Lief en leed

Er zijn nog maar weinig reality programma’s waar ik naar kijk. Toen Big Brother op tv kwam, was ik in eerste instantie ook sceptisch. Ik begreep niet dat mensen zich vrijwillig met totaal vreemden in een huis lieten opsluiten weg van hun geliefden. Alleen leek het op een gegeven moment alsof ik nog de enige in Nederland was die er niet naar keek want de gesprekken bij de koffieautomaat leken nergens anders meer over te gaan.  Uiteindelijk ging ik dus overstag en keek ik iedere dag trouw naar de belevenissen van de bewoners in het huis. Toentertijd was het baanbrekende tv. Nu lijkt het alsof er bijna niets anders meer op tv is dan reality. Toch kijk ik wel graag naar een paar reality programma’s waaronder Mijn Vrouw Jouw Vrouw.

Vorige week was de laatste aflevering ervan nadat ik me een aantal weken weer hebben mogen verkneukelen, verbazen en lachen over hoe het bij een ander toegaat. De conclusie is toch vaak dat iedereen uiteindelijk wel blij is met het reilen en zeilen in hun eigen relatie en niet zou willen ruilen met een ander. Samen vindt je toch een bepaald mechanisme wat werkt binnen jouw relatie. Bij de een gaat alles in onderling overleg en bij de ander zie je dat één partner meer de huishoudelijke taken op zich neemt dan de ander. Is er zo iets als een juiste balans? Naar mijn mening is er een balans als beide partijen gelukkig met de situatie zijn. Een buitenstaander kan daar heel anders over denken maar die hoeft niet in die situatie te leven. Zoals ik vaak zeg ieder zijn eigen ding zolang je maar gelukkig bent.  

Bovenstaande klinkt allemaal heel leuk en aardig maar ook ik ben niet heilig. Laten we het erop houden dat bij mij thuis er meer een typische man/ vrouw verhouding is. Beiden varen we er wel bij. Ik ben een zorgzaam type die het heerlijk vindt om thuis te lopen rommelen en het gezellig te maken. Manlief heeft daar veel minder talent voor. Hij is meer een denker dan een doener. Hij zoekt dus dingen uit. Ik heb daar weer minder geduld voor. Wel neemt hij een deel van de zorgtaken op zich voor dochterlief. Zo was hij de eerste 4 jaar van haar leventje thuis om voor haar te zorgen terwijl ik aan het werk was. Nu doet hij dat nog twee dagen in de week. De balans in de zorgtaken ligt dus meer bij mij en hij doet hier en daar ook wat. Er zijn mensen die daar kritiek op hebben. Zij vinden dat de taken meer gelijkwaardig verdeeld moeten worden. Alleen dat werkt niet voor ons. Dat heeft dan weer deels met onze karakters te maken. Ik wil graag dat alles op een bepaalde manier gebeurt en kan het moeilijk los laten. Ik doe het dus liever zelf. Uiteraard grom ik ook wel eens ergens over. Maar hoort dat ook niet in iedere relatie? Als het erop aankomt, zijn wij blij met de manier waarop de taken zijn verdeeld. Ach en is dat niet het allerbelangrijkst?

Kritiek heeft natuurlijk twee kanten. Ik verbaas me omgekeerd weer over de thuissituaties bij vrienden, kennissen en collega’s. Zo verbaas ik me erover dat een man elke dag de lunch (incl. geschild appeltje) voor zijn vrouw maakt, alles in het huishouden doet en stad en land afreist om haar ergens naar toe te brengen. Ik verbaas me erover dat een vrouw uit haar slof schiet omdat haar man die alle klussen in huis doet niet de rommel achter zich opruimt nadat hij de hele dag in een kruipruimte heeft gezeten terwijl zij twee dagen met de kinderen weg is geweest. Ik verbaas me erover dat een man zo kan aanschuiven aan tafel om te eten als hij thuiskomt en dat de kinderen dan ook al gewassen met haartjes strak in de scheiding op de bank op vader zitten te wachten. Ik begrijp niet dat een man ’s avond naar een station wordt gestuurd om een treinkaartje te kopen terwijl je daar zelf ’s ochtend toch naar toe moet. Ik begrijp niet dat je (Engelse) man eerst een paar biertjes in de pub moet drinken voordat hij naar huis gaat. Ach en zo kan ik wel doorgaan en zo zal iedereen wel dingen hebben waar ze zich bij anderen over verbazen. Bottomline blijft: ogenschijnlijk lijken zij allemaal gelukkig met de thuissituatie. In the end, that is all what counts.

Toch heeft het mij ook tijd gekost om gelukkig te zijn met de manier waarop wij het hebben georganiseerd. Ik kon me blind staren op de manier waarop het volgens sommige standaarden hoort te zijn van evenredige verdeling of hoe anderen het thuis hadden georganiseerd. Alleen wat is evenredig en hoe meet je dat? Het heeft in het verleden de nodige spanningen en discussies veroorzaakt in onze relatie. Die spanningen waren niet alleen het resultaat van hoe de dingen in ons huis zijn geregeld. Het was een combi van veel factoren, zoals eigenlijk altijd het geval is. Zo’n 7 jaar geleden hebben manlief en ik tot 2x toe een pauze in onze relatie ingelast. Die pauze hield eigenlijk in dat we uit elkaar waren. Alleen ondanks alle dating-pogingen van voornamelijk mijn kant, konden we alleen maar tot de conclusie komen dat we elkaar op een of andere manier toch heel erg nodig hebben in ons leven. Manlief en ik bleven elkaar tijdens onze relatie-pauzes voor alles en nog wat bellen.

Vraag je aan manlief en mij wat vinden jullie nu zo leuk aan elkaar, dan moeten we misschien zelf nog wel eens heel hard nadenken. Na al die jaren gaat de glans van de relatie er wat af (bij ons dan) maar wordt dat vervangen door iets veel mooiers. Je accepteert elkaar om wie je bent, je accepteert elkaars minpunten en je kunt volledig jezelf bij elkaar zijn. Dat is het mooie van een lange relatie: je kent elkaar door en door en je weet van je van elkaar kan verwachten. Dat geeft houvast en veiligheid ondanks dat je elkaar soms wel achter het behang wil plakken.

Dat is ook het mooie van het programma. Je ziet vaak dat de stellen elkaar weer meer waarderen en dat ze over het algemeen best tevreden zijn met hun relatie. Ach en is dat ook niet het mooie van een relatie… uiteindelijk vind je elkaar toch lief ondanks alles.