft gestuurd. Het verbaast me dat hij zijn advies buiten mijn medeweten om dan ineens zo radicaal verandert. Ik heb een heel vaag gevoel dus dat wat zij zei niet klopt.

Hoe dan ook ik herhaalde dat ik me niet comfortabel voel bij het starten van het reintegratietraject op mijn oude afdeling. Daar starten zou te veel stress veroorzaken dat zich vertaalt in fysieke klachten. Bovendien vind ik het ook te vrijblijvend dat in de loop van het traject dan naar een andere oplossing zou worden gezocht. Waarom niet nu? Bezwaar was dat ik maar beperkt inzetbaar ben. Daarnaast zouden veel managers niet de tijd en energie willen steken in iemand die op termijn weer terug zou gaan naar haar oude afdeling. Mijn tegenargument was dat ik eventueel ook voorgoed op de andere afdeling zou kunnen blijven als daar een passende functie is. Daarnaast kan ik met mijn tig jaren ervaring ook praktisch worden ingezet. Ik kan relatief snel dingen op pakken al dan niet projectmatig. Toen kreeg ik de vraag of ik het bezwaarlijk zou vinden om onder mijn niveau te werken. En daar kwam dus een enorm pijnpunt naar boven. Ja dat vind ik heel erg. Dat vind ik zelf onoverkoomlijk. Ik zie het als gezichtsverlies. Ik werk al jaren onder mijn niveau. Ik wil niet weer in een positie belanden waar ik me moet bewijzen wat ik waard ben. Vooral omdat alle managers van de andere bedrijfsonderdelen mij kennen en weten wat ik kan. Zelf vond ze het niet zo'n issue want ik ging niet op salaris achteruit. Alleen dit is voor mij een keihard grens: ik ga niet beneden mijn niveau werken. 

Uiteindelijk stipte ze ook nog aan dat mocht niets werken dat ik ook voor een outplacement traject in aanmerking kan komen. Ik zou dan gepokt en gemazzeld worden in het solliciteren. Nu denk ik dat ik zelf heel goed weet hoe ik moet solliciteren. Dus ik wil dit niet. Het voelt een beetje aan alsof ik dan met één voet al buiten de deur sta maar dat die andere voet met een extra duwtje ook wel weg gaat. Ze verzekerde me dat ik absoluut niet boventallig of ontslagen zou worden. Maar waarom voelt outplacement dan wel zo aan? 

Ik legde de telefoon neer met de afspraak dat ik haar mijn C.V. zou sturen. Zij kan deze dan doorsturen naar de andere afdelingen. Ook dat voelt raar want desbetreffende managers kennen mij. Toch heb ik het net verstuurd met het aanbod om in gesprek te willen gaan met de managers zodat ik kan aangeven waar ik met mijn ervaring waarde kan toevoegen aan hun team. Ik kan zo al een paar dingen opnoemen dus het lijkt me niet heel moeilijk om ze ervan te overtuigen. Zij krijgen iemand met veel ervaring voor noppes niks, die ze een tijdje kunnen uitproberen of desnoods een paar maanden een aantal klussen kunnen laten wegwerken die er al een tijdje liggen. Ik zou zeggen zij verliezen niet veel. 

Desondanks heb ik een unheimlich gevoel. Het lijkt net alsof ze het wel heel moeilijk vinden om mij elders te laten integreren. Is het gezichtverlies voor hen of is het te veel werk/ moeite? Ik gok op het laatste. 

Intussen is er wel weer beweging op banengebied. Volgende week heb ik een sollicitatiegesprek. Nu maar hopen dat hier iets concreets uit komt. En rare is dat ik me ineens een stuk minder schuldig over het solliciteren. Ik denk dat het de beste oplossing voor mij zou zijn als ik elders aan de slag kan. 

Dus vandaag waren er weer de nodige toestanden. Maar ook was ik trots op mezelf. Trots dat ik het zo goed voor mezelf opnam, trots dat ik zo goed kon verwoorden wat ik wel en niet wilde en trots dat ik niet klakkeloos toe gaf. En dat voelt verdomdes goed.